Podobno diabeł boi się dzikich koni

 

  Jak bardzo trzeba mieć zainfekowany mózg, aby głosić światu brednie o osobowym diable? Chyba bardzo. Jak mówi pewna świecka historyjka, wystarczy jedno zgniłe jabłko, aby cały kosz jabłek się zepsuł. „Podobnie jest czasem z ludźmi. Wystarczy jedna osoba we wspólnocie, która żyje w grzechu, zawiści, nienawiści, do której diabeł ma dostęp, żeby zatruć życie całej wspólnoty”¹. To jest święta prawda, której to ja nie wymyśliłem. Wystarczy popatrzeć na katolicki kler, który w obliczu trwającego kryzysu pierdzieli takie farmazony, że głowa boli. Ledwie kilku oddało się sodomo-pedofilskim uciechom cielesnym, aby reszta się psuła i to niekoniecznie w sferze seksualnej. Czytam: „Czego[ś] jednak boi się diabeł? Prawdy, pokory, posłuszeństwa, pokuty, świętości. Na starożytnych obrazach diabła malowano bez kolan, bo on nigdy się nie uniży, nie uzna pokory, nie uklęknie przed majestatem Boga”². Czytam i nie wierzę, że takie brednie opowiada wykształcony podobno człowiek i to innym dorosłym ludziom, którym chyba rozumu nie brakuje. On w ten sposób psuje całą wspólnotę rozsiewając mity i zabobony o rzekomych demonach niczym tymi zgniłymi jabłkami. Aby użyć jego, ks. Chodakowskiego słów – taki ksiądz otwiera furtkę dusz wiernych, aby wszedł w ich serce szatan. I czyta wiernym przypowieść z życia św. Franciszka, taką w sam raz dla przedszkolaków na lekcji religii. Bo tak się składa, że owi kapłani bardzo lubią straszyć, a widok zlęknionej owieczki, napawa ich radością i dumą, co widać na wideoklipie. Rzeknę nie bez kozery – to takie ich skrzywienie zawodowe...

  Nie inaczej jest z ks. Teodorem Sawielewiczem. Ten z kolei tłumaczy, że „noszenie szkaplerza nie jest zabobonem, on strzeże przed ogniem piekielnym i wybawia z czyśćca już w pierwszą sobotę po śmierci”³. Podobno Matka Boska to obiecała (sic!) Wprawdzie samo noszenie szkaplerza nie wystarcza, bo trzeba jeszcze: przestrzegać przykazań, codzienni się modlić (modlitwą zadaną przez kapłana), zachować czystość i świętość w swoim życiu. Nie jest dopowiedziane, na czym ta czystość ma polegać, ale chyba nie chodzi o codzienną toaletę(?) Tak się zastanawiam, skoro dochowam tych dodatkowych warunków, po co mi w ogóle ów szkaplerz, skoro i tak w butach do nieba mnie zaprowadzą w asyście pobożnych kapłanów? Czyżby chodziło o ten czyściec...? Nie wiem, bo nie byłem, pewnie ten ks. Teodor był – był się zaczytywał literaturą o zabobonach – a powinien Biblią. Na dobrą sprawę na jedno wychodzi.

