środa, 21 stycznia 2015

Spotkanie z umarłymi



Zawsze się zastanawiałem, skąd w religiach tyle horroru? Straszenie piekłem z kotłami gotującej się smoły, czy ohydne wizerunki diabłów z rogami i kopytami o czerwonych ślepiach. Straszliwe męki grzeszników, w dodatku przez całą wieczność, która z definicji nie ma mieć końca. Dla mniejszych grzeszników jest też czyściec, gdzie męki są równie okrutne(?), ale już przynajmniej nie na wieczność. Wiem, wiem. Trzeba wystraszyć owieczki, aby się nie odłączyły od stada. Zawsze kij lepszy od marchewki, tym bardziej, że ta marchewka, jakby nie do końca atrakcyjna, tzn., bliżej nieokreślona i mniej eksponowana.

Widać to piekło niezbyt skutecznie działa, więc Fronda (mój ulubiony portal satyryczny) poszła o krok dalej. Chciałby ktoś spotkać „żywego” umarlaka? Ja nie bardzo, na szczęście w to nie wierzę, więc nawet na cmentarzu poruszam się bez obaw. Bez obaw, ale nie dla przyjemności. Swego czasu czytałem pewną myśl Steca. Nie jestem pewien czy pamiętam ją dosłownie: „Zawsze cmentarz mi się źle kojarzył. W młodości, z powodu strachu, na starość, ze względu na możliwości”.

Wróćmy do sedna. Wstęp artykułu zwalił mnie z nóg, ściślej z fotela i przez kwadrans z trudem łapałem oddech: „Czy to możliwe, aby umarli mogli ukazywać się żywym? Owszem jest, dzięki Dobroci Bożej!” I wyjaśnienie: „Czyni to oczywiście nie dla zaspokojenia ludzkiej ciekawości. Jeśli się to zdarza, leży to zawsze w planach Bożych zbawienia ludzkości”. Pomijam fakt, że nikt z żywych, planów bożych znać nie może, samo stwierdzenie i wyjaśnienie tego fenomenu graniczy, z obłąkaniem. Ściślej, z manią prześladowczą - jedną z odmian schizofrenii paranoidalnej. Dawniej, gdy mało kto wiedział cokolwiek na temat chorób psychiczny zwykło się przyjmować takie zwidy, jako objawienie prywatne(?!). W niektórych kręgach jest tak nawet do dziś, martwi, że nawet na naszej, polskiej ziemi, gdzie swego czasu komunizm (oparty na wstrętnym materializmie) wprowadził obowiązek edukacji. 
 
Kościół sprytnie wykorzystuje te „objawienia”, nie tylko prywatne. W zależności od tego jak bardzo są zgodne z Jego doktryną, albo je uznaje, albo.., uznaje je za działanie szatana!!! Obie wersje stanowiska Kościoła, są dla Niego korzystne. „Credo quia absurdum” - „wierzę w to, ponieważ to absurd”. Te słowa nie padły z ust prześmiewcy religii, ale jednego z ojców Kościoła, niejakiego Tertuliana. Jak daleko można się w tym absurdzie posunąć, wystarczy przeczytać wspomniany artykuł. Zmarła już  narratorka, Maria Simma, opisuje swoje spotkania z umarłymi - duszami przebywającymi w czyśćcu. Nie będę ich przepisywał, tym bardziej, że poza tym artykułem jest wydanie książkowe pt.: „Moje przeżycia z duszami czyścowymi” w tłumaczeniu Danuty Irmińskiej. Zaintrygowany postanowiłem sprawdzić Wikipedię. Jest wzmianka, a w niej zdanie: „Dotychczas, pomimo podejmowania takich prób, nikomu nie udało się dowieść, że Maria Simma i jej kierownik duchowy dopuścili się oszustwa, a fakty opisane w książce zostały sfingowane.” 

