Czteropak operowy – w osiem dni

  Normalnie bakcyla operowego połknąłem i obawiam się, że tego się nie da wyleczyć. Ale, aby nie było, że łykam wszystko tylko dlatego, że nazywa się operą, w tej notce będzie kilka krytycznych uwag. Ja się po prostu wyrabiam w ocenie tego, co się na scenie dzieje, choć będę szczery do bólu – nikt się moimi krytycznymi uwagami nie przejmuje.

  Zaczęło się od najbliższej mi Opery Śląskiej w Bytomiu. Najbliższej sercem i odległością. Lekka i zabawna „Don Desiderio” Józefa Michała Ksawerego Poniatowskiego. W rolach głównych jeden z najlepszych barytonów w Polsce Adam Woźniak oraz Joanna Woś, sopranistka. Nie sposób nie wspomnieć o Adamie Sobierajskim w roli Federico i mojej ulubienicy Annie Boruckiej w roli Placidy. Było pięknie, wręcz cudownie, tym bardziej, że za kulisami ta ostatnia zgodziła się przyjąć zaproszenie do znajomych na fb. 

                                                            Z Anną Borucką

  Nazajutrz wypad do Teatru Wielkiego w Łodzi na „Człowieka z Manufaktury” Rafała Janika. Dla mnie pierwsza w życiu operowa porażka i to w skali totalnej. Taki współczesny postsocrealizm zarówno w warstwie muzycznej jak i na poziomie libretta. Na domiar złego, choć sam budynek opery prezentuje się okazale, przypomina całą swoją okazałością, na szczęście już minioną epokę socrealizmu. Nie lubię i nie rozumiem współczesnej muzyki poważnej, zaś opowieść o problemach kapitalizmu i socjalizmu tak pasuje do opery, jak seks do kościoła. Nawet mi się nie chciało iść za kulisy, nie lubię udawać zachwytu, gdy go we mnie nie ma. 

  Tydzień później Teatr Wielki w Poznaniu z „Faustem” Charlesa Gounoda. Tu już był zachwyt, choć nie bez odrobiny dziegciu. Kostiumy poza samym Faustem (Piotr Friebre) i Mephisto (Rafał Korpik) uwspółcześnione. Może to nowatorskie, ale coś mi tu zgrzytało. Ogólnie było dobrze, tym bardziej, że mam fotkę: dwóch diabłów, a pan Rafał okazał się być przystępny i rozmowny. Wybuchła też mała afera. Przyspawałem się w jednej z fotek do zespołu artystów i teraz ona krąży na Fecebooku, a melomani z całego kraju zadają sobie pytanie, co to za tajemniczy agent w tym tak zacnym gronie. Jedynym mankamentem tego wypadu była podróż. Blisko czterysta kilometrów w jedną stronę, a ja prowadziłem w obie, co w moim wieku można uznać za wyczyn. Młodzi przyjaciele, pasażerowie padali ze zmęczenia do tego stopnia, że wychodzili o drugiej w nocy z samochodu w stanie agonalnym..., a rano do pracy. Ok, ok, trochę przesadziłem z tą agonią.

                                                                    Mephisto i Asmodeusz

Drugi od lewej Franck Chastrusse Colombier (dyrygent), za nim Rafał Korpik (Mephisto), Ilona Krzywicka (Margarite), Piotr Friebre (Faust), całkiem z prawej - wspomniany agent.

  Wreszcie po jednym dniu przerwy Opera Wrocławska i moja ulubiona „Traviata”. Trochę inna niż oglądana wcześniej w Bytomiu. Sam gmach Opery i jej wnętrze budzą podziw i warte są obejrzenia. Za to Ewa Majcherczyk w roli Violetty i Andrzej Lampert w roli Alfredo doskonali. Reżyserowała, nie kto inny jak sama Grażyna Szapołowska. Panu Adamowi Banaszakowi (dyrygent) jeszcze przed przedstawieniem podpowiedziałem, aby dodał muzyce więcej ikry i trzeba przyznać, że prośbę spełnił, bo też muzyka Verdiegio jest przepiękna.

  Na koniec niespodzianka. Ponieważ nie mam oryginalnego nagrania mojego ulubionego duetu "Brindisi" z pierwszego aktu Traviaty, przedstawię inne, w moim przekonaniu dość oryginalne: