Adwent czas zacząć

  Mnie oczywiście adwent nie obowiązuje, dodam też, że akurat nie mam nic przeciw, jeśli ktoś kultywuje ten czas z nabożną powagą, choć bądźmy szczerzy, dość dziwnie to w praktyce wygląda. Nie chcę uogólniać, więc proszę wierzących nie brać do siebie moich słów o tym czasie. Wynikają z moich obserwacji tylko wąskiego grona, które widzę wokół siebie oraz przede wszystkim z treści, które znajduję w necie.

  Przypomnę, urodziłem się w rodzinie stricte katolickiej, ale ponieważ mam już sporo lat, tych pierwszych nie pamiętam dokładnie. Były poranne roraty z lampionami, co prawdę mówiąc mnie wkurzało. Raz z powodu wczesnego zrywania się z łóżka, dwa, z konieczności pilnowania tego ustrojstwa, które lampionem nazywano. Większość z nas miała świeczki, więc trzeba było uważać by sam lampion nie spłonął, a przy okazji coś więcej. Jedyne, co mnie trzymało w powadze, to oczekiwanie na święta Bożego Narodzenia. Jezus się narodzi... nic to, że po raz enty. Dopiero później mi wytłumaczono, że to nie tylko oczekiwanie na Boże Narodzenie, ale również cierpliwe oczekiwanie Paruzji, po której ma przyjść wieczna szczęśliwość. Wtedy się za bardzo nad tym nie zastanawiałem, choć już dręczyły mnie mieszane uczucia. No bo jak to tak, jeszcze się życiem nie nacieszyłem, jeszcze nie miałem okazji wykazać się bohaterstwem (takie były szczeniackie marzenia), a tu trach! – koniec świata. Na wszelki wypadek, zbyt gorliwie za Paruzją się nie modliłem, wręcz przeciwnie, w myślach prosiłem Bozię, by poczekał z tym przyjściem, aż moje życie dobiegnie końca… Nawet raz się z tego niecnego pragnienia wyspowiadałem i omal nie przyrosłem kolanami do konfesjonału, tak długo ksiądz mi tłumaczył, jaki ze mnie głupek i grzesznik.

  Problem wrócił, gdy moja wiara zachwiała się w posadach. Miałem koleżankę, taką głęboko wierzącą, z którą często rozmawiałem o swoich wątpliwościach. Czasami doprowadzałem ją do czarnej rozpaczy, ale muszę zapisać jej na plus – nigdy nie traciła nadziei, że jednak od wiary nie odstąpię i miała dla mnie wyjątkowo dużo cierpliwości. Do dziś mam dla niej niekłamany podziw, choć zmarło się jej wyjątkowo wcześnie. Raz jeden doprowadziłem ją do płaczu, z czego nie mam żadnej satysfakcji, właśnie w czasie adwentu. Poszło o tę nieszczęsną, wieczną szczęśliwość. Zapytałem czym jest, i to był kardynalny błąd. Walnęła mi tekstem, że ta szczęśliwość to po prostu przyjemność z bycia. Bycia z Bogiem. Taaa, ale już wtedy mówiło się, że przyjemność to wynalazek diabła. W końcu pobyt w Raju po Paruzji, ma się niewiele różnić od wakacji na uroczej, greckiej wyspie w pięciogwiazdkowym hotelu..., choć zamiast powabnych kelnerek i przystojnych barmanów, będą aniołowie, zaś jedynymi rozmówcami – Bóg i święci Pańscy. Ale ta znajoma koleżanka wybrnęła i z tego, choć mnie osobiście nie przekonała. Jak?

  Ewangelia pierwszej niedzieli adwentu mówi o czuwaniu i oczekiwaniu. Przyznam, że w tym jest jakaś przyjemność, a przez to szczęście. Jakby na to nie patrzeć, całe życie czegoś oczekujemy, najczęściej rzeczy trudnych do zrealizowania, a im trudniejszych, tym przyjemność większa. Dla mnie, i tylko dla mnie, problem w tym, że jak złapiesz tego króliczka, po chwili przyjemność znika. Już nie czekasz, już masz. Klasyczny przykład tego zjawiska miałem ledwie tydzień wcześniej. Świadkowie Jehowy do mnie wreszcie zawitali, po kilku tygodniach zapowiedzi. Grzecznie uprzedziłem, żem ateista i istnieje obawa, że mogę wstrząsnąć ich wiarą, ale oni się z reguły nie boją. Było miło, nawet herbatką ich poczęstowałem. Dla wyjątkowych gości mam taką czerwoną PU-ERH, bo sam herbaty nie piję. Nikt nikogo nie obrażał, ani nie wyśmiewał. Większą część czasu rozmawialiśmy o Biblii i przyznaję, w jednym miejscu facet (byli we dwoje) mnie zagiął, gdy była mowa o piekle (oni rozumieją go zupełnie inaczej niż katolicyzm, ale jest w tym pewne przekłamanie, o czym przekonałem się już po rozmowie). Jednak wszystko rozbiło się właśnie o owe czekanie na Paruzję. Ona zarzuciła mi, że skoro nie wierzę w wieczną szczęśliwość, to nie mogę mieć celu, sensu życia. Gdy zapytałem o sens wieczności, mój ulubiony argument, zaczęła się plątać.  Okazało się, że zawodowo jest pielęgniarką w szpitalu onkologicznym i niesienie chorym pomocy sprawia jej dużo satysfakcji. Mnie się wydaje, że to zrozumiałe, to tak jak spełnienie moich dziecięcych marzeń o byciu bohaterem. Zapytałem więc, z czego w Raju może mieć satysfakcję, skoro tam żadnych cierpiących, nie tylko na raka, nie będzie? W odpowiedzi usłyszałem, że radość jej sprawi miłość Boża. A przecież podobno Bóg już tu, na ziemi, nas bezgranicznie kocha.

  Rozstaliśmy się w pokoju (cokolwiek to znaczy), ale o dziwo, nie było zaproszenia do kolejnych rozmów z ich strony. Trochę jestem zawiedziony, niemniej rozumiem, wszystkiego przecież mieć nie można. Nawet w Raju, tym bardziej w czas adwentu...