Antysemityzm, czyli jak Żydzi sami sobie winni.

  Do napisania tego eseju skłoniły mnie polemiki z Lilką N., które bez względu na poruszany przeze mnie temat, niemal zawsze kończą się na Żydach i Polakach żydowskiego pochodzenia. Dla mojej Oponentki trudno o większych zwyrodnialców, wrogów naszej ojczyzny. Postaram się nie przynudzać, choć na wstępie warto zapoznać się z definicją: „antysemityzm [gr.-łac.], wynikająca z różnego rodzaju uprzedzeń postawa niechęci, wrogości wobec Żydów i osób pochodzenia żydowskiego; prześladowania i dyskryminacja Żydów jako grupy wyznaniowej, etnicznej lub rasowej oraz poglądy uzasadniające takie działania.” (za encyklopedią PWN)

  Skąd się to wzięło? Antysemityzm istniał praktycznie od zawsze, choć sama nazwa pojawiła się dopiero w XIX wieku za sprawą niemieckiego dziennikarza Wilhelma Marra. Już starożytni Egipcjanie potępiali Żydów, prawdopodobnie za ich monoteizm. Starożytni Grecy również, podobno dlatego, że Żydzi czcili głowę osła(sic!). Rzymianie, w tym Tacyt, gdyż podobno Żydzi nienawidzili cały świat, a Rzymian w szczególności. Wcale nie dziwi, skoro niemal całym światem było Imperium Romanum, a cesarz Hadrian zakazał obrzezania i Świątynię Jerozolimską poświęcił Jupiterowi.

  W czasach wczesnochrześcijańskich już od 167 roku, za sprawą biskupa Sardes oskarżono Żydów o bogobójstwo – zamordowanie Chrystusa. Po ustanowieniu chrześcijaństwa jako religię państwową (380 rok) antyjudaizm przybrał usankcjonowaną formę. Aprobowano palenie synagog, wypędzenia Żydów i konfiskaty ich majątków. Nasiliło się to w średniowieczu, gdy za sprawą wypraw krzyżowych narosła nienawiść do Żydów za wspomniane już bogobójstwo (co w konsekwencji skończyło się wielotysięcznymi rzeziami na Żydach, zarówno na zachodzie Europy jak i w Palestynie). Pojawił się też nowy aspekt nienawiści: posądzenia Żydów o rytualne mordy na chrześcijańskich dzieciach (Norwich 1144 rok). Za pomocą tortur wymuszano zeznania, w których ofiary do takich rytualnych mordów się przyznawały. We francuskim Blois, w 1171 spalono za to 31 Żydów. W XIII w. dochodzi do nowych oskarżeń, tym razem o zbezczeszczenie hostii.

  Getta dla Żydów czy noszenie specjalnych opasek, kapeluszy, to „wynalazek” średniowiecza. Zaczęto oskarżać Żydów o uprawianie czarnej magii, paktowanie z diabłem czy wreszcie o trucie wody i wywoływanie pandemii. Do tego doszedł dość specyficzny proceder. Lichwa jako taka była zakazana, ale z tego zakazu zwolnieni byli właśnie Żydzi. Skutkiem czego żydowscy lichwiarze szybko się bogacili, co tylko potęgowało nienawiść. Inna sprawa, że bardzo często owi lichwiarze zostawali oskarżeni o jakieś przestępstwo i majątki tracili. Żydów zaczęto też oskarżać o inspirowanie masonerii i antyklerykalizm, co ma zresztą miejsce do dziś.

  Wiek XX tylko potęguje te stereotypy. Katolicki, protestancki, a także prawosławny antyjudaizm często usprawiedliwiał postawy antysemickie i był podłożem antysemityzmu politycznego. Tu warto przypomnieć, że w 1905 roku rosyjska ochrana cara spreparowała broszurę pt.: "Protokoły Mędrców Syjonu". Pseudodokument, którego przesłanie o żydowskim spisku jest niestety wciąż żywe i traktowane na poważnie! W czasie rewolucji w Rosji (1917-22) uknuto stereotyp żydokomunisty. W latach 20 XX wieku ten stereotyp utrwalił się również na zachodzie stając się istotnym elementem ideologii nazistowskiej. Antysemityzm osiągnął swoje apogeum w latach 30, kiedy stał się istotą polityki III Rzeszy. Warto dodać, że na znaczny wzrost popularności tej idei miał napływ niemieckiej ludności z krajów nadbałtyckich. Taki był m. in. rodowód jednego z głównych ideologów i teoretyków antysemityzmu niemieckiego - Alfreda Rosenberga. W ZSRR antysemityzm nasilił się za sprawą konfliktu Trocki – Stalin. To właśnie wtedy rozpowszechniano wiele takich teorii spiskowych. Na czas wojny antysemityzm zniknął z polityki, jednak po powstaniu państwa Izrael w 1948 roku rozkwitł z nową siłą. Do 1953 roku zamordowano w Rosji radzieckiej kilkuset ludzi polityki i kultury pochodzenia żydowskiego. Celowo pomijam Holokaust i wszystko, co się z nim wiąże, bo to zagadnienie wymaga równie obszernego tekstu.