  Wczoraj spodobała mi się inna historia, tym razem opowiedziana nie przez świętego za życia kapłana, a przez dr Elżbietę Wróblewską i to zaszczytne „dr” przed imieniem i nazwiskiem chciałbym podkreślić. Napiszę tak: połączenie psychologii z seksuologią nie powinno dziwić, tak samo jak bycie nauczycielem akademickim, ale jeśli łączy się to dodatkowo z ortodoksją katolicką, może być różnie, przy czym niczego jeszcze nie sugeruję. Czytam: „Odkrycie w sobie myśli nieuczesanych, pożądliwych, erotycznych, powoduje czasem frustrację. Mężczyzna wraca do domu z kilkudniowych rekolekcji. Jest szczęśliwy. Odzyskał poczucie sensu życia, chce żyć z Bogiem, zmienić tyle rzeczy. Ma plan, pomysł na siebie, chce mu się żyć! Przychodzi wieczór. Odprawia medytację, rachunek sumienia, kładzie się do łóżka i zasypia, pełen pokoju. Nagle w środku nocy budzi się i… z niepokojem stwierdza, że nie jest sam. Znowu przyszło ONO. Pożądanie. Ono sprawia, że znowu czuję się nieczysty i bezbronny. Mężczyzna jest przekonany, że nie ma szans. Bo wróg jest silniejszy, przebiegły; bierze myśli, uczucia i ciało w posiadanie”⁴. Mnie jest trudno sobie wyobrazi taką sytuację, ale przyznaję, że ja tam na kilkudniowe rekolekcje nie chodziłem, i w związku z tym nigdy nie miałem problemów z myślami nieczystymi. Bywały dni, kiedy wręcz za nimi tęskniłem. A teraz puenta pani dr, godna złotej czcionki: „Mężczyzna rezygnuje z dalszej walki. Wstaje z łóżka i włącza komputer…”⁵. Cóż, ja w takich przypadkach budziłem żonę, a gdy jeszcze nie było żony, umawiałem się na „balety” z pannami.

  Pani dr Wróblewska pisze dalej: „I tutaj dotykamy największego nieporozumienia, które jest prawdziwym źródłem kłopotów. Pożądanie nie jest pokusą. Jest darem od Boga, jest Jego pomysłem i środkiem, by wyrazić miłość. Ten ogień, który czujesz w ciele, ma sens. Jest siłą miłości”⁶. Wnet bym się zgodził z panią dr, ale miłość do komputera?! Bez przesady. Niestety, zazwyczaj w takich wywodach jest gorzej. Od razu uprzedzam, że jakiekolwiek skojarzenia wynikają z treści naukowych wywodów pani dr. nie są mojego autorstwa: „Pewnie powiesz, że kiedy pojawia się pożądanie, rozum i wola nie mają nic do powiedzenia. Dzieje się tak tylko wtedy, kiedy nie potrafisz się nim posługiwać. Pożądanie jest jak dziki koń, który zrzuca z grzbietu każdego, kto się go boi lub jest do niego wrogo nastawiony. Jeśli koń zostanie mądrze oswojony, pozwala pokierować sobą i wiernie służy swojemu panu”⁷.

 

Przypisy:
1 - https://deon.pl/wiara/czego-szuka-diabel-co-jest-dla-niego-furtka-do-naszego-serca,2210882
2 - ibidem
3 - https://deon.pl/wiara/jak-diabel-reaguje-na-szkaplerz-czy-warto-go-nosic-ks-teodor-sawielewicz-wyjasnia,2161934
4 https://www.katolik.pl/mysli-nieuczesane--czyli-o-klopotach-z-pozadaniem-,33653,416,cz.html
5 - ibidem
6 - ibidem
7 - ibidem

 

La belle Dame

 

  Mam pytanie retoryczne: lubicie horrory? Podobnie jak następne: co myślicie o grafomanii? Ani ze mnie pisarz, ani ze mnie twórca grozy, ale postanowiłem zmierzyć się z problemem. Zaryzykuję swoją reputację, choć od razu uspokoję, nie będzie to powieść w odcinkach, a co najwyżej krótkie opowiadanie z zachowaniem wszystkich elementarnych zasad literatury horroru. Dla wyjaśnienia zacznę od definicji: „odmiana fantastyki polegająca na budowaniu świata przedstawionego na wzór rzeczywistości i praw nią rządzących po to, aby wprowadzić w jego obręb zjawiska kwestionujące te prawa i niedające się wytłumaczyć bez odwoływania się do zjawisk nadprzyrodzonych”¹.

  Tytułem wstępu: miejsce i czas akcji: gdzieś w okolicach tajemniczego zbocza góry Gargas, w połowie XIX wieku, czyli w czasie idealnie nadającym się na horror. Bohaterowie: dwoje pastuszków Maks i Melania oraz ich pies Lulu².