Lakoniczność tego stwierdzenia zmusiła mnie do szukania jakieś informacji na temat owych „licznych prób” mających udowodnić oszustwo, tym bardziej, że jak dla mnie, sprawa jest bardziej niż wątpliwa. Straciłem dwa dni na przeczesywanie netu. I nic. Steki stron poświęconych Marii Simma i jej książce, jednoznacznie katolickich i ani jednej(!) krytycznej. Najczęściej są to strony czytelników książki, bezkrytycznie wierzących słowom Simma. Gorzej, bo przecież, gdyby były faktycznie jakieś próby podważenia jej prywatnych objawień i skończyłyby się fiaskiem, zwolennicy objawień nie omieszkaliby się tym pochwalić. Tak było z o. Pio, czy chociażby nawet z cudem eucharystycznym w Sokółce. Gdyby ktoś miał namiary na krytyczną opinię o objawieniach Marii, będę zobowiązany. Póki co, śmiem przypuszczać, że wszystkie te jej spotkania z duszami czyśćcowymi to mocno naciągana i wątpliwa sprawa. Zważywszy na życiorys Marii Simma, od małej dziewczynki indoktrynowanej silną wiarą. Bardzo chciała być zakonnicą, a gdy to się jej nie udało, pojawiły się spotkania z duszami czyśćcowymi.

Tu trzeba dodać, że nawet w tym przypadku Kościół jest bardzo ostrożny. Bo nie znalazłem też jednoznacznie brzmiącego stanowiska tej Instytucji wobec Marii Simma. Jest jedynie imprimatur dotyczący wydanej książki – pozwolenie na druk książki, taka oficjalna aprobata Kościoła, wydane przez miejscowego(?) biskupa. To mnie akurat nie dziwi, gdyż dziwnym trafem, wszystko, o czym pisze ta mistyczka, jest w zasadzie zgodne z nauką Kościoła. Jest czyściec w takiej formie, jaką przyjął Kościół. I jest nawoływanie, aby zamawiać msze święte w intencji tych, przebywających w czyśćcu. Biznes się kręci.

Tylko jak dla mnie te „cierpienia” jakieś dziwne. Do najokrutniejszych należy straszliwa tęsknota za oglądaniem Jego oblicza?! To strasznie skomplikowane. Bo przecież wcześniej Go nie widząc, nie bardzo wiadomo za czym tęsknić. Użyję kontrowersyjnego przykładu. Mnie, abstynentowi ktoś próbuje wmówić, że świat jest najpiękniejszy w stanie upojenia alkoholowego. Ponieważ tęsknię za tym najwspanialszym światem, w końcu daję się skusić. I rzeczywiście tak się dzieje, tylko konsekwencje są jakby nie do końca oczekiwane. Pomijam realny kac, ale jest jeszcze możliwość niewyleczalnego nałogu. Pewnie trochę przesadziłem z tym porównaniem...

Zdumiewa mnie też fakt, że w czyśćcu jest miejsce również dla ateistów! Pod warunkiem, że byli za życia dobrymi ludźmi. Ale jeszcze bardziej to, że po mękach czyśćcowych nie dostąpią zaszczytu oglądania Najjaśniejszego Oblicza. No cóż, można by przypuszczać, że Maria Simma chciała wlać trochę otuchy i nadziei w moje zatwardziałe serce. Wprawdzie nie mnie  oceniać, czy jestem dobrym człowiekiem, ale jakoś mnie nie pociąga wizja wiecznej szczęśliwości, tym bardziej wiecznego potępienia. Mnie zupełnie wystarczy sentencja: „Z prochu powstałeś i w proch się obrócisz”. I jakoś czułbym się bardzo nieswojo, gdyby mi przeszło po śmierci nawiedzać i straszyć żyjących.

sobota, 17 stycznia 2015

Armagedon, dzień po



No i jest. Ciężka pigułka do przełknięcia. Dla skrajnie katolickich ośrodków kształtowania opinii publicznej. To z przekąsem, bo też z pozoru błaha sprawa, urasta tam do rangi walki o życie.

