Apostołka

  Jezus, jak wynika z Ewangelii, miał u swego boku apostołów – samych mężczyzn, co w zasadzie nie dziwi, takie były wtedy czasy. Ryby, dzieci i kobiety głosu nie miały. To o kobietach potwierdził swoim autorytetem św. Paweł. Jezus nawet w stosunku do swojej Matki bywał opryskliwy. Toteż, gdy znalazłem takie określenia jak: „Apostołka Bożego Miłosierdzia, Sekretarka Jezus Miłosiernego, Prorok naszych czasów” dopadło mnie lekkie zdumienie.

  W ostatniej notce pisałem o Bożym Miłosierdziu, teraz może o sprawczyni całego zamieszania z tym miłosierdziem. Mam na myśli Helenę Kowalską, która przybrała imię Faustyny, a którą Jan Paweł II ustanowił świętą. Kiedy oddałem się lekturze „Dzienniczka” i jednocześnie zetknąłem się z opinią iż jest to arcydzieło światowej literatury, pomyślałem, że ten świat naprawdę zwariował. Ta opinia o arcydziele jest przesadzona, ale nie sposób zaprzeczyć, że jest najczęściej czytaną książką nie tylko polskiej autorki, ale w ogóle z polskich autorów. Nawet Miłosz i Szymborska razem wzięci nie mogą iść z nią w szranki. Jakim cudem? To żaden cud, to Jan Paweł II jako promotor takiej literatury. W ten sam sposób rozsławił wadowickie kremówki. 

  Lektura „Dzienniczka” to była droga przez mękę, porywanie się na szczyt K2 w samych slipkach i plażowych klapkach. Jedyny pozytywnym skutkiem było to, że porzuciłem wiarę raz na zawsze. Jeśli lektura Bibli studziła mój religijny zapał, o tyle po lekturze „Dzienniczka” miałem koszmary. Śniłem, że zgłupiałem jak św. Faustyna. Gdybym ja miał pokochać Jezusa tak jak ona, zostałbym, jeśli nie czynnym homoseksualistą, to na pewno świętym gejem, co w dzisiejszym Kościele, ogarniętym lobby homoseksualnym uszło by mi pewnie na sucho. Już pominę ten jawny erotyzm jej tekstów, surowe życie w zakonie w jakiś sposób to tłumaczy. Gorzej z megalomanią Faustyny, która jeszcze bardziej bije po oczach z jej tekstów. To jej wywyższanie się ponad wszystkich urąga ludzkiej przyzwoitości. Muszę się uciec do przykładów: „Tyś mi jest mieszkaniem i stałym odpoczywaniem moim, dla ciebie powstrzymam rękę karzącą, dla ciebie błogosławię ziemię” [Dz 431] mówi Jezus do Faustyny, jakby zapominając, że umiłował sobie wszystkich ludzi jednakowo. „Córko moja, jeżeli chcesz, stworzę w tej chwili nowy świat piękniejszy od tego, a resztę dni w nim przeżyjesz. (...) Z żadną duszą nie łączę się tak ściśle i w ten sposób, jak z tobą, a to dla głębokiej pokory i ognistej miłości, jaką masz ku nie” [Dz 587] I dalej: „Każdy ruch serca twego jest mi przytomny; wiedz o tym, córko Moja, że jedno spojrzenie twoje na kogoś innego zraniłoby mnie więcej niż wiele grzechów przez duszę inną popełnioną” [Dz 588]; Ale to nie koniec miłosnych wyznań, na które zasługuje wybranka Faustyna: „Córko moja, Ja z miłości ku tobie zstąpiłem  z nieba, dla ciebie żyłem i dla ciebie stworzyłem niebiosa” [Dz 853]. Jak takiej herezji nie dostrzegł Jan Paweł II, tego też nigdy nie pojmę. On chyba tego „Dzienniczka” nie czytał w całości. Jezus zakochała się bez reszty w prostej zakonnicy i zapomniał o całym Bożym świecie. Składam na karb niewiedzy Faustyny, co dla nas znaczy określenie „ognista miłość”, była wszak dziewicą w żeńskim zakonie, niemniej nawet i wtedy bluźni strasznie. Ale żeby Jezus był tak zazdrosny o jej spojrzenie (sic?!), że nie dostrzega grzechów popełnianych przez innych? Wierni, jakiego Wy Jezusa wielbicie? Zaślepionego miłością do Faustyny? Okazuje się, że Jezus na krzyżu nie umarł za grzechy ludzi, to się stało dla Faustyny. Wy Jezusa w ogóle nie obchodzicie, liczy się tylko Faustyna. Ona przynajmniej tak twierdzi.

  Już sobie daruję inne, równie bulwersujące cytaty związane z gorącym uczuciem i manią wielkości. Wróćmy do tego Miłosierdzia. Jezus mówi do swej oblubienicy: „Córko mój, mów światu całemu o niepojętym [podkreślenia moje] miłosierdziu moim. (...) W dniu tym otwarte są wnętrzności miłosierdzia mojego, wylewam całe morze łask na dusze, które się zbliżą do źródła miłosierdzia Mojego. Która dusza przystąpi do spowiedzi i Komunii świętej, dostąpi zupełnego odpuszczenia win i kar. (...) Miłosierdzie moje jest tak wielkie, że przez całą wieczność nie zgłębi go żaden umysł, ani ludzki, ani anielski. Każda dusza w stosunku do Mnie rozważać będzie przez wieczność całą miłość i miłosierdzie moje. Święto Miłosierdzia wyszło z wnętrzności moich, pragnę, aby uroczyście obchodzone było w pierwszą niedzielę  po Wielkanocy. Nie zazna ludzkość spokoju, dopokąd nie zwróci się do źródła miłosierdzia mojego” [Dz 699]. Kiedy w poprzedniej notce pisałem o interesowności Bożego Miłosierdzia, miałem na myśli ten fragment „Dzienniczka”. Czyż w tych zdaniach nie kryje się groźba? I ten konieczny warunek spowiedzi i Komunii świętej(?) Interesowność zaś wyraża się przede wszystkim w ustanowieniu jeszcze jednego święta, jakby tych, ku Jego czci było mało. Jezus chce być miłosierny, ale jeśli człowiek nie chce tego miłosierdzia, oj biada mu, oj biada, piekło pewne jak amen w pacierzu. Tymczasem, jeśli ktoś mówi o Bożym Miłosierdziu to znaczy, że nie wie o czym mówi, bo przecież człowiekowi, aniołom również, całej wieczności nie starczy, aby to zrozumieć. A jednak są tacy, co podobno rozumieją...

  Jestem w stanie założyć, że większość wierzących nie czytała całego „Dzienniczka”. Ważne, że ktoś orzekł, iż jest wręcz tekstem, jeśli nie natchnionym, to na pewno objawionym. Niemniej bardziej interesujący niż sam „Dzienniczek” jest portret psychologiczny jego autorki, jaki na podstawie tego  c a ł e g o  tekstu można sobie wyobrazić. Ale jak przystało na grzesznego ateistę, aż tak bardzo nie będę się znęcał nad tą świętą. Właściwie tylko czekam aż ustanowią ją doktorem Kościoła, co wcale nie byłoby ewenementem. Lekturę gorąco polecam tym, którzy mają anielską cierpliwość i nerwy ze stali.

Przypisy:
Całość na podstawie: http://faustyna.lodz.pl/wp-content/uploads/2015/02/Dzienniczek_Swietej_Siostry_Faustyny_Kowalskiej.pdf