  Jak jest obecnie? Wydawałoby się, że po doświadczeniach II wojny światowej, antysemityzm powinien zniknąć z ludzkiej świadomości. Dlaczego tak się nie stało, przynajmniej w naszym kraju? Przyczyn jest kilka. Od 1944 roku daje się zauważyć znaczny wzrost udziału polskich działaczy lewicowych i komunistycznych pochodzenia żydowskiego we władzach PRL. Krzysztof Szwagrzyk, badacz z IPN-u określił tę liczbę na 167 wśród 450 etatów tylko w ścisłym kierownictwie Ministerstwa Bezpieczeństwa Narodowego. Cały udział Polaków żydowskiego pochodzenia w aparacie bezpieczeństwa szacuje się na 50 procent. Ma to jednak swoje uzasadnienie (nie mylić z usprawiedliwieniem). Polska inteligencja, zdziesiątkowana wojną, była, delikatnie mówiąc, zdystansowana do nowej władzy. To miejsce wypełnili żydowscy komuniści ze wschodu. Nikt dziś nie neguje faktu, że tak znienawidzony aparat bezpieczeństwa miał w swoich szeregach właśnie Polaków żydowskiego pochodzenia. Nie sposób więc udawać, że pewne aspekty antysemityzmu miały swoje logiczne uzasadnienie.

  Pozwolę sobie przytoczyć słowa Ludwika Hirszfelda: "Największą tragedią Żydów nie jest to, że ich antysemita nienawidzi, ale to, że łagodni i dobrzy ludzie mówią: porządny człowiek, chociaż Żyd". Nie da się ukryć, że dla niektórych z tych ludzi ich pochodzenie narodowe jest rodzajem niezawinionego przekleństwa. Blisko trzydzieści wieków pielęgnowania nienawiści do Żydów i wszystkiego, co żydowskie, nie da się przekreślić kilkoma deklaracjami czy tłumaczeniem, że antysemityzm jest podły i nieuzasadniony. Wprawdzie zjawisko otwartego, wojowniczego antysemityzmu stało się w naszym społeczeństwie marginalne, ale nie oznacza to, że jest zupełnie nieobecne. Szczególnie dziś, w dobie anonimowości w necie.

  Trudno wytłumaczyć, a tym bardziej uzasadnić taki stan rzeczy, w którym  ciągle istnieje krąg osób, reagujących na słowo Żyd negatywnie czy wręcz  agresywnie, nie stroniąc od używania inwektyw i bazując na nieuzasadnionych mitach.  Jest to o tyle irracjonalne, że większość z nich nazywa się chrześcijanami, którzy powinni miłować bliźniego swego, jak siebie samego. Okazuje się, że ma tu znaczenie jakiej ów bliźni jest narodowości. Bo czy ci sami ludzie reagują w podobnie negatywny sposób na słowo Eskimos, Papuas, Chińczyk? Nie sposób nie odnieść wrażenia, że Żydzi to doskonała nacja do obwiniania za wszystkie nieszczęścia tego świata. Tak było niemal zawsze, tak wciąż jest teraz i kto wie, jak długo jeszcze będzie.

  Jest jeszcze jedno dziwne źródło antysemityzmu. Argumentacja społeczno-ekonomiczna. Utarł się pogląd, że Żydzi i ludzie pochodzenia żydowskiego to element pasożytniczy i destrukcyjny w społeczeństwie. Jeśli w nim jest źle pod względem ekonomicznym, to winni temu są Żydzi. Zamiast szukać przyczyn złej gospodarki, znacznie prościej jest zrzucić winę na Żydów, mimo, że paradoksalnie ten stan w równym stopniu dotyka samych Żydów. Zły kapitalista Polak nie staje się powodem traktowania wszystkich Polaków jako złych, lecz jeśli złym jest kapitalista Żyd, to już powód, aby uznać za takich wszystkich Żydów. W moim odczuciu nie ma nic bardziej prymitywnego, jak wrzucanie całej nacji do jednego worka. I to dotyczy wszystkich narodów.