Prześladowania

  Powołano Centrum Wolności Religijnej, ale jeśli ktoś sądzi, że tu chodzi stricte o wolność religijną, o wybór dowolnej religii, czy nawet o możliwość jej porzucenia – jest w głębokim błędzie. Już sam fakt, że za tym stoi Ordo Iuris, dowodzi, że chodzi o wolność tylko jednej religii, religii katolickiej. Przyznam, że w pierwszej chwili pomyślałem, iż coś mi umknęło, to znaczy umknęły mi wydarzenia, w wyniku których Kościół katolicki w Polsce został zmuszony przejść do głębokiego podziemia. Byłbym głęboko zaniepokojony, bo choć ateistą jestem, powstałaby sytuacja daleko niekorzystna. Może kiedyś, gdy wierni będą stanowić taki odsetek, jaki dziś stanowią ateiści i innowiercy...

  Już niejednokrotnie pisałem, że Kościół za swojego wroga uważa zgniły Zachód, więc sobie to dziś daruję. Pominę też fakt, że słowo nienawiść robi w naszym kraju furorę. Podobno pojawiły się nowe zagrożenia – nienawiść do Kościoła i przestępstwa z nienawiści do Niego. Z tego wynika dość znamienny fakt – Kościół przeciwstawia się mowie nienawiści. Aby był jasność, przeciwstawia się powszechnemu stosowaniu takiego określenia. Dopuszczalny jest tylko sprzeciw wobec mowie nienawiści o Kościele. Wszak jednym z podstawowych narzędzi szerzenia wiary, katolickiej zaś w szczególności, jest piętnowanie wszelkiej inności nie bez oszczerstw i dawania fałszywego świadectwa o tych innych. Przy okazji jakby nie zauważa, że każda akcja wywołuje reakcję, ale to mylna teza, bo On tej reakcji potrzebuje, tak jak Beduin wody na pustyni. Kościół katolicki potrzebuje wrogów, symboliki oblężonej twierdzy (tak było od zarania chrześcijaństwa), więc jeśli ten wróg jest mało wyrazisty i niezbyt brutalny, trzeba tę wyrazistość i brutalność sprowokować. Dochodzi do takiego paradoksu, że w obliczu małej i prawie nic nieznaczącej garstki niewiernych w tym kraju, piętnuje się swoich własnych wiernych, jeśli nie są dostatecznie gorliwi¹. Na portalach katolickich modnym jest ostatnio fragment Apokalipsy św. Jana o letnich katolikach: „Obyś był zimny albo gorący! A tak, skoro jesteś letni i ani gorący, ani zimny, chcę cię wyrzucić z mych ust” [Ap 1, 15-16].

  Ale do rzeczy, czyli do Centrum Wolności Religijnej². Tu drobny wtręt, mnie jest ciężko pisać tę nazwę bez ironicznego chichotu. Owo Centrum zajmuje się śledzeniem i rejestrowaniem wszelkich przejawów wrogości wobec Kościoła katolickiego. Może się poszczycić dużymi sukcesami. W ubiegłym roku zanotowano ich aż... trzydzieści (słownie: trzydzieści) i wchodzi w to kilka takich incydentów jak malowanie na murach kościołów obraźliwych napisów, wieszanie dziecięcych pantofelków na płotach otaczających kościoły, czy słynna już produkcja „Kler”. Reszta to przede wszystkim kradzieże, dokonywane przez zwykłych złodziejaszków w kościołach i na plebaniach. Aby dodać kolorytu tym aktom, wspomnę tu wczorajszy artykuł³ na portalu Pch24.pl, w którym mój ulubieniec, Jerzy Wolak, za haniebny atak na wartości chrześcijańskie uznał trzydziestosekundową sekwencję rysunkowego filmu o Asteriksie i Obefiksie, w której pokazano postać przypominającą Jezusa wśród szeregu innych magów o różnych zdolnościach, zazwyczaj kuglarskich. I teraz nie wiem, czy J. Wolak oburza się tylko na umieszczenie Jezusa w tym gronie, czy na to, że nie wybrano Go na następcę sędziwego druida Panoramiksa? Przypuszczam, że ten rysunkowy film też znajdzie się na liście Centrum Wolności Religii.