 

  Jest wigilia Święta Siedmiu Boleści Maryi. W słoneczny poranek pastuszkowie przepędzają niewielkie stado krów zygzakowatą drogą po zboczu Gargas pod górę, na pastwisko. Około południa słychać z wioski głos dzwonu na Anioł Pański, który roznosi się po okolicy tym mocniej, że nad zbocza nadchodzi mgła, co nawet tu jest zjawiskiem dość niecodziennym jak na tę porę dnia. Dzieci spędzają zwierzęta razem i prowadzą je w inne miejsce płaskowyżu. Najpierw poją krowy w potoku Sezia, w tzw. zbiorniku dla bydła i pędzą je na łagodniejsze zbocze góry Gargas. Same zaś siadają w dole, na lewym zboczu góry, obok źródła dla zwierząt i spożywają przyniesiony ze sobą czarny chleb z serem. Piją do tego świeżą źródlaną wodę, a wierny towarzysz Maksa – pies Lulu, również dostaje swoją porcję jedzenia. Maks i Melania siadają wygodnie obok małej studni, która w lecie zawsze wysychała. Ponieważ bawiły się przez całe przedpołudnie i już od samego świtu były na nogach, są zmęczone. Spostrzegają, że pasących się krów praktycznie już nie widać, więc wpadają w panikę. Na krótko, bo krowy doskonale widać, gdy wiatr na chwilę rozwiewa mgłę.

  Z westchnieniem ulgi Melania chce wrócić z powrotem do niecki, ale w połowie drogi staje jak wryta, ogarnięta ponownie strachem, choć mającym inne podłoże. Jest tak przerażona, że nie może wydobyć z siebie żadnego słowa. Dopiero po chwili woła słabym głosem:
- Maksiu, spójrz na tę wielką jasność tam w dole!
Nad kamieniem, na którym niedawno odpoczywali unosi się tajemnicza, wielka ognista kula. To wyglądało jak słońce, które spadło na ziemię, ale o wiele piękniejsze i jaśniejsze niż słońce. Światło staje się coraz większe i im bardziej się powiększa, tym intensywniej świeci, ale pastuszkowie wzroku nie tracą³.
- Co to może być? – Jak błyskawica przez głowę dziewczynki przelatuje myśl: to może być Zły, którym groził jej niekiedy proboszcz na lekcji religii w wiejskiej szkole, lub gdy była niegrzeczna.

  W tym momencie jasność zaczyna robić się nagle przeźroczysta. W roziskrzonym świetle ukazują się dwie ręce, w rękach zaś ukryta twarz. Coraz wyraźniej zarysowuje się kształt postaci. Zdaje się siedzieć, pochylona z głową do przodu, jak kobieta, którą przygniata ciężkie brzemię lub wielkie cierpienie. Gdy już jej kształt jest pełny zwraca się do dzieci uspokajając je słowami pełnymi dobroci, które wciąż jeszcze stoją nieruchomo i nie spuszczając z niej oczu.
- Zbliżcie się moje dzieci, nie bójcie się! Jestem tutaj, aby przekazać wam ważne wiadomości.
Głos nieznajomej pani brzmi serdecznie i łagodnie jak muzyka. Wszelki strach gdzieś pierzchnął. Z bliska jest pełna piękna, dostojeństwa, ale i matczynej troski. Jest tak piękna, iż od tej pory dzieci mają dla niej tylko jedno imię – „la belle Dame”. Ma na sobie złocistą szatę, na której promienieją niezliczone gwiazdy. Korona z róż otacza jej głowę. W każdej róży lśni świetlisty diament, a całość wygląda jak lśniący diadem królowej. Na długą, białą szatę ma zaś założony złocistożółty fartuch. Na Jej nogach – skromne białe buty, obsypane jednak perłami, a jej stopy przyozdabia mała girlanda z róż we wszystkich kolorach. Trzeci wieniec z róż okala jej niebieską chustę na ramionach, na których dźwiga ciężki, złoty łańcuch. Szlachetna, owalna twarz la belle Dame jest pełna wdzięku, którego żaden artysta nie jest w stanie oddać. Promieniuje najjaśniejszym blaskiem⁴. Oczy zaś pełne są nieskończonego bólu, płaczą bez przerwy gorzkimi łzami. Jednakże łzy te płyną jedynie do wysokości krzyża na piersi i zamieniają się tam w promienisty wieniec świetlistych pereł. Całe zjawisko jest przeźroczyste i unosi się odrobinę nad ziemią. Wszystko błyszczy i migocze, iskrzy się i promienieje. Dzieci stoją zdumione i zapominają o wszystkim wokół siebie. Jej głos brzmi jak delikatne bicie dzwonu, który jeszcze przed chwilą bił na Anioł Pański. Jest w nim jednak skarga i oburzenie.

