Sprawiedliwość Boża

  Zawsze mnie zastanawiało gdzie kończy się krytyka a zaczyna drwina. Tej drugiej chciałbym uniknąć, ale nigdy stuprocentowej pewności nie mam. I chyba już nigdy mieć nie będę. Tak i w tym przypadku, gdyż temat, który chcę poruszyć jest naprawdę ciekawy, i nie mogę się oprzeć poddania go ostrej krytyce.

  Sprawa dotyczy św. Ludwika z Grenady (1505 – 1588), mistyka dominikańskiego. Posiadał rzadki talent krasomówczy (co okaże się być nie bez znaczenia), uzyskał magisterium z teologii, jego dzieła cieszyły się dużą popularnością w Hiszpanii i w całej Europie. Posiadł sztukę celnej argumentacji i jasnego, przejrzystego stylu.¹ (sic!)

  Ponieważ niemal od zawsze mam problem z tą sprawiedliwością Bożą, zaciekawił mnie artykuł o podobnym tytule jak mój felieton. Artykuł na portalu PCH24.pl.² Szukam cały czas wyjaśnień tego fenomenu. I doczekałem się czegoś na wzór definicji, której zacytowania nie jestem się w stanie oprzeć: „Wszystkie drogi Boże są sprawiedliwe i miłosierne. Aż do pierwszej zbrodni objawione było samo miłosierdzie. Sprawiedliwość pozostawała zawarta w łonie Bożym jak miecz w swojej pochwie.”³ Jestem spaczony i od razu mnie się to źle kojarzy. Pominę płeć (na razie) bo i ta mi się nasunęła, ale akurat miecz i pochwa kojarzy mi się z wojną i to nie zawsze sprawiedliwą. Sprawiedliwość, jeśli już, symbolicznie kojarzymy z wagą. Ważą się nasze dobre i złe uczynki.

  Dalej jest jednak gorzej, gdyż tu już mamy do czynienia ze skojarzeniem, które się we mnie tylko tliło. Czytam: „(...) jaka może być wina dziecka w łonie matki, żeby ta sama chwila, która obdarza je życiem, wydawała je zarazem na gniew i karanie? Samo przez się niewinne, jest ono dzieckiem występnego ojca, który grzechem skaził naturę ludzką w jej źródle [wszystkie podkreślenia moje], nosi więc na sobie złowrogie piętno zmazy swego nieszczęśliwego pochodzenia. Taka jest wielkość chwały Bożej!” Tu pewnie chodzi o grzech pierworodny, którym sprawiedliwy Bóg obdarzył nas wszystkich do ostatniego pokolenia. Wszystkich z jednym jedynym wyjątkiem – Marii, Matki Bożej. To się zresztą wyjaśnia: „Pierwszy człowiek grzeszy i natychmiast zostaje wygnany na zawsze z miejsca rozkoszy, gdzie był osadzony. Idzie za popędem zmysłowości i odtąd rodzaj ludzki jęczy pod nawałem klęsk i niedoli, i po tylu wciąż pokoleniach dziecko, na samym wstępie życia, czuje się dotknięte ciosem, który dotknął jego ojca. Tyle wieków nie mogło zatrzeć winy rozłożonej na tak wielkiej liczbie ludzi, ukaranej tyloma plagami. Wszystkie klęski, jakie dotąd nawiedzały świat, wszystkie choroby, wszystkie śmierci, które go dotąd wypełniły, wszystkie grzechy, jakie wtrąciły i jeszcze wtrącają dusze w wieczne płomienie – to jakby iskry tryskające z tego nieszczęsnego ogniska, jakby pomniki głoszące sprawiedliwość Bożą.” To jest ten jasny i przejrzysty styl krasomówczy.

  A cóż to za straszliwa wina? To pierwszy grzech Adama i Ewy w raju popełniony pod wpływem pokusy szatana. Polegał on na uniesieniu się pychą i okazaniu nieposłuszeństwa wobec Boga poprzez spożycie z drzewa poznania dobra i zła owocu zakazanego, i jest przekazywany dziecku w akcie poczęcia (sic!) Grzech pierworodny dokonany z przyczyny posiadania wolnej woli, którą człowieka obdarzył ten sam Bóg. Innymi słowy, otrzymaliśmy w darze coś, z czego nie wolno było skorzystać. Dar poznania dobra i zła, za który zostaliśmy ukarani. To się dziś zwykło określać mianem odpowiedzialności zbiorowej. Czasami jeszcze gorzej. Słynne, komunistyczne: dajcie mi człowieka, a wina się znajdzie.

  Najzabawniejsze jest w tym to, że tego nikt nie widział, reportera przy tym nie było, a pierwsza wzmianka pisana pojawiała się blisko dwa miliony lat po tym wydarzeniu...

Przypisy:
1. Za Wikipedią
2. http://www.m.pch24.pl/sprawiedliwosc-boza-karze-wystepek,10067,i.html
3. Wszystkie cytaty pochodzą ze wspomnianego wyżej artykułu.