Mam oczywiście na myśli sprawę pigułki „dzień po”, którą Parlament Europejski uznał za dostępną bez recepty, i co nasze Ministerstwo Zdrowia zaakceptowało. To znaczy, że i u nas będzie dostępna bez recepty. Gwoli wyjaśnienia. Ellaone został uznany za środek nieszkodliwy dla zdrowia (kobiety, bo jest do zażywania przez nią) w sytuacji, gdy ta nie chce zajść w ciążę. Nieszkodliwy, jeśli się ją stosuje raz w jednym cyklu owulacyjnym. Nie pozwala na zapłodnienie komórki jajowej i jej zagnieżdżeniu a tym samym dalszemu rozwojowi. Jej skuteczność maleje w miarę upływu czasu od stosunku, bo gdy już do zapłodnienia dojdzie, ta skuteczność jest zerowa. Teoretycznie to maksimum do pięciu dni po. Najbardziej skuteczna jest w dniu po stosunku, stąd zresztą potoczna nazwa.

Mnie właściwie sprzeciw, owych wymienionych we wstępie ośrodków nie dziwy, bo przecież i prezerwatywa, to w końcu diabelski wynalazek. Niemniej metody, jakimi owe ośrodki się posiłkują, już jak najbardziej. Będę się posługiwał cytatami. Na pierwszy ogień słowa znanego pana Tomasza P. Terlikowskiego: „W Polsce zabijanie dzieci jest nielegalne. I nielegalna, jak na Malcie powinna być trutka na dzieci (na kobiety także). Tym jest ellaone.” - prawda, że mocne? Z tym, że to kłamstwo w 98 procentach. Ponieważ nie dochodzi do zapłodnienia, nie może być mowy o truciu (zabijaniu) dzieci. Żeby coś zabić, to coś musi istnieć. A ponieważ do zapłodnienia nie dochodzi, nie ma mowy o zabiciu dziecka, nawet niepoczętego. Jeden procent dla Malty, gdzie faktycznie ta tabletka jest zakazana. Drugi procent to, owa wątpliwa trutka dla kobiety. Stosowana zgodnie z zaleceniami, może wywołać nudności.

W sukurs Terlikowskiemu idzie ks. dr hab. Piotr Kieniewicz. Podchodzi do problemu z innej strony, choć jednocześnie jest jakby połowicznie bardziej sensowny: „(...) jeśli farmaceuta chce zachować integralność moralną, nie może sprzedać takiej tabletki. Jedynym celem zastosowania takich środków jest przeciwdziałanie poczęciu. (...) Jeśli w ulotce czytamy, że można je podać 72 godz. po współżyciu, to oznacza, że chodzi wyłącznie o działanie wczesnoporonne. Nie ma żadnej możliwości, by na gruncie moralnym zaakceptować taką sytuację.” Połowicznie, bo ja nie rozumiem związku między przeciwdziałaniem poczęciu, a działaniem wczesnoporonnym. Jak może coś być jednocześnie przeciwdziałające poczęciu i jednocześnie wczesnoporonne? Ks. Piotr Kieniewicz widzi jednak znacznie poważniejsze aspekty dopuszczenia tabletki „dzień po”. Dla niego, to działanie jest elementem działań anty-populacyjnych, uderzających w..., interes narodowy!!! To już naprawdę ciężkie działa.

Wreszcie wywiad z Kają Godek - naczelną antyaborcjonistką kraju. Ona też nie przebiera w słowach: „rząd zdecydował się na promowanie przemocy w rodzinie”?! Bo według niej, stosowanie tej tabletki to zabijanie dziecka(?) czyli właśnie najgorszy przejaw przemocy. W dodatku to przede wszystkim faceci przymuszają kobiety do zażywania tej tabletki. I kolejny ekwilibrystyczny powód, dla którego rząd dopuścił tabletki bez recepty. Ministrowie zdrowia, przymilają się Unii Europejskiej licząc tym samym na „ciepłe posadki” w ramach którejś z komisji. Ale pni Godek widzi też i inne zagrożenie: „Nie zdziwię się, jeśli ktoś wpadnie na pomysł postawienia automatu z takimi tabletkami na przykład w gimnazjum.” Chipsów nie wolno, ale tabletki będą. I szerzy kolejną, spiskową teorię dziejów, bo za tymi tabletkami kryje się nie tylko przemysł farmaceutyczny, ale również kliniki sztucznego porodu.