- Od jak dawna już cierpię z waszego powodu! Chcąc, aby dobry Pan was nie opuścił, jestem zmuszona nieustannie wstawiać się za wami. Ale wy sobie nic z tego nie robicie. Jeżeli mój lud nie zechce się poddać, będę zmuszona zrezygnować ze wstawiennictwa. Jest ono tak uciążliwe i tak przygniatające, że już dłużej nie będę mogła⁵.
Pastuszkowie są zbyt głupi, aby zrozumieć sens wypowiedzi pełnej żalu i gniewu, ale na wszelki wypadek, a może ze strachu, nie przerywają potoku słów la belle Dame, które są coraz bardziej straszne, potępiające i pełne wyrzutu.
- Dałam wam sześć dni do pracy, siódmy zastrzegłam sobie, i nie chcą mi go przyznać. To właśnie czyni moje życie tak ciężkim. Woźnice przeklinają, wymawiając imię Pana. Jeżeli zbiory się psują, to tylko z waszej winy. Pokazałam wam to zeszłego roku na ziemniakach, ale nic sobie z tego nie robiliście; przeciwnie, znajdując zepsute ziemniaki, przeklinaliście, wymawiając imię moje i Pana nadaremnie. Będą się one psuły nadal, a tego roku na Boże Narodzenie nie będzie ich wcale⁶.

  Trzeba przyznać, że teraz strach pastuszków zmienił się w porażający zmysły lęk, gdyż la belle Dame mówi na wpół literackim językiem, którego wiejskie dzieci nie do końca rozumieją. Piękna, ale jakże groźna zjawa w końcu się zorientowała, więc powtarza wszystko jeszcze raz już w dialekcie zrozumiałym dla pastuszków i dodaje:
- Jeżeli macie zboże nie trzeba go zasiewać, bo wszystko, co posiejecie, zjedzą zwierzęta. A jeżeli coś wyrośnie, obróci się w proch przy młóceniu. Nastanie wielki głód, lecz zanim to nastąpi, dzieci poniżej lat siedmiu będą dostawały dreszczy i będą umierać na rękach trzymających je osób. Inni będą cierpieć z powodu głodu. Orzechy się zepsują, a winogrona zgniją⁷.
  Dzieciaki chcą już z przerażenia uciekać, ale jakaś tajemnicza siła nie pozwala im zrobić nawet kroku. Nawet pies Lulu, któremu zjeżyła się sierść na grzbiecie nie jest w stanie ruszyć się z miejsca. Tymczasem słodka la belle Dame coraz bardziej wzburzonym głosem wciąż łaje pastuszków.
- Latem na Mszę Świętą chodzi zaledwie kilka starszych niewiast. Inni pracują w niedziele przez całe lato, a w zimie, gdy nie wiedzą, czym się zająć, idą na Mszę świętą jedynie po to, by sobie drwić z religii. W czasie Wielkiego Postu chodzą do rzeźni jak psy!”.
Na słowo „psy” Lulu chciał zaprotestować, ale zamiast warknięcia z gardła wydobył mu się tylko żałosny skowyt. Na koniec la belle Dame nakazała pastuszkom głosić światu jej słowa i zaczęła się oddalać. Przybywszy na szczyt wzniesienia, postać unosi się na około półtora metra nad ziemię. Jeszcze raz ogarnia swoim matczynym spojrzeniem dzieci i całą ziemię. Przestaje płakać i wydaje się jeszcze piękniejsza niż przedtem. Jednak głęboki smutek pozostaje na Jej obliczu. Pastuszkowie patrzą teraz ze zdziwieniem, jak postać zaczyna rozpływać się w blasku, który ją opromienia. Najpierw znika głowa, później ramiona, a w końcu całe ciało...