  No dobrze, śmiesznie już było, teraz całkiem na poważnie. Ataków na religię przybywa. Ostatnio policja olsztyńska aresztowała dwa obrazy wystawione w Galerii Dobro⁴. To nie pomyłka, aresztowano dwa obrazy, przy czym jeden przedstawia ptaka z domalowanym fallusem, drugi, czarnoskórego, rozpiętego na krzyżu, a na nim białą kobietę z fallusem. Teraz powołani biegli mają orzec, czy ów ptak to orzeł czy zwykły kogut, czy ów krzyż jest tym krzyżem, na którym umarł Jezus, czy czarnoskóry jest karykaturą Jezusa, i czy ta kobieta jest transwestytą. Dlaczego aresztowano obrazy a nie ich twórców? Twórcy są anonimowi, przypadkowi, domorośli „artyści” z ulicznej łapanki. Takie prace zbiorowe anonimowych artystów. Pikanterii dodaje fakt, że jeden z obrazów został kupiony już za grube pieniądze przez jakiegoś Kanadyjczyka, ale obrazu nie może dostać, bo jest aresztowany (obraz) bez możliwości wpłacenia kaucji. Jeszcze jeden drobiazg, każdy „artysta” tego happeningu miał prawo zamalować to, co mu się nie podobało. Fallusów nie zamalował nikt, za to ochroniarz pilnujący galerii zgłosił przestępstwo obrazy uczuć religijnych, co świadczy dobitnie o tym, że mamy już policję religijną.

  Ja rozumiem, jest w Polsce potrzeba ochrony dobrego imienia Kościoła katolickiego i nawet mnie oburza malowanie murów budynków sakralnych (dziecięce pantofelki na ogrodzeniach, czy film „Kler”, już nie). Ale wydaje mi się, że Kościół powinien najpierw bronić się sam przed sobą, wykorzenić nie tylko amoralne przypadki zboczeń, powinien też zapomnieć o opluwaniu innych, o klerykalizmie, którym chce bez wyjątku wszystkim narzucić swoją ideologię, oraz powinien poważnie traktować problemy rodzinne, bez odwoływania się do konieczności noszenia krzyża, i nie mam tu na myśli medalika zawieszonego na szyi.

Przypisy:
1- https://www.pch24.pl/ks--waldemar-chrostowski--letni-chrzescijanie-kompromituja-wiare-w-jezusa-chrystusa,65681,i.html
2 - https://www.pch24.pl/jestes-swiadkiem-dyskryminacji-chrzescijan--zglos-to-do-centrum-wolnosci-religijnej-ordo-iuris,65680,i.html
3 - https://www.pch24.pl/bluznierstwo-w-najnowszym-filmie-o-asteriksie-i-obeliksie,65705,i.html
4 - http://wyborcza.pl/duzyformat/7,127290,24374288,zajechal-radiowoz-wysiedli-policjanci-i-zaaresztowali-dwa-obrazy.html

Grzech pierworodny

  Rozdział trzeci Księgi Rodzaju opisuje dość dokładnie, jak to człowiek spaprał sobie papiery prawie na całą wieczność. Ziemską wieczność, bo ta podobno będzie skończona, chyba  że człowiek znajdzie sposób, by przenieść się w inny układ słoneczny z nową ziemią. Na dziś to czysta futurologia, więc w zasadzie nie ma się czym zajmować. Jedyny szkopuł takiej wizji to fakt, że nasi potomkowie zostawią na tej ginącej planecie szczątki swoich przodków, w tym nas. Jak wierzą wyznawcy Boga jedynego, żaden problem, wszak wszyscy zmartwychwstaną, nic to, że w innej rzeczywistości, czy może w innym wymiarze czasoprzestrzeni.