Mnie, w związku z tą dyskusją, nasuwa się kilka dość smutnych wniosków. Ja rozumiem, wiara i jej standardy moralne mogą mieć z tabletką „dzień po” problem. Tyle, że jeśli pójdziemy tym tropem (a niestety to już ma miejsce), każde współżycie, nie mające na celu prokreacji, będzie okrzyknięte zbrodnią. I nieważne czy to w związku małżeńskim, czy poza nim. Bo nawet gwałt nie jest, dla tej grupy katolickich ortodoksów, dostatecznym powodem, aby ciąży unikać. W tym celu należy posługiwać się kłamstwami, przyrównując zażycie tabletki do aborcji, lub, jeśli to okaże się mało przekonywujące, trzeba straszyć interesem narodowym czy lobbingiem wiadomych firm.

Jest jeden ciekawy aspekt tej wrzawy. Jednym z zarzutów przeciw tabletce jest mniemanie, że oto teraz nastolatki będą stosować tabletkę „dzień po” jako doraźny środek antykoncepcyjny. I ja po części się z tym zgodzę. Rzecz jednak w tym, że tu kłania się inny problem, choć dotyczący tej samej kwestii. Gdyby te same środowiska, które dziś z taką zajadłością zwalczają dostępność tej tabletki, swego czasu nie zwalczały w podobny sposób pomysłu edukacji seksualnej w szkołach, może nie byłoby dziś o co kruszyć kopii?

A przecież sprawa wydaje się całkiem prosta. Kościół dysponuje wystarczającym aparatem nacisku na wiernych, w postaci katechezy podczas mszy, czy w czasie lekcji religii. Nikt mu nie broni prowadzenia akcji informacyjnej i uświadamiającej. Czyżby jednak nie dowierzał swoim wiernym, że musi się uciekać do akcji przeciw wprowadzeniu tych niewielkich i wcale nie tanich tabletek do sprzedaży bez recepty? Dlaczego, wszystko, co jest niezgodne z moralnością Kościoła, musi być prawem świeckim zakazane? Nawet wtedy, gdy ta katolicka moralność czasami jest wątpliwa. Dlaczego ci, którzy nie chcą być owieczkami tego potulnego stada, mają być w tym stadzie na zasadzie przymusu? W końcu podobno nie kto inny, jak sam Bóg, zagwarantował na wolną wolę. Prawo decydowania o swoich postępkach z jednoczesnym poczuciem odpowiedzialności za nie. I to nie tylko w kwestii tabletki „dzień po”.

czwartek, 15 stycznia 2015

Mężczyzno - puchu marny



Mężczyzno, puchu marny! Ty wierząca istoto! - naszła mnie ta parafraza po lekturze wypowiedzi kardynała Raymonda Burke, zamieszczonej, a jakże, na Fronda.pl

Doszedł on do wniosku, że dziś Kościół jest przesiąknięty feminizmem, i aby temu zaradzić, najpierw trzeba pokonać kryzys męskości. Przyznam, że zarówno teza, jak i wniosek iście ciekawe, bo też jakby całkiem nowatorskie. A ściślej ma się sprawa tak: „Myślę, że panuje wielkie zamieszanie w związku ze specyfiką powołania mężczyzn w małżeństwie - a także w Kościele w ogóle. Jakie są czynniki, które za to odpowiadają? To między innymi feminizm.” I sprawa jest już niemal od samego początku jasna. Wrogiem kościoła jest nie tylko postępująca sekularyzacja, zeświecczenie, genderyzm. Jest nim również feminizm. Im więcej wrogów, tym lepiej. Wszak tylko w czasie ekstremalnego zagrożenia można liczyć na zwarcie szeregów w obronie Kościoła. I ja tę taktykę rozumiem, choć niekoniecznie popieram.

