Na pohybel niewierzącym

  Pisałem już niejednokrotnie, że czasami rzeczywistość przerasta moje, nie bójmy się słów – najgorsze oczekiwania. Tym razem nie jest inaczej. W czasach gdy Kościół katolicki lamentuje o wojnie z chrześcijaństwem, o opluwaniu świętości, zdziczeniu obyczajów, deptaniu zasad moralnych i o bezpardonowym ataku na pobożny kler, wskazując przy tym palcem na niewierzących, jako winnych tego stanu rzeczy, na jaw wychodzą wciąż przedziwne rzeczy.

  Na początek śmiesznie, bo tego nie sposób traktować inaczej, chociaż przekaz jest prawdziwie groźny. Pewne portale katolickie promują „światłe” myśli św. Tomasza z Akwinu. Ten święty Kościoła katolickiego, jeden z najważniejszych teologów, często nazywany ojcem nowoczesnej religii chrześcijańskiej, miewał czasami dziwaczne pomysły, ale uspokoję, nie będę prezentował tych na temat kobiet. Autor na stronach swego wiekopomnego działa „Summy teologicznej” w rozdziale III wypowiada się na temat tego, co zrobić z heretykami i niewierzącymi (dla niego nie istniała jakaś zasadnicza różnica między tymi pojęciami). I te metody działania promuje się dziś! Ja sobie pozwolę przytoczyć fragmenty, bo uważam, że trzeba. Lapsus pani Kopacz jest przy tym niewinną grą słów, w dodatku z merytorycznymi błędami.

  Zaczyna się mądrze i łagodnie: „Sługa Boży… winien być uprzejmy, z łagodnością strofujący tych, co prawdzie się sprzeciwiają, w nadziei, że kiedyś da im Bóg pokutę do poznania prawdy… i wyrwą się z sideł diabła”¹. Później jest już groźniej: „Heretyka, po pierwszym i drugim upomnieniu unikaj, wiedząc, że jest przewrotny. (...) popełniają oni grzech, którym zasłużyli sobie nie tylko na to, by zostali karą klątwy wyłączeni z Kościoła, lecz także usunięci ze świata karą śmierci”. Aby nie było wątpliwości, jest jeszcze dobitniej: „Co innego klątwa, co innego doszczętne wytępienie. Nie jest też sprzeczne z zakazem pańskim tępienie doszczętne heretyków karą śmierci; zakaz ten przecież dotyczy tego wypadku, gdy nie można wyrwać kąkolu bez wyrwania pszenicy”. W tym miejscu odechciało mi się śmiać, gdyż wzmiankowany tekst nie jest opatrzony żadna klauzulą metafory. On jest całkiem na poważnie.

  A że jest poważnie, jeszcze jeden przykład, z tych kuriozalnych². Sąd Rejonowy w Grodzisku Mazowieckim wydał w listopadzie 2018 r. postanowienie zabezpieczające, nakazujące dziewięcioletniej dziewczynce udział w szkolnej katechezie, czego żądała matka – wbrew woli ojca i samego dziecka, przy czym córka mieszka z ojcem, a matkę widuje kilka razy w roku. Owo postanowienie zabezpieczające zmusza dziewczynkę, która uważa siebie za niewierzącą, do chodzenia na lekcje religii i przystąpienia do I Komunii Świętej (sic!) Sąd uznał, że ojciec wychowujący córkę, i ją utrzymujący, nie ma tu nic do gadania, liczy się zdanie odwiedzającej ją matki, katoliczki oraz fakt, że dziewczynkę ochrzczono. To podobno może być fake news, ale jak do tej pory nikt tej informacji nie zaprzeczył, ba, jest wypowiedź prawnika, że taki wyrok może mieć prawne uzasadnienie. Jak dla mnie – czysty  k a t o l i b a n, bo chciałbym wiedzieć, pytanie do katolików, co jest warty sakrament I Komunii egzekwowany na siłę, w dodatku przez świecki sąd?

  Mamy więc w tym naszym grajdołku nad Wisłą, prawdziwy Disneyland – kraina cudów i czarów. Jak na spowiedzi, gdy kiedyś pisałem o przymusie chodzenia do kościoła, czy na procesje Bożego Ciałasam, sam w to nie wierzyłem, bom ateista. To był taki raczej koszmarny żarcik, ku pokrzepieniu serc. Ale skoro zaczyna się grozić karą śmierci za niewiarę, a wyrokiem sądu zmusza do przyjmowania sakramentów..., uroczyście przyrzekam: już nigdy więcej nie będę wieszczył. Sam się swoich przepowiedni boję.

Przypisy:
1 - http://www.fronda.pl/a/sw-tomasz-z-akwinu-co-robic-z-heretykami,121538.html
2 - https://www.deon.pl/religia/kosciol-i-swiat/z-zycia-kosciola/art,37132,sad-zmusil-9-latke-do-chodzenia-na-lekcje-religii-w-tle-spor-rozwiedzionych-rodzicow.html