Podobno diabeł boi się dzikich koni

 

  Jak bardzo trzeba mieć zainfekowany mózg, aby głosić światu brednie o osobowym diable? Chyba bardzo. Jak mówi pewna świecka historyjka, wystarczy jedno zgniłe jabłko, aby cały kosz jabłek się zepsuł. „Podobnie jest czasem z ludźmi. Wystarczy jedna osoba we wspólnocie, która żyje w grzechu, zawiści, nienawiści, do której diabeł ma dostęp, żeby zatruć życie całej wspólnoty”¹. To jest święta prawda, której to ja nie wymyśliłem. Wystarczy popatrzeć na katolicki kler, który w obliczu trwającego kryzysu pierdzieli takie farmazony, że głowa boli. Ledwie kilku oddało się sodomo-pedofilskim uciechom cielesnym, aby reszta się psuła i to niekoniecznie w sferze seksualnej. Czytam: „Czego[ś] jednak boi się diabeł? Prawdy, pokory, posłuszeństwa, pokuty, świętości. Na starożytnych obrazach diabła malowano bez kolan, bo on nigdy się nie uniży, nie uzna pokory, nie uklęknie przed majestatem Boga”². Czytam i nie wierzę, że takie brednie opowiada wykształcony podobno człowiek i to innym dorosłym ludziom, którym chyba rozumu nie brakuje. On w ten sposób psuje całą wspólnotę rozsiewając mity i zabobony o rzekomych demonach niczym tymi zgniłymi jabłkami. Aby użyć jego, ks. Chodakowskiego słów – taki ksiądz otwiera furtkę dusz wiernych, aby wszedł w ich serce szatan. I czyta wiernym przypowieść z życia św. Franciszka, taką w sam raz dla przedszkolaków na lekcji religii. Bo tak się składa, że owi kapłani bardzo lubią straszyć, a widok zlęknionej owieczki, napawa ich radością i dumą, co widać na wideoklipie. Rzeknę nie bez kozery – to takie ich skrzywienie zawodowe...

  Nie inaczej jest z ks. Teodorem Sawielewiczem. Ten z kolei tłumaczy, że „noszenie szkaplerza nie jest zabobonem, on strzeże przed ogniem piekielnym i wybawia z czyśćca już w pierwszą sobotę po śmierci”³. Podobno Matka Boska to obiecała (sic!) Wprawdzie samo noszenie szkaplerza nie wystarcza, bo trzeba jeszcze: przestrzegać przykazań, codzienni się modlić (modlitwą zadaną przez kapłana), zachować czystość i świętość w swoim życiu. Nie jest dopowiedziane, na czym ta czystość ma polegać, ale chyba nie chodzi o codzienną toaletę(?) Tak się zastanawiam, skoro dochowam tych dodatkowych warunków, po co mi w ogóle ów szkaplerz, skoro i tak w butach do nieba mnie zaprowadzą w asyście pobożnych kapłanów? Czyżby chodziło o ten czyściec...? Nie wiem, bo nie byłem, pewnie ten ks. Teodor był – był się zaczytywał literaturą o zabobonach – a powinien Biblią. Na dobrą sprawę na jedno wychodzi.

  Wczoraj spodobała mi się inna historia, tym razem opowiedziana nie przez świętego za życia kapłana, a przez dr Elżbietę Wróblewską i to zaszczytne „dr” przed imieniem i nazwiskiem chciałbym podkreślić. Napiszę tak: połączenie psychologii z seksuologią nie powinno dziwić, tak samo jak bycie nauczycielem akademickim, ale jeśli łączy się to dodatkowo z ortodoksją katolicką, może być różnie, przy czym niczego jeszcze nie sugeruję. Czytam: „Odkrycie w sobie myśli nieuczesanych, pożądliwych, erotycznych, powoduje czasem frustrację. Mężczyzna wraca do domu z kilkudniowych rekolekcji. Jest szczęśliwy. Odzyskał poczucie sensu życia, chce żyć z Bogiem, zmienić tyle rzeczy. Ma plan, pomysł na siebie, chce mu się żyć! Przychodzi wieczór. Odprawia medytację, rachunek sumienia, kładzie się do łóżka i zasypia, pełen pokoju. Nagle w środku nocy budzi się i… z niepokojem stwierdza, że nie jest sam. Znowu przyszło ONO. Pożądanie. Ono sprawia, że znowu czuję się nieczysty i bezbronny. Mężczyzna jest przekonany, że nie ma szans. Bo wróg jest silniejszy, przebiegły; bierze myśli, uczucia i ciało w posiadanie”⁴. Mnie jest trudno sobie wyobrazi taką sytuację, ale przyznaję, że ja tam na kilkudniowe rekolekcje nie chodziłem, i w związku z tym nigdy nie miałem problemów z myślami nieczystymi. Bywały dni, kiedy wręcz za nimi tęskniłem. A teraz puenta pani dr, godna złotej czcionki: „Mężczyzna rezygnuje z dalszej walki. Wstaje z łóżka i włącza komputer…”⁵. Cóż, ja w takich przypadkach budziłem żonę, a gdy jeszcze nie było żony, umawiałem się na „balety” z pannami.

  Pani dr Wróblewska pisze dalej: „I tutaj dotykamy największego nieporozumienia, które jest prawdziwym źródłem kłopotów. Pożądanie nie jest pokusą. Jest darem od Boga, jest Jego pomysłem i środkiem, by wyrazić miłość. Ten ogień, który czujesz w ciele, ma sens. Jest siłą miłości”⁶. Wnet bym się zgodził z panią dr, ale miłość do komputera?! Bez przesady. Niestety, zazwyczaj w takich wywodach jest gorzej. Od razu uprzedzam, że jakiekolwiek skojarzenia wynikają z treści naukowych wywodów pani dr. nie są mojego autorstwa: „Pewnie powiesz, że kiedy pojawia się pożądanie, rozum i wola nie mają nic do powiedzenia. Dzieje się tak tylko wtedy, kiedy nie potrafisz się nim posługiwać. Pożądanie jest jak dziki koń, który zrzuca z grzbietu każdego, kto się go boi lub jest do niego wrogo nastawiony. Jeśli koń zostanie mądrze oswojony, pozwala pokierować sobą i wiernie służy swojemu panu”⁷.

 

Przypisy:
1 - https://deon.pl/wiara/czego-szuka-diabel-co-jest-dla-niego-furtka-do-naszego-serca,2210882
2 - ibidem
3 - https://deon.pl/wiara/jak-diabel-reaguje-na-szkaplerz-czy-warto-go-nosic-ks-teodor-sawielewicz-wyjasnia,2161934
4 https://www.katolik.pl/mysli-nieuczesane--czyli-o-klopotach-z-pozadaniem-,33653,416,cz.html
5 - ibidem
6 - ibidem
7 - ibidem