  Ale ja nie o tym, nie za bardzo mi się ta koncepcja podoba, nawet jeśli obiecują, że ani cierpienia, ani żadnych innych problemów nie będzie. A może właśnie dlatego? Ostatnio natrafiłem na kilka artykułów, z których wynika, że niepostrzeżenie wiara zaczyna mieć i z tym problem. Wszystko przez tę ewolucję, którą obmyślił i przekazał światu niejaki Darwin. On i jego następcy odebrali wierze jedną z najpiękniejszy, ale i najbardziej dramatycznych baśni, jaką jest stworzenie pierwszych ludzi. Wraz z nimi zatraca się pojęcie grzechu pierworodnego. Nie było raju, nie było drzewa z zakazanym owocem, nie było szatana, który skusił Ewę i nikt nikogo nie pokarał śmiercią, ta istniała od momentu zaistnienia życia. Co żyje to umiera, i człowiek nie był tu nigdy żadnym wyjątkiem. Jeszcze niewielu zdaje sobie sprawę, jakie konsekwencje ta oczywista prawda niesie, ale też już nikt rozsądny, nie zaprzeczy faktom istnienia ewolucji, choć wciąż obarcza się ją pierwiastkiem boskim. Ale nawet ten pierwiastek, z którym i tak trzeba będzie się kiedyś rozstać, bo nauka nie jest sentymentalna, nie zmienia jednego – grzech pierworodny nie istnieje. Człowiek nie miał okazji go popełnić. To wręcz przewraca do góry nogami pewne aspekty wiary, szczególnie zaś religii katolickiej.

  Chrzest niewiniątek, sorry,  chodzi oczywiście o nowonarodzonych, zatraca swój obecny sens. Staje się tylko i wyłącznie aktem przypisania do katolicyzmu na zasadzie – nie chcę, ale muszę, bo nie mam prawa głosu. Tyrania rodziców i kapłanów nakłada, na niczego nieświadomego obywatela świata,  przynależność do Kościoła na wieki wieków. Możesz robić obywatelu, co chcesz, nikt nigdy naprawdę z tej organizacji cię nie wypisze. Najwyżej w księdze parafialnej, przy twoim nazwisku, pojawi się adnotacja o dokonanej apostazji, co też niczego właściwie nie zmieni, po za tym, że w majestacie prawa boskiego, odmówią ci katolickiego pochówku. Na zasadzie niezrozumiałego dogmatu, przez całe życie będziesz naznaczony stemplem, który miał cię uwolnić od grzechu – grzechu, którego nigdy nie miałeś. Przy okazji, jeśli się nie odgrodzisz, będą ci wmawiać, że jesteś niegodnym stołu pańskiego, złym z natury, i tylko bezgraniczna pokora może ci pomóc, choć nie musi. Bo tej pokorze musi towarzyszyć jeszcze bardziej bezgraniczna miłość do niewidzialnej Istoty, która podobno na trzydzieści lat z niewielkim hakiem, przybrała postać ludzką, by ci przynieść wiadomość, że jak nie będziesz kochał tak jak On tego wymaga, czekają cię męki piekielne, też na wieki wieków.