A, że sytuacja jest groźna, niech zaświadczą o tym kolejne diagnozy kardynała: „Radykalny feminizm, który napada na kościół i na społeczeństwo od lat 60tych ubiegłego wieku bardzo mocno zmarginalizował mężczyzn”. Jeszcze gorzej, bo zostajemy uświadomieni, że feminizm: „Doprowadził do tego, że Kościół zajmuje się ciągle sprawami kobiet kosztem spraw fundamentalnych dla mężczyzn”. Zastanawiam się, jak to się przejawia? I jakoś dziwnie mi się to kojarzy z coraz bardziej propagowanym kultem Maryi. Bo innych kobiet specjalnie w Kościele katolickim jakoś nie dostrzegam. No może jeszcze św. Faustyna. Tylko jakoś nie bardzo mi się chce wierzyć, że z takim feminizmem kardynał chce walczyć. Ale się domyślam, bo kardynał zwraca uwagę na przewagę kobiet w kościele na mszy...

Tyle, że jak zwykle jest jeszcze gorzej. Normalnie nie mogłem uwierzyć, że kardynał może szerzyć takie poglądy. Znów muszę się uciec do cytatu: „Uczenie, że bycie wulgarnym czy bluźnierczym nie jest rzeczą męską; że mężczyzna jest uprzejmy i gościnny – może się zdawać, że to małe rzeczy, ale to właśnie formuje charakter mężczyzny. Wiele z tego stracono” !!! Oczywiście z wulgaryzmem, bluźnierstwem i chamstwem ma iść w parze wspólny różaniec, spowiedź i niedzielna msza święta. Taka postawa mężczyzn kardynałowi się podoba i wcale się z tym nie kryje. Przecież tego nawet spokojnie skomentować się nie da. Na wszelki wypadek więc zmilczę, bo nie jestem pewien czy kardynałowi spodobały by się moje bluźnierstwa pod jego adresem.

piątek, 9 stycznia 2015

Zdrada




Uwielbiam artykuły na temat moralności w stosunkach damsko-męskich, szczególnie te pisane przez kaznodziei jedynie słusznej religii. I już nawet nie dlatego, że ci, z racji swego powołania (czytaj celibat), nie  mają zielonego pojęcia czym te relacje są. Oni te relacje opierają na Piśmie Świętym, czyli czymś ważniejszym, niż doświadczenie i psychologia razem wzięte.

Ostatnimi czasy produkuje się na Frondzie niejaki o. Leon Knabit. Z fotki, człowiek dużo ponad lat sześćdziesiąt (nie żebym mu wiek wypominał), ale co świadczy, że kształtował swoją moralność gdzieś tak na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych ubiegłego wieku. I taki oto autorytet, który jak śmiem przypuszczać, nigdy bezpośrednio nie miał do czynienia z kobietą bardziej emocjonalnie niż na etapie stosunków koleżeńskich, dziś poucza czym jest i na czym powinny opierać się miłość, związek małżeński. Ja mu prawa do oceny współczesności (pod względem moralności) nie odbieram. Powinien mieć jednak świadomość, że ta ocena może być, delikatnie określając, archaiczna, a przez to czasami śmieszna.

Oto kilka przykładów jego moralizatorskiego artykułu: „Co to jest zdrada? Odejście, dla takich czy innych powodów, od obietnicy, że się będzie wiernym określonym ideałom, które się uznało i przyjęło.” Zgoda. I ja jestem za tym, by obietnicy dochować. Jest jednak jeden dość istotny szkopuł. Obietnicę składamy zazwyczaj w określonych warunkach, pełni nadziei, że te się nie zmienią. I tu się kłania pewna maksyma: „Nadzieja jest matką głupich”. Jakże trzeba być naiwnym, aby wierzyć, że warunki się nie zmienią? A bez wątpienia zmienią się na pewno. Nigdy nie mamy zielonego pojęcia jakie to będzie miało znaczenie dla naszego postrzegania rzeczywistości. Moja przyjaciółka uświadomiła mnie, że składanie obietnic bez pokrycia, jest najogólniej rzecz ujmując, niemoralne, nie etyczne. I dziś (na bazie własnych doświadczeń) jestem gotów z nią się całkowicie zgodzić. Narzuca się pytanie, czym jest przysięga przed ołtarzem? Wg słów o. Leona, to jest właśnie obietnica.

