Polski Kościół ludyczny

 

  Przecierałem oczy ze zdumienia na wieść o możliwości zakupu przez Wojsko Polskie trzydziestu ołtarzy mobilnych. Czyżby to miała być najnowocześniejsza broń masowego rażenia na wrogów naszej ojczyzny z wykorzystaniem mocy niebiańskich, wrogów których podobno teraz Polsce strasznie przybywa?! Uznałbym to za fake news, ale minister Błaszczak oficjalnie oznajmił, że do zakupu nie dojdzie¹, co dowodzi ponad wszelką wątpliwość, że jednak taki zamiar był. I to całkiem na poważnie. Dwie rzeczy mnie w tym zastanawiają. Pierwsza – jak podczas Mszy przy takim polowym ołtarzu na froncie w czasie wojny będzie wyglądał moment: „A teraz przekażcie sobie znak pokoju”? Druga – w wyposażeniu tego ołtarza są dwa zestawy kompletów bielizny kielichowej (sic?!) Jako ateista jestem już do tyłu z tymi obrzędami niemniej zastanawiam się jak ta bielizna kielichowa wygląda i na jaką część ciała (kapelan czy ministrant) ją sobie zakłada?

  Miało być jednak o polskim Kościele ludycznym. Często czytam opinie hierarchów, że wiara jest dla ludzi rozumnych, co ma wynikać z encykliki Jana Pawła II „Fides Et Ratio”, zaś niewierzący to ludzie zdecydowanie bezrozumni. A czym ta encyklika poskutkowała w polskich realiach? Religijność Polaków skupia się na czci świętej kremówki, co oczywiście jest pewną, choć tylko minimalną przesadą. Dziś wychodzi na wierzch fakt, że polska religijność jest umocowana bardziej w kapliczkowej ludowości (ulubiony trend JP II) niż w teologii. Wspomnę tylko o dwóch znamiennych przypadkach: grafomański „Dzienniczek” s. Faustyny urasta do rangi Biblii oraz odpustowo-jarmarczny charakter właściwie wszystkich świąt kościelnych. Efekt? W zderzeniu z nowoczesnością ów, nie bójmy się słów, fasadowy katolicyzm przegrywa z kretesem, może nie tyle wzrostem popularności ateizmu ile sekularyzacją czy letniością. Przy okazji tego zjawiska wychodzi na wierzch, łagodnie to ujmując, bezbronność intelektualna większości kadry klerykalnej. Na dobrą sprawę wciąż ma się dobrze straszenie (piekłem, zepsuciem moralnym, obumieraniem społeczeństw narodowych, innymi religiami ze wskazaniem na islam), zaś idea zbawienia ma charakter skompromitowanego modelu bezwzględnej monarchii absolutnej. Do tego jeszcze minister Czarnek i jego eksperci. Czy w takiej sytuacji może dziś kogoś dziwić drastycznie spadająca liczba powołań i masowa rezygnacja z lekcji religii w szkołach? Chyba tylko samych hierarchów oraz kadrę uczelni katolickich i seminariów.

  Bywa jednak ciekawiej, szczególnie w sytuacji, gdy zmienia się postrzeganie Kościoła na sprawy kiedyś tak oczywiste jak amen w pacierzu. Weźmy takich samobójców. W młodości wpajano mi, że samobójstwo jest zabójstwem (grzech ciężki) i dlatego samobójca zamyka sobie drogę do nieba. Nie miał taki biedak nawet szans na uczciwy katolicki pogrzeb. To jednak powoli się zmienia, czego próbuje dowieść dwóch franciszkańskich braciszków², i to za sprawą nie teologii a współczesnej psychiatrii. Bo taki samobójca jest w chwili desperackiego czynu niespełna rozumu, więc nie do końca odpowiada za swoje czyny i to jest okoliczność łagodząca. W takim przypadku Bóg musi w swoim miłosierdziu zmienić kwalifikację tej zbrodni. Tylko, co w takim razie z eutanazją na życzenie, którą Kościół tak stanowczo potępia? W końcu człowiek na nią się decydujący też jest w sowim cierpieniu zdesperowany. Coś mi się wydaje, że skoro Kościół „przełknął” kremowanie zwłok, uświęcone pogrzeby samobójców, w końcu pogodzi się też z eutanazją, pytanie tylko – kiedy?

  Innym ciekawym tematem postępu teologicznego jest status „dzieci nienarodzonych” i już narodzonych, ale nieochrzczonych³. Według ewangelii chrzest miał być w pełni świadomym aktem petenta chcącego przynależeć do społeczności Kościoła chrześcijańskiego. Ale taki świadomy stan osiąga się stosunkowo późno i strach przed śmiercią bez chrztu spowodował, że chrzci się niemowlęta nie pytając je o zdanie. To ma swój plus, bo nieprzerwanie rośnie rzesza katolików. Tymczasem zmienia się opinia o tych nieochrzczonych małolatach. Straszne, bo kiedyś nie mieli dostępu do oblicza Boga i choć zmieniono im piekło na Limbus niewiele to zmieniało. A dziś? Dziś już rodzice, nawet ci niedoszli, uciekający się do aborcji mogą spać spokojnie i to za sprawą samego Jana Pawła II. To on zlecił zbadania na ile ów Limbus jest zgodny wolą Boga. Autorzy opracowanego dokumentu doszli do wniosku, że istnieją poważne podstawy teologiczne i liturgiczne do nadziei, że dzieci zmarłe bez chrztu doznają zbawienia i zażywają błogosławionego szczęścia. Bóg w szachy pewnie nie gra, ale niemal słyszę jak mówi: „szach mat chrzczący niemowlęta”.

  Postuluję, aby w kontekście tak postawionej sprawy akt chrztu dokonywał się wraz z osiągnięciem pełnoletności. Wiem, wiem, o tym to mogę sobie najwyżej pomarzyć. Ale ja nawet nie marzę, w końcu to nie mój problem z tym ludyczno-prymitywnym katolicyzmem, choć cały czas mnie te zjawiska interesują.

 

Przypisy:
1 - https://wpolityce.pl/polityka/570374-mon-jednak-nie-kupi-mobilnych-oltarzy-polowych-jest-decyzja
2 - https://deon.pl/inteligentne-zycie/czy-samobojca-bedzie-zbawiony-temat-poruszaja-franciszkanie-z-bez-sloganu,1635662
3 - https://deon.pl/magazyn/co-to-jest-limbus-czyli-gdzie-trafiaja-dusze-nieochrzczonych-dzieci,513216