  Teolodzy próbują coś z tym brakiem grzechu pierworodnego zrobić, bo przecież nie może być tak, aby dobrowolnie pozbyli się jednego z najważniejszych argumentów za tak wczesnym aktem przypisania do Kościoła, a który zapewnia miano najliczniejszej religii świata. Z kolei ta wielkość ma dowodzić, że tylko ta religia jest słuszna. Inaczej mówiąc, tworzy się wielkość za pomocą rytuału, który odbiera człowiekowi prawo samostanowienia, i tą wielkością tłumaczy się konieczność tego rytuału. Proste jak amen w pacierzu. I właśnie taką próbę zastąpienia czymś grzech pierworodnego podejmuje ks. Włodzimierz Zatorski OSB. Dowodzi, że człowiek jest już z natury grzeszny i to nim uświadamia sobie swoje „ja”. To może mieć swoje logiczne uzasadnienie, wystarczy że zrobisz coś, co drugiemu człowiekowi nie będzie się podobać. Wystarczy, że ten drugi będzie zaprogramowany na jakąś wiarę i już masz pojęcie grzechu w danym systemie moralnym. Ks. Zatorski wyjaśnia to prosto i dobitnie: „(...) musimy pamiętać jednocześnie o prawdzie naszego upadku, o tajemnicy nieprawości w nas istniejącej. Konieczna jest konfrontacja z własnym grzechem, z bardzo przykrą prawdą o swojej głupocie, małości i nieprawości”¹. Ja mam jednak z tym problem, o którym poniżej, bo aby to była prawda, trzeba by zdefiniować, czym jest ta tajemnica nieprawości. Mamy tu bowiem do czynienia z tak popularnym w chrześcijaństwie uciekaniem się do jakieś niesprecyzowanej tajemnicy. Jeszcze jeden fragment zdania tego autora: „Jednak kiedy już poznamy swój grzech (...)”². Zadam w tym miejscu proste pytanie: a co to jest grzech? Od razu też dodam, że nie satysfakcjonuje mnie odpowiedź, że co jest grzechem objawił nam Bóg. Skoro cała Biblia jest zbiorem pism autorstwa ludzi, żadna opinia Boga nie ma tu znaczenia, bo my jej nie znamy. Z tej Księgi dowiemy się li tylko tego, jak z wieloma, i jak z wielkimi problemami moralności musiał zmierzyć się człowiek.

  Aby moje wątpliwości wyjaśnić, odniosę się do kilku przykładów. Czy w świecie przed Mojżeszem, mając wzgląd na historię Abrahama, morderstwo było grzechem? Dodajmy morderstwo na własnym dziecku? Kłamstwo też, bo Bóg oszukał Abrahama. Czy łupienie innych (czytaj: kradzież) zawsze było grzechem?  Cały Stary Testament jest pełny takich przykładów w sensie pozytywnym. Czy cudzołóstwo zawsze było grzechem? Ten sam Abraham spółkuje z niewolnicą i to podoba się Bogu. A może odbieranie godności innym (patrz: niewolnictwo i poddaństwo)? A może czynienie zła bliźniemu (patrz: przypowieść o Hiobie)? A może rozwód lub wielożeństwo? Zabijanie dzieci (patrz: plagi egipskie)? A weźmy inne kultury. Pedofilia ma się dobrze w islamie, prostytucja była praktykowana w świątyniach, kazirodztwo było przywilejem władców, kupowanie żon, niemal we wszystkich kulturach, nawracanie na siłę, nierzadko ogniem i mieczem, itp., itd. A wszystko pod płaszczykiem różnych religii, gdyż innej moralności, jak religijna nie było, o co zresztą do nikogo nie można mieć pretensji. Rzecz w tym, ze pojęcie grzechu jest pojęciem enigmatycznym, niemożliwym do określenia, a już tym bardziej do sprecyzowania, w pełni zależnym od istniejącej, zarówno wiary, jak i kultury.

  Nie mam zamiaru gloryfikować, tym bardziej usprawiedliwiać tych elementów naszej moralności, które dziś uznajemy za amoralne. Moralność ewoluowała podobnie jak życie na tej ziemi, ale wbrew temu, co pisze ks. Zatorski, człowiek nie jest naznaczony żadną grzesznością, wręcz przeciwnie, decyduje w nas pierwiastek, który zbliża nas do dobra, choć pewnie jego absolutu nigdy nie uda się osiągnąć. Żadna religia nam w tym nie pomoże bardziej..., niż własne zrozumienie etyki.