Dalej (o związkach uczuciowych młodych ludzi przed ślubem): „Więc jeśli ktoś się angażuje we mnie, czy ja angażuję się w niego, jeśli ten związek zostaje rozerwany lekkomyślnie, przez ogół ludzi nie jest to dobrze przyjmowane. Tych myślących ludzi.” Zaiste. Wynika z tego, że młody człowieku, w żadnym wypadku nie powinieneś angażować się w żadne uczucia przed ślubem. Bo jeśli tylko okaże się, że to pomyłka, że to tylko chwilowe zauroczenie, z którego nic dobrego nie wyniknie, i to się zakończy, i tak będziesz potępiony przez „myślących ludzi”. Kiedy więc czas na uczucia, konkretnie na miłość? Ano tylko po sakramentalnym „tak” przed ołtarzem. Jeśli wierzysz wróżkom i wróżbitom, skorzystaj. Ostatecznie możesz iść do jakiegoś kaznodziei, choć szczerze wątpię czy się od niego dowiesz, że wybrałeś właściwą partnerkę/partnera. Oni takiej odpowiedzialności na siebie nie biorą. Co najwyżej, po fakcie, dowiesz się, że sakrament ślubu jest nierozerwalny. Cierp ciało, kiedy chciało, inaczej piekło, jak amen w pacierzu. 

Kolejny kuriozalny cytat: (cytat zgodny z oryginałem)„To jest taki promiskuityzm, każdy z każdym (...) Takie orgie i orgietki. Każdy z każdym. Wymieniają się żonami , mężami.” Tu mnie zaszokowało. Owszem słyszałem o takiej wymianie. W sferach zblazowanej arystokracji czy nowobogackich. Jednak czynienie takiego zarzutu wobec wszystkich, którym związek się nie udał?! W tym miejscu zaczynam podejrzewać, że o. Leon Knabit, w swej klasztornej celi lub w zaciszu przykościelnego probostwa, zbyt często zagląda na pornograficzne strony w necie. Tam tego pełno, wiem, czasami sam zaglądam.
I już na koniec cytatów: „Czytałem teraz taki artykuł, (...) w którym psychologowie stwierdzili na podstawie badań, że dopiero trwałe współżycie z jednym tylko partnerem pozwala zasmakować całej przyjemności seksu.” (?!) Przyznam, że kompletnie nie rozumiem. W kontekście użycia słów „dopiero” i „zasmakowania”. Czy o. Leon zasmakował, że tak bardzo polega na psychologach? A czy „dopiero” znaczy, że wcześniej trzeba spróbować, co niejako stoi w sprzeczności z doktryną Kościoła, że przed ślubem to grzech?
Mam wrażenie, że im bardziej pogmatwać problem, tym lepiej. I w tym o. Leon jest doskonały. Nie uważam się za moralistę, choć swoje poczucie moralności mam. Nie ośmieliłbym się jednak nigdy narzucać go innym, tak jak to czyni o. Leon. Ja nawet rozumiem, że musi bronić ideałów swojej wiary. Jeśli jednak to robi, niech to robi tak, aby to miało przysłowiowe ręce i nogi. Inaczej naraża się na śmieszność.

