Kremacja - pożar dechrystianizacji

  Niejaki Goerge D. miał wielu przyjaciół i był przez nich bardzo lubiany ze względu na elokwencję, która czyniła go doskonałym gawędziarzem. A ponieważ był inteligentny, słuchało się go z przyjemnością. Nie zanudzał i innych prowokował do dyskusji. Niestety, jak to w nomen omen życiu bywa, zmarło mu się w słusznym wieku, czym wywołał olbrzymi smutek tychże przyjaciół. Wszyscy szykowali się do uroczystego pogrzebu... a tu nic. Nie wiadomo czyja to była decyzja, jego czy żony, dość, że ciało Georga zostało poddane kremacji i nie odbyła się żadna uroczystość pogrzebowa, choć oboje z żoną byli katolikami. Mnie to nie dziwi, ludzie pokroju Georga uwielbiają czynić przyjaciołom niespodzianki.

  Żona Joanne złożyła prochy męża do urny w kształcie książki i postawiła ja na regale biblioteczki. Według mnie romantycznie, choć z lekką przesadą, mógłby się ktoś pomylić i otwierając książkę, wysypać te prochy na dywan. Zresztą, po cholerę takie prochy trzymać w domu, modlić się za zmarłego można w każdym miejscu, nie tylko nad prochami. Byłoby jeszcze bardziej romantycznie rozsypać je na falach mórz i oceanów, albo  na skalistym zboczu góry. Ja jednak nie wnikam i nie oceniam. Za to od oceny nie potrafił uciec pewien katolicki pisarz, Nelson Fragelli. Pozwolę sobie przytoczyć uroczy fragmencik: „Nikt nie mógł pomodlić się nad grobem przyjaciela, przynieść kwiatów, powspominać wspólnych rozmów, wspólnych niedziel, jego wykwintnej konwersacji. Zażyła relacja przyjaźni domagała się tego prostego aktu szacunku. Ale nie było to możliwe. Płomienie, które gwałtownie i natychmiast obróciły w proch jego ciało, zdawały się, że pochłonęły również wspomnienia o nim. O dwadzieścia centymetrów ponad prostackimi komediami czy innymi nieprzyzwoitymi opowieściami emitowanymi przez telewizor spoczywał Georges, wraz z całą swoją życzliwością i pulsującą energią. W takim otoczeniu nie można było odmówić choćby Zdrowaś Maryjo za jego duszę”¹. Straszne...! Tak swoją drogą widzieliście kiedyś zmarłego, „pulsującego energią”? A może mi ktoś wytłumaczy, po co zmarłemu kwiaty wąchać od spodu? A może ktoś ze zmarłym wspominał „wspólne rozmowy i konwersacje”? I najważniejsze – czy Zdrowaś Maryjo – jest odmawiana dla prochów, czy dla duszy zmarłego (jeśli istnieje)? Cóż, bez względu na to, jakie poznam odpowiedzi, sądzę, że ów pisarz po prostu odpłynął.

  W tym miejscu wrażliwi czytelnicy powinni ten akapit pominąć. Bo ja się zastanawiam w czym jest więcej estetyki, jeśli w tym przypadku w ogóle można mówić o estetyce: w prochu po błyskawicznie spalonym ciele, czy w gnijących, pożeranych przez bakterie i robactwo  zwłokach? Skutek tego pożerania będzie taki, że pozostaną ze zwłok kości, paznokcie i włosy, sarkastycznie dodam: też cóś pięknego. Tak pięknego, że zakopujemy zwłoki do ziemi, aby ich nie oglądać. Zamiast bliskiego, przyjaciela będziemy od teraz podziwiać wygładzone kamienie. Możemy też z tymi kamieniami pogadać. Podobno tego nam brakuje. Nieboszczykowi też... Ów Fragelli zadaje pytanie: „Po co odrzucać pogrzeb i sakralny wymiar pochówku na rzecz brutalnego, natychmiastowego zniszczenia ciała?”. I w tym miejscu nie mogę wyjść z podziwu. Czyżby sakralny pogrzeb był mniej brutalny od kremacji? Czyżby nieboszczyk był świadomy tego, co się z jego zwłokami dzieje? Nawet gdyby był, jestem głęboko przekonany, że wrzeszczałby niesłyszalnym głosem: nie dajcie mnie zeżreć robakom! Tylko kto by się tam głosem nieboszczyka przejmował...

  Tradycja pochówku, grzebania zmarłych, nie jest pomysłem chrześcijan. Gdyby nie groby, nic byśmy nie wiedzieli o naszych prapraprzodkach. Archeologowie nie mieliby czego szukać w ziemi.  A wyniki takich wykopalisk wiele mówią o kulturze, w której żył zmarły. Ciekawe czy w przyszłym tysiącleciu, albo i dalej, też będą szukać? Na pewno oprócz kości i włosów znajdą paciorki różańca, co ewidentnie będzie wskazywać na epokę katolicyzmu i prawosławia. Nie wiem na pewno, protestanci raczej go nie używają.  Niemniej wydaje mi się, że jeśli u władzy nie będzie PiS-u, nikt już za ekshumacją nie będzie tęsknił. Nasza epoka ma wiele innych źródeł świadczących o naszej kulturze. Równolegle z tradycją pochówku kształtowała się kultura palenia zwłok, uznawana za pogańską, choć w mojej ocenie była zdecydowanie bardziej racjonalna. Z duchami przodków kontaktowali się na różne inne sposoby i nie musieli dbać o nagrobki. A z tym dbaniem bywa różnie. Na moich terenach znalazłem dwa cmentarze, o które nikt nie dba, bo są poniemieckie. Raz na kilka lat uczniowie jakieś szkoły przyjadą odgrzebać groby spod liści, zapalą znicz i tyle, bo pomników nikt nie remontuje. Zresztą trudno byłoby dziś kamienie nagrobkowe dopasować.

  Jeszcze jedno zdumiewające pytanie Nelsona Fragelliego: „Jakże więc to ciało, (...) uświęcone chrztem i przyjmowaniem Najświętszej Eucharystii, ożywiane przez duszę wyniesioną dzięki łasce ku życiu Bożemu, świątynię Ducha Świętego, spopielić niczym niepotrzebne odpadki?” Aż zapytam retorycznie: a czymże jest ciało złożone do grobu jeśli niepotrzebnym odpadkiem? Nie łudźmy się frazesami, po to się to ciało zakopuje, aby nie było z nim problemów. Nas nie obchodzi, co się z tym ciałem dzieje, my tylko potrzebujemy symboliki miejsca. Miejsca, w którym będziemy mogli udowodnić sobie, ale i innym, że pamiętamy, że modlimy się o jego/jej zbawienie. Nie, ja nie chcę nikomu odbierać takiej potrzeby. Przecież widzę ile czasu i wysiłku ludzie wkładają w pielęgnację nagrobków nie tylko przed Wszystkim Świętymi. Jeśli to ma dla niech sens, jeśli jest częścią ich życia, jeśli jest nadzieją, że z ich grobami potomni będą postępować podobnie – pełen szacunek. Tylko na Boga!, co komu przeszkadza fakt, że ktoś chce się poddać kremacji, lub tego chcą najbliżsi? W końcu tyle nas na tym ziemskim padole po śmierci, ile zapamiętają potomni. Nic dłużej...

Przypisy:
1- ten cytat, jak i wszystkie pozostałe pochodzą z: https://www.pch24.pl/kremacja---pozar-wspolczesnej-dechrystianizacji,63813,i.html