Osiem dowodów na istnienie... bogów Olimpu

  Ja naprawdę uwielbiam takie dywagacje. Mam sporo czasu, a ponieważ nie tak dawno czytałem mity greckie po prostu mnie natchnęło, lub jak kto woli, natchnęła mnie książka. Bo mamy wiele materiałów źródłowych, umożliwiających poznanie religii greckiej. Jest to przede wszystkim poezja czasów archaicznych i klasycznych, prace historyczne Herodota i Diodora Sycylijskiego oraz poezję hellenistyczną i rzymską. Coś na kształt świętych ksiąg greckiej religii. Wprawdzie można im zarzucić, że są niespójne, czasami sprzeczne w swych relacjach, że nie są historycznym zapisem dziejów bogów, ale to nawet dla dzisiejszych badaczy nie powinno stanowić problemu. Na bazie tego materiału, jak i własnych przemyśleń, postanowiłem udowodnić, że bogowie greccy istnieli naprawdę. Czy mi się to udało, ocenią sami Czytelnicy.

1. Dla zwykłego śmiertelnika, zetknięcie się z porządkiem życia codziennego dowodzi działania jakieś rozumnej istoty. Jeśli widzimy piękną suknię, od razu przychodzi nam na myśl doskonała krawcowa. Podobnie jest ze pięknym i uporządkowanym światem. Ten piękny i uporządkowany świat mogli stworzyć tylko Uranos i Gaja – dziadkowie Zeusa – wyłaniający się z Chaosu. Tak na marginesie, ten świat wcale nie jest tak do końca piękny ani uporządkowany, ale co się dziwić, skoro oboje byli pionierami w tworzeniu świata realnego.

2. Niemożliwym jest aby świat był dziełem przypadku. Wyobraźmy sobie duży worek liter, które ktoś wysypuje na stół, a z nich tworzy się piękne zdanie, np. „kocham cię”, lub jeszcze mniej prawdopodobna książka ze wzniosłymi treści. Tylko istota rozumna potrafiłaby z tego chaosu liter stworzyć coś podobnego. Małpa nie zbuduje komputera, tylko rozumny człowiek jest do tego zdolny. Świat był bez ludzi, a tworzyły się piękne i skomplikowane twory. Taki Prometeusz stworzył człowieka, z mieszaniny gliny i śliny oraz dając mu duszę z iskry spod rydwanu Heliosa, co świadczy o jego mistrzostwie, jako projektanta najdoskonalszej istoty na ziemi.

3. Ewolucja nie przeczy istnieniu bogów Olimpu, ba! oni swoim istnieniem jej mechanizmy potwierdzają. Nad tą ewolucją musiał ktoś panować, aby przybrała taki kierunek, który stworzył wspaniałe i różnorodne formy życia. Mnogość ich form wymaga istnienie wielu wyspecjalizowanych opiekunów. Bo jeśli ktoś nie dba o ogród, ten szybko zmieni się on w ugór a nawet dżunglę. A w dżungli nie ma nic pięknego.

4. Dlaczego cierpienie nie przeczy istnieniu bogów Olimpu? Oni stworzyli  świat pięknym i to, co w nim dobre. Ale bogów też przybywało, co wydaje się w pełni naturalne. Targają nimi te same uczucia i żądze, co ludzi (a ludzie są stworzeni na ich podobieństwo) i to oni, bogowie  są odpowiedzialni za to, że na tym świecie coś się psuje, w tym również za istnienie cierpienia. Wielu z nich jest ucieleśnieniem dobra i wspaniałej miłości, ale są wśród nich i źli. Ileż mamy tego przykładów w mitach. Jedni bogowie oddawali życie za szczęście ludzi, inni czynili wszystko, aby ich upokorzyć, co skutkowało cierpieniem.

5. Każdy z nas pragnie szczęścia, każdy usiłuje je osiągnąć na różne sposoby. Wielu z nas będzie poszukiwać Prawdy, ale nawet to nie zapewni nam na ziemi pełni szczęścia. Może jest to tak, że człowiek podświadomie szuka kontaktu ze wspaniałymi bogami Olimpu, odnajdując w nich swoje podobieństwo, swoje pragnienia. To przecież oni dysponują prawdziwym szczęściem i pełnią wiedzy. Gdyby ich nie było, kto by nas naprawdę kochał i nienawidził?

6. Gdyby bogowie nie istnieli trudno byłoby zrozumieć dlaczego ludzie starożytni w takiej ilości w nich wierzyli. Tak wielu (jak na owe czasy) nie mogło się mylić. Czyż wierni nie kochali Afrodyty (później Wenus)? Ta miłość nie mogłaby się narodzić, gdyby Afrodyty nie było w rzeczywistości. Ludzie nie władaliby ogniem gdyby nie jeden z tytanów – Prometeusz, ten sam, który stworzył człowieka.

7. Rozbrzmiewający we wnętrzu człowieka głos sumienia świadczy o istnieniu bogów. Gdyby nasza dusza nie zetknęła się z nimi, nie wiedzielibyśmy czym jest dobro ani zło, ucieleśnione w bogach Olimpu. To tchnienie iskry rydwanu Heliosa każe nam czuć wyrzuty sumienia gdy popełnimy niewłaściwy uczynek. Ale spokojnie, ci bogowie potrafi nas też uwolnić od winy. Oni wprawdzie bywają gniewni i kapryśni ale jednocześnie potrafią być miłosierni. Każdemu, kto wyrazi skruchę – przebaczą.

8. Dlaczego przeżycia mistyczne dowodzą istnienia bogów Olimpu? To proste, wielu mitycznych bohaterów rozmawiało z bogami. Świadczą o tym mity i legendy. Trzeba tylko uważać, bo na świecie było i jest wiele fałszywych mistyków, którym objawiają się fałszywi bogowie i boginie.

  Oprócz powyższych dowodów, które są spójnymi i przekonywującymi argumentami prowadzącymi do pewności, że bogowie Olimpu istnieli i dającymi przekonanie, że wiara w nich nie była sprzeczna ze zdrowym rozsądkiem, każdy wierzący znajdował w historii swojego życia własne dowody, które upewniają go, że bogowie nie tylko istnieli, ale kochali i nienawidzili ludzi, i kierowali ich życiem. Takim dowodem dla człowieka były różne wydarzenia z jego życia. Często po latach stwierdzali oni, że nie były one czystymi przypadkami, gdyż układają się w logiczny ciąg wydarzeń, świadczących o istnieniu kogoś mądrego, wszechmogącego i dobrego. Dzięki temu człowiek mógł dojść do stwierdzenia: istnieli bogowie, którzy naprawdę nas kochali i kochają...

  Ktoś pomyśli, że dziś coś wąchałem i byłoby w tym sporo racji, ale ja naprawdę nie korzystam z żadnych odurzających środków. Nawet z kadzidła... Czy te moje argumenty są aż tak bezsensowne? Możemy się spierać, skoro do takich ucieka się ktoś z tytułem doktora teologii. Bo te wszystkie „argumenty” zaczerpnąłem  z dywagacji pewnego księdza doktora, którego nazwisko celowo pominę, aby nie być posądzonym o bluźnierstwo i szyderstwo. Można twierdzić, że dziś nikt nie wierzy w bogów Olimpu, jednak nie wolno zapominać, że oni wierzyli w swoją nieśmiertelność. A ta trwa tak długo, jak długo żyje w naszych, ludzkich umysłach pamięć o nich.

PS. taką argumentację na istnienie Boga, przez duże „B” można znaleźć tu i przyznaję bez bicia, że przedostatni akapit zerżnąłem niemal słowo w słowo.