Katolickie feministki

  Moim skromnym zdaniem najgorsze, co może człowieka płci męskiej spotkać to katolicka feministka. W porównaniu z nimi, te ateistyczne wojowniczki, co to za aborcją i równym traktowaniem, to po prostu łagodne owieczki. W dodatku wiadomo konkretnie czego chcą i biorą za to pełną odpowiedzialność. Tymczasem życie z katolicką feministką musi skończyć się koszmarem. Wprawdzie ona a priori przysięga przed ołtarzem bezwarunkowe posłuszeństwo mężowi, ale bądź pewny męski człowieku, że nie ma nic za darmo. Wrócisz jej to z nawiązką i nawet napić się ze zgryzoty nie będziesz miał prawa. Płacz też nic nie pomoże. Od ateistycznej feministki uciekniesz, od katolickiej w żadnym razie.

  Czytam na jednym z portali: „Jestem z mężem ponad czterdzieści lat. Były wiele razy kryzysy, ale pokonywaliśmy je wspólnie, chociaż muszę przyznać, że wiele razy, owe kryzysy były powodowane przeze mnie. Mieszkamy sami, często, kiedy wychodzę do kościoła, mąż jest niezadowolony, nie mogę o Bogu z nim rozmawiać. Czuję się samotna, On też czuje się nieszczęśliwy i próbuje mnie przekonywać, że można się modlić w domu. Ja bardzo potrzebuję być blisko Boga, uczestniczyć we wspólnej modlitwie w kościele. Niemniej jednak wiara i miłość do męża choć trudna daje mi nadzieję i ufam, że Pan Bóg pozwoli nam jeszcze wspólnie modlić się do Niego i uczestniczyć w Eucharystii”. Czujecie bluesa? Prowokowała kryzysy małżeńskie, by zmusić niewierzącego męża do przyjęcia wiary i chodzenia do kościółka. Tak mi się chce zapytać: po co kobieto wychodziłaś za niewierzącego męża, skoro tak bardzo ci to przeszkadza? Z nimi jest tak jak z pijakami – daremny twój trud, nie sprowadzisz ich na drogę cnoty... Okazuje się jednak, że takich kobiet jest multum, pełnych nadziei, że ich katolicki feminizm uszczęśliwi niewierzącego małżonka. Choć przyznaję, może być różnie, o czym poniżej.

  Katolickie feministki mają swojego guru w osobie niejakiego ks. Sławomira Kostrzewy, który choć młody, wielce się zna na problemach tych feministek. Miałem okazję zapoznać się z jego wykładem¹: „Co robić, aby doprowadzić niewierzącego męża do wiary?” (sic!) Blisko godzina i trzydzieści minut, ale proszę mi się nie dziwić. Mam czas, nie mam wierzącej żony, więc nic mi nie groziło, za to zaspokoiłem ciekawość. I powiem szczerze, jak na spowiedzi, nie wiem kogo mi bardziej żal: tych mężów, którzy rzekomo mają się nawrócić za radami księdza, skierowanymi do ich żon, czy tych wierzących żon, które te rady muszą stosować, aby dopiąć swego. Gdy dodatkowo sobie uzmysłowić, że ten sukienkowy jest po prostu zdrajcą rodzaju męskiego, mobilizując katolickie feministki do walki – deprecha pewna jak amen w pacierzu. Aby nie przynudzać, tylko pobieżnie o sposobach jakimi można męża zmusić do nawrócenia. Po pierwsze, nic na siłę, po drugie, cierpliwość, po trzecie, dawać trzeba przykład dobrej i usłużnej żony. We wszystkim. To przed wszystkim dobre, urozmaicone jedzenie, zadbany i czysty dom, pełna akceptacja zachowań, zainteresowań i..., i zachcianek męża. Aha, nie wolno pod żadnym pozorem ostentacyjnie kultywować swoich nawyków religijnych. Te trzeba wprowadzać w życie małżeńskie bardzo powoli i ostrożnie, aby zbyt szybko nie spłoszyć małżonka. Wszystko po to, aby on się przekonał, że ma wspaniałą, wręcz cudowną żonę, by nabrał przekonania, że bez niej jego życie stanie się katorgą. Żaden zmanierowany przez księżną książę, którego wręcz nosi w lektyce, nie zechce dobrowolnie oddać się brudnej robocie, tu – robocie domowej.

  Tak urobionemu, choć jeszcze niewierzącemu mężowi można już powolutku podsuwać literaturę i filmy o treści religijnej, aby z wiarą się oswoił. Można już częściej oddawać się praktykom modlitwy przy mężu, choć trzeba pilnie śledzić jego reakcję. Jeśli nie budzi to w nim złych emocji, dopiero na tym etapie można przystąpić do właściwej ofensywy – prosić o wspólną modlitwę i wspólne wyjścia do kościółka. Biedny i ogłupiały facet będzie teraz potulny jak baranek i..., i właśnie o to chodzi. Lata wyrzeczeń, jakie były udziałem katolickiej feministki, przyniosą w końcu oczekiwane owoce. A i św. Piotr w kajeciku zapisze jej na plus nawrócenie niewiernego, na jedynie słuszną i prawdziwą wiarę.

  Właściwie nie rozumiem takich par narzeczeńskich, których różni światopogląd. Może to i dobrze, że Kościół, udzielając im ślubu piętrzy formalne schody. Niemniej apeluję w tym miejscu do młodych, jeszcze nieżonatych i niewierzących facetów: strzeżcie się jak ognia słodkich jak miód, cnotliwych i bogobojnych narzeczonych, nawet jeśli wam obiecują zarówno niczym nie skrępowaną wolność światopoglądową, jak i raj na ziemi w małżeństwie. Szczególnie to drugie...

Przypisy:
1 - https://www.fronda.pl/a/jak-doprowadzic-meza-do-boga,135743.html