Ktoś powie, że za bardzo przejmuję się tym, czym jest portal Fronda.pl. Może i jest w tym trochę racji, a jednak, śmiem twierdzić, że ten portal coraz bardziej stara się być opiniotwórczym. Niech o tym zaświadczą coraz częstsze publikacje treści, nie tylko na Frondzie.pl, których autorem jest T. P. Terlikowski, jeden z byłych twórców tego portalu (i wciąż tam publikujących). Guru polskiego ortodoksyjnego katolicyzmu coraz częściej prowokuje i coraz częściej zyskuje popleczników. Nie mam zamiaru przyglądać się temu bez reakcji.

wtorek, 6 stycznia 2015

Wiara plus nauka = diabeł



Fronda prezentuje wypowiedź niemieckiego filozofa, Volkera Gerharda, który twierdzi, że przeciwstawianie sobie nauki i wiary to nieporozumienie. I do tego miejsca mógłbym się z nim zgodzić, z tego powodu, że obie „dziedziny” zajmują się zupełnie czym innym. Tu dygresja. Przyjęło się mówić o teologii jako nauce. To jest w pewnym sensie zasadne. W końcu historia też jest nauką. Ta dotyczy badań nad historycznymi faktami. Teologia bada dzieje i filozofię wiary i religii. Ale to jedyna wspólna cecha.

Niestety w artykule, po tym jednym sensownym zdaniu już jest tylko gorzej. Kilka perełek: „Nauka bez wiary jest bowiem po prostu niepełna.”, „Jeśli [człowiek] odrzuci wiarę i oprze się na samej nauce, zatraci swoją tożsamość.”, „[fizyka] - trafia ostatecznie na punkt, w którym musi zadać sobie pytanie o Boga.”(!?),  czy wreszcie „(...) wiara jest wobec tego niejako zwieńczeniem naukowych poszukiwań.” Przyznam, że dawno takiego filozoficznego bełkotu nie czytałem. Odniosłem wrażenie, że ów Gerhard chce nadać nauce, a fizyce w szczególności, nowy kierunek, wyznaczyć nowe trendy. Jakby zupełnie ignorował fakt, że tak naprawdę, nauka nigdy nie zajmowała się poszukiwaniem Boga.

Fronda wyraźnie „schodzi na psy”. Ten ortodoksyjny portal katolicki stara się ze wszystkich sił wyrosnąć na poważny ośrodek opiniotwórczy - chwytając się, nawet nie kontrowersyjnych ile niepoważnych metod. Bo oprócz prezentacji różnych modlitw (co w jakimś sensie jest tam uzasadnione), rozpowszechnia się przede wszystkim kuriozalne artykuły i opinie. Kilka interesujących tytułów z ostatnich dni: „Ateiści mają problem. Nauka wskazuje na istnienie Boga!”, „Bp Józef Zawitowski: Naród umiera!”, „Dziś szatan atakuje wszystkich. Zobacz jak się bronić!”, „Dziś Uroczystość Objawienia Pańskiego!”, itd., itd. Proszę zauważyć, że wszędzie wykrzykniki, mające sugerować, że artykuły są wręcz sensacyjne. Bo nawet ten, omawiany na wstępie ma podobnie: „Wiara i nauka to nie przeciwieństwo!”. A wewnątrz tylko bełkot, bełkot i jeszcze raz bełkot.

Aby nie być gołosłowny opiszę jeszcze jeden artykuł: „Siedem prawd o szatanie”. Tym razem bez wykrzyknika, choć jak na mnie, powinno ich być aż siedem. Po serii cytatów z Biblii o diabłach i ich poskramianiu jest wywód, który żadnego sensu nie ma. Dla przykładu: „Zły duch nie może bezpośrednio oddziaływać na wolę oraz intelekt człowieka oraz nie zna tajników ludzkiego sumienia.” A już w następnym zdaniu: „Ich [diabłów] uzdolnienia przewyższają zdolności ludzkie, mają o wiele bardziej rozwiniętą inteligencję (...) Potrafią wpływać na zmysły człowieka poprzez pobudzanie naturalnych rządz.”, „Diabeł w pewnych okolicznościach jest zdolny opętać człowieka, tzn. przejąć kontrolę nad ludzkim ciałem (...)”. Zaiste, chciałbym pojąć logikę autora tego bełkotu, ale naprawdę nie potrafię. Ten „naukowo-filozoficzno-teistyczny” wywód mnie przerasta!!!

p.s. już po napisaniu tej notki znalazłem na blogu Jacka Kowalczyka całkiem podobny tekst. Zbieżność przypadkowa.