Wyższość małżeństwa (sakramentalnego?) nad konkubinatem

  Na blogu Zrzędy było poważnie, dlatego tu będzie luzacko, choć prowokacyjnie i kontrowersyjnie. Innymi słowy coś, co lubię ponad wszystko. Już kiedyś ten temat poruszałem, ale to było dawno i warto sprawę odnowić, tym bardziej, że trafiłem na arcyciekawy artykuł w tonie jak tytuł mojej notki. Pani Meg Jay, powołując się na badania amerykańskich uniwersytetów i uczonych, udowadnia ponad wszelką wątpliwość marność związków, zwanych konkubinatami¹.Wytacza „ciężkie działa” na te konkubinaty i warto się im przyjrzeć.

  „(...) okazało się, że młodzi ludzie obu płci mają niższe standardy, jeśli chodzi o konkubenta niż współmałżonka. (...) są skłonni zamieszkać z kimś, z kim nie chcieliby się ożenić (wyjść za mąż)”. Cóż, nigdy w życiu sam nie wpadłbym na  taki (idiotycznego) argumentu. Biorąc pod uwagę fakt, szybkość z jaką młodzi wchodzą w związki małżeńskie, wydaje się, że ten argument jest w praktyce najrzadziej brany pod uwagę. Nie żebym taką postawę zarzucał wszystkim, ale nie raz słyszałem opinię: nie ważne czy brzydki, czy bogaty, ważne, że mój ci on.

  „Niezależnie od konkretnych uwarunkowań rezultatem bywa wieloletnie status quo – trwanie w związku konkubenckim, niezbyt szczęśliwym, jednak ograniczającym możliwości poszukiwania kogoś bardziej odpowiedniego” (sic!) Tu nasuwa mi się na myśl retoryczne pytanie: czy jest instytucja bardziej ograniczająca możliwość poszukiwania kogoś bardziej odpowiedniego niż usankcjonowane małżeństwem przymusowe trwanie przy jednym partnerze/-ce? Gorzej, czy wszystkie małżeństwa są szczęśliwe, że wadą konkubinatu staje się niezbyt wielka, ale wieloletnia szczęśliwość?

  „Perspektywa problemów związanych z odzyskaniem nieudokumentowanych inwestycji we wspólne życie, (np. mieszkanie) sprawia że  rozstanie staje się jeszcze trudniejsze. W przypadku rozwodu istnieją narzędzia prawne regulujące podział majątku” (sic!) W przypadku rozwodów, gdy małżeństwo ma naprawdę co dzielić, podział majątku jest gehenną. Wiem, osobiście przeżyłem, choć ten majątek to marność – duże mieszkanie spółdzielcze i samochód. Po czterech latach w końcu sąd dał nam rozwód, po dwóch kolejnych, mogłem stać się jedynym właścicielem mocno nadszarpniętego zębem czasu poloneza (od samego początku niczego więcej nie chciałem). Gdybym był w konkubinacie cała operacja rozejścia i podziału majątku trwałaby – jeden dzień oraz zaoszczędzone nerwy i upokorzenia na sali sądowej.

  „Badania socjologa Jamesa Q. Wilsona dowodzą, że konkubenci funkcjonują jak single, nie jak para małżeńska. Przede wszystkim bowiem w konkubinacie nie ma wspólnoty! Są dwie jednostki, współlokatorzy ponoszący koszty utrzymania”. Koń by się uśmiał, bo czym jest małżeństwo po kilku, najdalej kilkunastu latach współżycia, jeśli nie życiem singli? A tak, są dwie inności. Wspólnota jest wymuszona prawnie, natomiast z tym ponoszeniem kosztów bywa najczęściej tak, że ponosi je tylko jedno, pracujące albo zarabiające więcej. Tymczasem w konkubinacie jest w zasadzie dokładnie tak samo, choć na zasadzie dobrowolności i wzajemnego porozumienia. „Każdy ma swoje życie, którego elementem jest seks i spędzanie czasu z konkubentem/konkubiną, jednak brakuje prawdziwej wspólnoty (zarówno w postaci odpowiedzialności za drugą osobę, zdolności stawiania jej potrzeb nad własne, jak i bardziej przyziemnie – wspólnoty finansowej)” . Innymi słowy, to co wyróżnia na plus małżeństwo to wspólnota finansowa. Nie będę pisał szczegółów, ale owa wspólnota finansowa rozwaliła moje oba związki małżeńskie, mimo że oddawałem zarobki, co do grosza, z paskiem w ręku.

  „Jednak układ przyczyn jest bardziej skomplikowany. Badania pokazują na przykład, że konkubenci mają niższe umiejętności komunikacyjne, słabszą zdolność kontroli impulsów oraz gorsze umiejętności negocjacyjne. (...) w konkubinacie głównym źródłem informacji o drugiej osobie jest obserwacja jego aktualnych zachowań w izolacji od domu rodzinnego”. Taaak, to prawda, życie z teściami to sam miód. Znam z autopsji dwa warianty. Jeden to zła teściowa, i tu chyba nie trzeba niczego wyjaśniać. Drugi – teściowie do rany przyłóż. I tu jest ciekawie. Teść czasami wspomaga finansowo, a na bieżąco ponosi koszty mieszkania i opłaty, teściowa zaś gotuje smaczne obiadki i piecze doskonałe ciasta. Żyć nie umierać. Ale przychodzi czas, by przejeść na swoje. I wtedy okazuje się, że brakuje darmowego mieszkania, że samemu trzeba płacić za prąd, gaz, czynsz i co tam jeszcze, a żona w zdolnościach kulinarnych jest na etapie eksperymentów młodej kucharki bez żadnego doświadczenia. Człowiek się budzi z ręką w nocniku... Więc co z tym konkubinatem? Ano z reguły już nie ma mowy o teściach, za to trzeba poświęcić dużo czasu na to, by w sposób bezkonfliktowy poznać partnera czy partnerkę. Mało tego, chcesz być kochanym/-ną musisz się o to cały czas mocno starać, wszak w każdej chwili możesz dostać czerwoną kartkę. A teoretycznie wiążesz się przecież na zawsze, nawet w konkubinacie.

  Na koniec zostawiłem sobie pierwszy, chyba najważniejszy argument za małżeństwem sakramentalnym: „Pomijam kwestię z jednej strony kluczową, z drugiej dla katolika oczywistą – czyli, że współżycie pozamałżeńskie jest grzechem a wspólne mieszkanie zakochanych sprzyja trwaniu w stanie grzechu śmiertelnego”. To jest klucz prawdziwy deprecjacji konkubinatu – grzech śmiertelny – który, tak nawiasem mówiąc, wymyślili sobie sami wierni.

Przypisy:
1 - https://www.pch24.pl/plastikowe-zwiazki--cala-prawda-o-konkubinacie,66335,i.html