Rodzina strasznie zagrożona

  Jak twierdzą konserwatywno-prawicowo-katolickie środowiska, nasza narodowa tożsamość opiera się na tradycyjnie pojmowanej rodzinie, a to pojmowanie wynika z chrześcijańskich fundamentów i korzeni Europy (sic!) Ta z pozoru mądra definicja budzi we mnie niekłamane zdumienie, gdyż jest w niej odniesienie do Świętej Rodziny – przypomnę niezorientowanym: Józef wdowiec z gromadką dzieci, Maryja dziewica i do końca życia czysta, oraz Jezus, którego przyjście na świat trudno racjonalnie wytłumaczyć jeśli się nie uzna, że był Bogiem. Pozostawmy jednak ten rodzinny niuans samemu sobie. Mnie do niczego niepotrzebny.

  Czytam: „Rodzina jest grupą podstawową, co oznacza, że stanowi środowisko socjalizacji, wychowania i kulturalizacji, tworząc grupę. Osobowość rodziców, ich ideały, postawy życiowe — wszystko, co kochają, ich zaangażowanie się w określony rodzaj życia — są dla dziecka filtrem, przez który przechodzą jego myśli, ideały, zachowania i działania. Reprezentowane przez rodziców systemy wartości stanowią dla dziecka swoisty kodeks norm określających co dobre, a co złe, co wolno, a czego nie wolno czynić”¹. Właściwie trudno byłoby się z tą opinią nie zgodzić, ja jednak mam poważne wątpliwości i to w dwóch kwestiach. Po pierwsze, tak pojmowana rodzina skutkuje wartościowaniem jej członków, inaczej, już w założeniu firmuje pewne zależności i na przekór wszelkiej logice, czyni najważniejszymi... dzieci (dla siebie będziemy mieli czas na starość, pesymistyczne: nad grobową deską). Niby decyzje należą do rodziców, ale bardziej na zasadzie obowiązku i odpowiedzialności względem potomstwa. Jesteś dziećmi, równie krótko młodzieżą, ale z chwilą ożenku wszystko podporządkowane ma być kolejnemu pokoleniu dzieci, nawet tych nienarodzonych. Druga kwestia wynika po części z tej pierwszej. Ja już pominę własne doświadczenia, ale niejednokrotnie słyszę i czytam, ileż to te dzieci muszą włożyć wysiłku by... wyzbyć się ideałów i postaw życiowych rodziców. Jest to o tyle zastanawiające, że im większy wysiłek wkładają rodzice w przekazywanie swoich moralitetów, tym większy bunt ich dzieci, gdy osiągają dojrzałość. Nie wnikam w to, czy ów bunt jest zasadny i korzystny, stwierdzam fakt jego istnienia i to praktycznie w każdym pokoleniu. Oczywiście są wyjątki, kiedy to dzieci wręcz idealnie powielają zachowania i poglądy swoich rodziców, ale to i tak są tylko wyjątki, w moim odczuciu, albo dokładnie zindoktrynowane, albo pozbawione chęci tworzenia własnej, niepowtarzalnej indywidualności.

  Jednak największe zdumienie budzi we mnie narracja, z której ma wynikać, że zagrożeniem dla rodziny mają być idee zgniłego Zachodu, a w tym wręcz absurdalny zarzut, usankcjonowanie innych związków (partnerskich i homoseksualnych). Bez względu na argumenty, które mnie nie przekonują, wydaje mi się, że ma to związek z utratą monopolu na decydowanie o tym, jaki układ można nazwać małżeństwem i rodziną, tak jakby to była sprawa być albo nie być gatunku ludzkiego. Sytuacja jest na tyle kuriozalna, że dwoje ludzi bez formalnego papierka (konkubinat), a mających własne dzieci, już na miano prawdziwej rodziny nie zasługuje. Aż zapytam, co to w takim układzie jest? Skoro katolicyzm w Polsce niemal krzyczy o potrzebie wolności, dlaczego taką wolność formy związku piętnuje?

  Wreszcie dotykam sedna problemu. Konserwatyści chętnie uznaliby konwencję antyprzemocową za nieważną, a przed jej formalnym odrzuceniem powstrzymują ich tylko profity z Unii Europejskiej. Pani Beta Szydło jawnie cieszy się z faktu, że góral spod samiuśkich Tater też jest przeciw, bo przecież nikt mu nie będzie dyktował jak postępować po katolicku ze swoją babą i dzieckami. Nieco innym tropem poszło Ordo Iuris przedstawiając swój projekt Konwencji Praw Rodziny². Tu uwaga!, ta organizacja ma nadzieję, że ten projekt przyjmie nie tylko polski parlament ale i cały cywilizowany świat (sic!) Się poświęciłem na dokładną lekturę tego dokumentu. Wszystko w zasadzie jest ok, poza kilkoma kontrowersyjnymi definicjami:
- „„małżeństwo” to dobrowolny i trwały związek kobiety i mężczyzny, który podlega szczególnej ochronie prawa krajowego” (pojedynczy człowiek już na szczególną ochronę nie zasługuje?);
- „„płeć” to zespół cech biologicznych, w tym genetycznych, pozwalających na obiektywne rozróżnienie między kobietą a mężczyzną” (możemy udawać, ze pojęcie płciowości jest tak proste jak w tej definicji, ale ono a priori i wbrew faktom wyklucza osoby transpłciowe);
- „„dobro dziecka” to ogół warunków niezbędnych dla jego prawidłowego rozwoju osobowego, duchowego i intelektualnego” (a co to znaczy prawidłowego i kto o tej prawidłowości ma decydować?);
- „„przemoc domowa” to jednorazowe lub powtarzające się umyślne działanie naruszające prawa innej osoby, stanowiące czyn zabroniony przez prawo Państwa, skierowane przeciwko życiu, zdrowiu, nietykalności cielesnej, wolności lub mieniu, do którego dochodzi w rodzinie lub gospodarstwie domowym, między byłymi małżonkami lub osobami pozostającymi we wspólnym pożyciu, niezależnie od tego, czy sprawca i ofiara dzielą miejsce zamieszkania, czy nie” (pojawia się ukryte pojęcie konkubinatu, ale tylko w odniesieniu do przemocy domowej, i mimo wszystko górale też będą stawiać opór). 

  Największy problem budzi owa trwałości w definicji małżeństwa. Konia z rzędem temu, kto potrafi ją zagwarantować i określić  Najprościej mi się jest w tej materii odnieść do głośnych przykładów z ostatnich miesięcy. Jeden z posłów, uważający się za autorytet moralny w sprawach świętości rodziny, okazuje się mieć kochankę, inicjując nowy rodzaj zdrady małżeńskiej: na asystentkę, oraz drugi, równie święty, choć już tylko w randze radnego, traktujący małżonkę jak przedmiot spełniania erotycznych i sadystycznych wynaturzeń. W tym miejscu pozwolę sobie na parafrazę pewnej kabaretowej piosenki:
„Rodzina, rodzina, rodzina, ach rodzina
rodzina nie cieszy, nie cieszy, gdy jest
za to szczęśliwy jesteś jak sielska wieś...”
Aby nie było, że taki ze mnie egoista–oryginał:

Przypisy:
1 - https://opoka.org.pl/biblioteka/X/XU/6swiatkiewicz.html
2 - http://konwencjarodziny.pl/