Przypisy:
1 - http://www.fronda.pl/a/wlodzimierz-zatorski-osb-tajemnica-nieprawosci-w-czlowieku,120721.html
2 – ibidem

Jestem przeciw, a nawet za

  Znany jestem przede wszystkim jako krytyk Kościoła i klerykalizmu. Nie za bardzo mi zależy na tym, aby tę opinię zmieniać, niemniej dziś o temacie na topie, czyli o religii w szkole. Pojawiają się głosy o jej wyrugowaniu z murów szkolnych, a nawet o rewizji, czy wypowiedzeniu konkordatu. W mojej ocenie żądania zbyt radykalne, choć nie pozbawione sensu. Jestem też przekonany, że nic z tych postulatów .Nowoczesnej nie wyniknie, ale istnieje szansa na debatę i pewne korzystne dla wszystkich zmiany.

  Jak w tytule najpierw przeciw religii w szkołach. Ale, aby być dobrze rozumianym, takiej nauce religii, jaka jest powszechnie stosowana w naszym katolickim kraju. Tu wyjaśnię, nie mam pełnego przekroju, jak te lekcje wyglądają, sam w nich nie uczestniczę i mogę się tylko odnieść do doniesień medialnych. A ponieważ zdecydowanie przeważają krytyczne, trudno nie mieć krytycznego poglądu. Aby jednak uniknąć krytykanctwa odniosę się do problemu tylko na podstawie  tych informacji, które serwują sami katecheci. Z jednym małym wyjątkiem. Na portalu NaTemat.pl pewna nauczycielka napisała, że na lekcjach religii „Fanatycy straszą dzieci grzechem”¹. Mnie się w tym miejscu przypomniało wydarzenie z moich lat szkolnych, kiedy to nasza wychowawczyni nakazał rodzicom, aby wszystkim chłopcom zaszyć kieszenie w spodniach, gdyż „za długo w nich trzymamy dłonie”. Tak, tak, nawet w wśród komunistek, dewotek nie brakowało. Owo straszenie nie jest wyssane z palca, bo ta narracja straszenia grzechem ma się wręcz doskonale, nawet w stosunku do dorosłych.

  Z kolei na portalu Deon.pl czytam: „Przyczyny niepopularności katechezy muszą mieć zatem charakter wewnętrzny, związany z samymi treściami oraz formą ich przekazu”², i to wydaje mi się jedną z najbardziej słusznych ocen zjawiska jakim jest malejąca liczba uczniów uczęszczających na lekcje religii. To też budzi sprzeciw wielu rodziców, choć oczywiście nie wszystkich. Jeszcze jeden cytat, który właściwie wyjaśnia, jak wiele błędów popełnia szkolna katecheza: „Młodzi ludzie mają najczęściej otwarte umysły i naturalnie poszukują przekonywujących wyjaśnień i my jako katecheci oraz duszpasterze jesteśmy im te wyjaśnienia winni. Jeśli w zamian za to posłyszą na przykład od katechety, że ewolucja to wymysł diabła albo że ewolucja jest niemożliwa, bo nie godzi się, aby Matka Boża pochodziła od małpy, to trudno się dziwić, że następnym razem Kościół i katechezę ominą szerokim łukiem”³. Chyba teraz jest zrozumiałe, że to nie są wymysły wrogów religii i wiary, o tych przykładach treści jakie serwuje się młodym mówią sami katecheci, choć z nielicznej grupy tych, którzy wydają się racjonalni. Jak ma się zachować chłonny umysł młodego człowieka, który na lekcjach biologii, fizyki czy chemii słyszy jedno, a na lekcji religii każe mu się wierzyć w bajki? Posłużę się parafrazą myśli św. Augustyna sprzed 1500 lat: „Jeśli owego ucznia bombarduje się niedorzecznościami z Pisma Świętego, od których całe niebo pęka ze śmiechu, pośmiewiskiem staje się ów katecheta, który zdaje się w to wierzyć”⁴. A takie zdaje się być dziś nauczanie religii w szkołach.