  Jeszcze tego samego dnia dzieci opowiedziały wszystko le maire, czyli francuskiemu odpowiednikowi naszego sołtysa. Ten zwołał naradę rady wiejskiej, ściągając również miejscowego proboszcza. I jak to w takich razach bywa, powołano dwie niezależne komisje. Wydarzenie skonsultowano z Rzymem i wtedy wydano komunikat:
„Objawienie się Najświętszej Maryi Panny dwojgu pastuszkom na jednej z gór należących do łańcucha Alp, położonej w naszej parafii, dnia 19 września 1846 roku, posiada w sobie wszystkie cechy prawdziwości i wierni mają uzasadnione podstawy uznać je za niewątpliwe i pewne”⁸. W uzasadnieniu podano, że:
- Wydarzenia, ani jego okoliczności, ani jego celu ściśle religijnego nie da się wytłumaczyć innymi przyczynami, jak tylko przez Bożą interwencję;
- Cudowne następstwa wydarzenia są świadectwem samego Boga sprawiającego cuda, a takie świadectwo przewyższa świadectwa ludzi czy też ich zastrzeżenia;
- Tym dwom motywom, rozważanym osobno i razem, należy podporządkować całe zagadnienie. Obalają one wszystkie, doskonale nam zresztą znane, zarzuty i wątpliwości;
- Zważywszy wreszcie, że poddanie się przestrogom z nieba może nas uchronić przed nowymi karami, które nam zagrażają, stwierdzamy, że dalsze wahanie się i upór może nas tylko narazić na zło, którego nie można by naprawić.   

* – *

 

  Nie będę pytał czy Wam się podobało, bo muszę przyznać się bez bicia, że ten tekst – mało, że jest horrorem, mało, że jest tworem grafomańskim, to jeszcze jest niemal w całości plagiatem! Pewnie osoby wierzące już się zorientowały, że jest to opis objawień Matki Bożej z la Salette.

 

 

Przypisy ogólne:
1 – to za ciocią Wiki: https://pl.wikipedia.org/wiki/Horror

Przypisy do opowiadania:
2 – dwoje (czasami troje) nierozgarniętych pastuszków to już kanon tego gatunku horroru;
3 – mnie to dziwi, ale to też klasyczny numer horrorów, podobnie jak niematerialna zjawa, która ma potęgować suspens;
4 - najczęściej tą niematerialną istotą jest jakaś maszkara, ale w tym wypadku bogactwo stroju ma taki sam wydźwięk jak wrzody na ciele trędowatego;
5 – pierwsza groźba dowodzi, że w tym horrorze to nie przelewki;
6 – to przyznanie się do winy jeszcze bardziej zniechęca nas do zjawy, bo dowodzi, że czuje się zupełnie bezkarna;
7 – pal licho te winogrona i orzechy, ale grozić dzieciom śmiercią może już tylko najstraszniejsza czarownica;
8 – przypomnę, to XIX wiek więc tezy tego komunikatu są jak najbardziej racjonalne.

 

   

Wizje i proroctwa na czas wojny

 

  Dziś ktoś w necie przypomniał mało znane objawienie Matki Bożej Fatimskiej s. Łucji.: „Niech będzie wiadomo Ojcu Świętemu, że zawsze oczekuję poświęcenia Rosji Mojemu Niepokalanemu Sercu. Bez konsekracji Rosja nie będzie mogła się nawrócić, a świat nie będzie miał pokoju”. Dlaczego do tej pory żaden papież, nawet Jan Paweł II tego nie zrobił? Mam swoja prywatną teorię, dlatego się nią nie podzielę. Niemniej, mając na uwadze pewne komentarze na moim blogu postanowiłem przybliżyć moim Czytelnikom niektóre ciekawsze proroctwa i wizje, szczególnie te, które dotyczą Polski. W końcu jest wojna (proszę o wybaczenie za ten drobny sarkazm), więc będzie to notka na czasie. Postaram się bez ironii, co będzie dla mnie katorgą, przez innych zwaną pokutą.