  Nie tylko w mojej ocenie nauczanie religii w szkołach powinno być poddane głębokiej reformie. Zarówno pod względem organizacyjnym jak i treści nauczania. Po pierwsze, powinno się umożliwić dyrektorowi szkoły decydować o tym, czy katecheta nadaje się na pedagoga, czy nie, co w efekcie ograniczy przypadkowość i miałkość tych katechetów. Po drugie, program nauczania też powinien podlegać kontroli innych gremiów niż tylko przez kościelne. I tu znów pozwolę sobie przytoczyć opinię pewnego biskupa, choć protestanckiego: „Według mnie państwo jest zobligowane do tego, by nie tylko kształcić, ale także kształtować młodzież. Albo będzie to prowadzone w formie lekcji religii różnych wyznań i różnych religii, albo w formie nauczania etyki. Musimy przekazywać również taką wiedzę, wskazywać na obowiązujące w życiu zasady, co jest dobre a co złe”⁵. I ja się pod tym podpisuję, choć przecież daleko mi do akceptacji tego, co uczą religie.

  Innymi słowy, jestem za tym, aby lekcje religii były w szkołach, a katecheci opłacani byli tak samo jak inni nauczyciele, choć na tym ich przywileje powinny się kończyć. Skoro chcą być traktowanie równorzędnie, powinni podlegać tym samym regułom, co reszta. Pójdę dalej. Jeśli byłaby w tych lekcjach zawarta etyka oraz religioznawstwo we właściwym tego słowa rozumieniu, te lekcje powinny być obowiązkowe, a wtedy ocena na świadectwie miałaby pełną rację bytu, o ile nie wpływałaby na nią religijność, a wiedza. Traktowanie lekcji religii w obecnym kształcie, budzi mój sprzeciw.

Przypisy:
1 - https://natemat.pl/260137,katecheci-strasza-dzieci-nauczycielka-opowiada-o-lekcji-religii-w-szkole
2 - https://www.deon.pl/religia/kosciol-i-swiat/komentarze/art,3428,nie-zamiatajmy-pod-dywan-roblemu-katechezy-w-szkole.html
3 - ibidem;
4 - ibidem;
5 - https://www.deon.pl/religia/kosciol-i-swiat/z-zycia-kosciola/art,36958,bp-samiec-bedziemy-rozmawiali-o-tym-w-jaki-sposob-lekcje-religii-maja-byc-prowadzone.html

Dno, a od spodu puka... egzorcysta!

  Mój szacunek do wiernych i ich wiary, który bierze się z faktu, ża sam długie lata byłem wierzącym, jest czasami poddawany straszliwym próbom. To za sprawą egzorcystów i samych egzorcyzmów. Gdy tylko trafię na taki tekst, naprawdę nie wiem, czy się śmiać, czy płakać. Proszę o wybaczenie wierzących Czytelników, ale jeśli ktoś wierzy w sens tych w gruncie rzeczy pogańskich i zabobonnych praktyk, stwierdzę bez skrupułów, że szkaluje ludzki rozum, podobno dany nam przez Boga.

  Na taki właśnie tekst trafiłem na portalu Okopress.pl¹. Jest on ewidentnie krytyczny wobec tych praktyk i zainteresowanym go szczerze polecam (jest i o smsach od diabła). Aby się jednak nie powtarzać odniosę się do innych treści.  Jednym z najbardziej znanych polskich egzorcystów jest ks. Piotr Glas, który z nieznanych mi bliżej powodów nie może egzorcyzmować w Polsce, więc praktyce oddaje się w W. Brytanii. W wywiadzie udzielonym T. P. Terlikowskiemu mówi: „Opętani to często ludzie grzeczni, wspaniali, uprzejmi. Często nawet bliscy nie mają pojęcia o ich zaangażowaniu. Sam egzorcyzmowałem księdza opętanego demonem intelektualizmu. Wydawał się niezwykły, inteligentny. Diabeł był u niego zakonspirowany”². Można by sparafrazować ks. Natanka: jeśli masz się za grzecznego, uprzejmego a przy okazji za inteligentnego, wiedz, że coś się dzieje... Jeśli taki egzorcysta, jak ks. Glas cię dopadnie, jesteś na straconej pozycji. Każdy, nawet najdrobniejszy przejaw logiki uzna u ciebie za przejaw opętania przez demona intelektu. To jest dokładnie tak samo jak z ateizmem. Jeśli nie wierzysz w Boga, a tym bardziej w diabła, znaczy się – diabeł cię opętał. Chrześcijaństwo tak ma, szczytem rozumu jest wiara w to, co napisali w Biblii prości ludzie sprzed dwóch i więcej tysięcy lat, ale inteligencja jest na cenzurowanym. Mnie to już przestaje dziwić, najwyżej rozbawia, choć tak naprawdę robi mi się naprawdę smutno.

  Mówi się, że kapłan nawet nie jest pośrednikiem między ludźmi a Bogiem i ja w to nie chcę wnikać. Ale rosnąca liczba egzorcystów świadczy raczej o tym, że kapłani stają się pośrednikami między ludźmi a diabłami. Niczym szamani u ludów pierwotnych, mają czelność wmawiać wiernym, że panują nad złymi duchami, że mają moc nad szatanem. Tu przypomina mi się znaleziony fragment artykułu: „Dlaczego Pan Bóg, widząc, że całe stworzenie wije się̨, jęczy i męczy, nie usunie czarta jednym pstryknięciem swego wszechmocnego palca? Bo go stworzył z miłości - wszak diabeł jest Jego stworzeniem”³. Rodzi się wręcz sakramentalne pytanie: kto tu kogo robi w balona, i po co? Ja na to pytanie nie odpowiem, powinni sobie odpowiedzieć sami wierni, choć grozi im świadomość, że opęta ich diabeł. Myślenie w kategoriach „dlaczego?” jest wysoce niewskazane. Tymczasem, jak na ironię  czytam jeszcze bardziej bulwersujący tekst ks. Glasa, który pozwolę sobie w przedstawić w koniecznym skrócie. Akapit nosi tytuł: „Droga w kierunku wolności” i jest wskazówką jak tę rzekomą wolność osiągnąć:
- oddaj swoje życie Jezusowi;
- wyrzeknij się złych rzeczy;
- módl się do Jezusa o swoje zbawienie;
- módl się o Ducha Świętego;
- podejmuj regularne życie z sakramentami;
- zadbaj o dobre relacje z ludźmi;
- musisz być cierpliwy.
Wszystko to byłoby w należytym porządku, choć to niewiele ma wspólnego z wolnością, gdyby nie jeszcze jeden, ostatni punkt, który wytłuszczę:
- jeśli czujesz niepokój, zgłoś się do egzorcysty (sic!)
Tymczasem praktyka współczesnych egzorcyzmów to prawdziwe tortury z przyduszaniem, wciskaniem krucyfiksu do gardła, siłowe pojenie święconą wodą, sypanie solę egzorcystyczną, itp. Rzekłbym ironicznie, prawdziwe symptomy wolności.

  W Niemczech egzorcyzmy są zakazane prawem, i tak już dawno powinno być w naszym kraju, biorąc pod uwagę fakt, że poddaje się im również dzieci na żądanie ogłupiałych do reszty rodziców. Przypomnę, to się nie dzieje w średniowieczu, to są praktyki dnia dzisiejszego w naszym religijnym, katolickim kraju.

Przypisy:
1 - https://oko.press/krucyfiksem-w-gardlo-media-katolickie-promuja-egzorcyzmy/
2 - http://telewizjarepublika.pl/wstrzasajace-swiadectwo-ks-glasa-egzorcyzmowalem-kaplana-intelektualiste-zobacz-co-sie-stalo,60863.html
3 - https://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/zycie-i-wiara/art,5459,dlaczego-bog-nie-usunie-diabla-moglby-to-zrobic-jednym-prztyczkiem.html