  Na początek bł. Bronisław Markiewicz przez całe życie kapłańskie nieustannie karmił swoich parafian, a następnie ubogie dzieci i młodzież, ziarnem słowa Bożego. Oprócz wnikliwego spojrzenia na teraźniejszość, posiadał dar „patrzenia” w daleką przyszłość. Prorokował: „Gdy narody powalone i upokorzone grozą wojny wytrzeźwieją, ujrzą w nas [Polakach – dopisek mój] mistrzów i wzory gotowe do naśladowania”¹. W dramacie scenicznym, „Bój bezkrwawy” jest jego najsłynniejsze proroctwo: „Wy, Polacy, przez niniejszy ucisk oczyszczeni i miłością wspólną silni, nie tylko będziecie się wzajem wspomagali, nadto poniesiecie ratunek innym narodom i ludom nawet wam niegdyś wrogim. (...) Szukajcie przede wszystkim Królestwa niebieskiego, dóbr duchowych, które trwają na wieki, bo co nie trwa na wieki, nie jest dobrem prawdziwym. Tym sposobem zapełnicie niebo, a na tej ziemi znajdziecie szczęście, jakiego świat dać nie może”².

  Włoski franciszkanin, brat Ludovic Rocca w 1849 roku przepowiedział: „Polska powstanie wolna i będzie jednym z najpotężniejszych mocarstw w Europie. Pod hegemonią Polski Słowianie połączą się i utworzą własne katolicko-Słowiańskie mocarstwo Europy, którego granicami będą: Odra, Nysa, Adriatyk, Bałtyk, Morze Czarne, Dniepr i Dźwina. (...) Przy końcu wojny europejskiej czarny lud przyjdzie Polsce z pomocą, w czasie gdy liście z drzew opadać zaczną. Z gruzów i popiołów powstanie Polska i dojdzie wreszcie do porządku i spokoju w sprawach wewnętrznych, a języka polskiego uczyć się będą na wszystkich uczelniach świata. (...) Wielki mąż z Ameryki roztoczy nad jej granicami swoją przemożną opiekę, pod którą w wielkiej szczęśliwości królować będzie”³. Niestety, w tydzień po tej przepowiedni brat Rocca zmarł, a przyczyna śmierci nie jest mi znana.

 Przepowiednia samego kardynała i prymasa Polski – Augusta Hlonda: „Polska nie zwycięży bronią, ale modlitwą, pokutą, wielką miłością bliźniego i Różańcem. Trzeba ufać i modlić się. Jedyną broń, której Polska używając, odniesie zwycięstwo – jest Różaniec. On tylko uratuje Polskę od tych strasznych chwil, jakimi może narody będą karane za swą niewierność względem Boga. Polska będzie pierwsza, która dozna opieki Matki Bożej. Maryja obroni świat od zagłady zupełnej. (...) Nastąpi wielki triumf Serca Matki Bożej, po którym dopiero zakróluje Zbawiciel nad światem przez Polskę”⁴.

  Śląska mistyczka Katarzyna Szymon, miała dobre relacje nie tylko z Matką Boską ale i z Janem Pawłem II. W 1986 roku wizjonerka, pozostając w stanie ekstazy, przepowiedziała wydarzenia, których charakter był bardzo zbliżony do apokaliptycznej przepowiedni świętego Ojca Pio. Matka Boska poinformowała ją o nadchodzących dniach ciemności, podczas których przez świat przetoczą się niewyobrażalne katastrofy. Ratunkiem przed śmiercią i szaleństwem miała być żarliwa modlitwa i odosobnienie od świata za naszymi oknami: „A gdy to będzie się działo, zatykajcie i zaciemniajcie okna. Nie wychodźcie na podwórko i nie wyglądajcie na zewnątrz, bo nie wytrzymacie grozy, która będzie szła. Tylko w pokojach bądźcie, uklęknijcie i módlcie się szczerze. Ze łzami w oczach proście: Jezu nie karz nas, Jezu ratuj nas. Jezu wysłuchaj nas. Trzeba dużo prosić. I straszna kara przejdzie po modlitwie i będzie jeszcze dobrze na Ziemi”⁵. Dodała z pełną powagą, że region śląski pozostanie bezpieczny...

  Proroctwa Teresy Neumann, Niemki wieszczącej zaraz po II wojnie światowej świetlaną przyszłość Polski: „Światłych i mądrych Polsce nie odmówię. W języku polskim będą głoszone najmądrzejsze prawa i najsprawiedliwsze ustawy, zaś Warszawa stanie się stolicą Stanów Zjednoczonych Europy. Będzie mieć chwałę między narodami i skrzydła szeroko otwarte, rozszerzy też granice swoje. Weźmie narody wierne Kościołowi w nagrodę wierności swojej”⁶. Wyjątkowo jeszcze jedna wizja, choć nie dotycząca Polski, ale za to na czasie: „Kreml stanie się miejscem objawienia łacińskich krzyży, a tam gdzie była kiedyś cerkiew, nastanie Kościół Katolicki”⁷.

  Prawdopodobnie jeden z najbardziej znanych proroków i wizjonerów w Polsce, kapłan, franciszkanin, zielarz, jasnowidz o. Czesław Klimuszko: „Polska będzie źródłem nowego prawa na świecie, zostanie tak uhonorowana wysoko, jak żaden kraj w Europie. (...) Polsce będą się kłaniać narody Europy. (...) Do nas będą przyjeżdżać inni, aby żyć tutaj i szczycić się tym. Nadchodzi czas Polski i upadku jej wrogów"⁸. Przed swoją śmiercią powiedział przyjacielowi, że gdyby mógł się drugi raz urodzić, to tylko w Polsce. "Niech Polacy z całego świata wracają nad Wisłę. Tu się im nic nie stanie”⁹.

  Wreszcie polski pasterz i wizjoner Mikołaj Sikatka, któremu objawiła się Matka Boska tymi słowami: „Będę chodziła między wami, będę was bronić, będę wam pomagać, przez was pomogę światu. Ku zdumieniu wszystkich narodów świata – z Polski wyjdzie nadzieja udręczonej ludzkości. (...) Polskie serca rozniosą wiarę na Wschód i Zachód, Północ i Południe. Nastanie Boży pokój. Jeśli naród polski poprawi się, będzie pocieszony, ocalony, wywyższony, za przykład dawany innym narodom. Szatan będzie z nim walczył na wszelki sposób, aby nie dopuścić do jego odrodzenia, ale ostateczne zwycięstwo będzie ze mną. Nie dajcie się uwieść piekielnemu smokowi, ale dochowajcie wierności Bogu, ja was swym płaszczem okryję od śmiertelnych nieszczęść. Tego kraju, tego Narodu, ile razy będzie się do mnie uciekał, nigdy nie opuszczę, ale obronię i do swego serca przygarnę […]. Ja to będę królowała memu Narodowi na wieki […]. Na tym miejscu będzie zbudowany klasztor, gdzie mi służyć będą moi synowie”¹⁰ – chodzi o świątynię w Licheniu.

  Tyle słów ewangelii, sorry, notki na dzień dzisiejszy. I tak przesadziłem, choć przyznajcie sami, ironii, sarkazmu w niej jak na lekarstwo. Myślę, że te proroctwa powinny wlać w nasze serca spokój i pocieszenie. Tuż za wschodnią granicą jest wojna, ale opatrzność zadba o to, abyśmy na tym wyszli nie tylko bez szwanku, ile jako światowe mocarstwo.

 

 

Przypisy:
1, 2 - https://michalici.pl/artykul/zycie-i-dzialalnosc-bl-bronislawa-markiewicza
3 - https://www.polskieradio.pl/7/5410/Artykul/1975654,Jaka-przyszlosc-czeka-Polske
4 - https://www.proroctwo.com.pl/pl/proroctwa/kard-august-hlond
5 - https://kobieta.interia.pl/zycie-i-styl/news-slaska-wizjonerka-i-ojciec-pio-przepowiedzieli-te-same-wydar,nId,5437669
6, 7 - https://www.proroctwo.com.pl/pl/proroctwa/teresa-neumann
8, 9 - http://www.spokoj-ducha.pl/blog/2020/10/17/przepowiednie-dla-polski-i-europy-cz-1-ojciec-klimuszko/
10 - https://wobroniewiary.com/2016/03/29/matka-boza-lichenska-przez-was-pomoge-swiatu-ku-zdumieniu-wszystkich-narodow-swiata-z-polski-wyjdzie-nadzieja-udreczonej-ludzkosci/