I słowo stało się ciałem

  Tytułową maksymę można tłumaczyć w odmienny sposób, niż przyjęło się ją używać na co dzień. Człowiek zaczął myśleć i tak stał się Bóg, którego ciało wierni spożywają w czasie Mszy świętej. To ma bardziej sensowne podstawy, niż myśl uściślona w ewangelii św. Jana: „Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, I Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało” [J 1, 1-2]. Wierni wyznawcy religii chrześcijańskiej nie do końca zdają sobie sprawę z konsekwencji, jakie wynikają z przyjęcie tych słów za prawdziwe. Wynika z nich bowiem jasno i niezbicie, że Bóg (Słowo) jest stwórcą nie tylko dobra, ale i zła. Owo magiczne hokus-pokus, mające stworzyć świat, stworzyło go ze wszystkim. Nikt inny w tym „palców nie maczał”, bo tylko On miał taką moc. Pominę na razie fakt, że owo hokus-pokus jest kompletnie bez sensu, trzeba powiedzieć sobie jasno, że nic się temu Bogu nie udało. Nawet liczne korekty, zamiast coś polepszyć, ulżyć doli człowieka, który miał być szczytem umiejętności Stwórcy, wręcz tę dolę uczyniło tragiczniejszą. Sarkastycznie dodam, to, co ów Bóg spartolił, człowiek sam usiłuje naprawić, choć ze względu na ograniczone możliwości (nie może użyć owego hokus-pokus) idzie mu to z wielkim trudem.

  Prawdę powiedziawszy, nie znam niczego, co byłoby stworzone do końca praktycznie, perfekcyjnie i z sensem. Chociaż jest coś, co podobno jest doskonałe, a co mnie osobiście napawa strachem i bojaźnią – to idea wiecznej szczęśliwości – nawet jeśli czeka mnie piekło, które jest już ewidentnym przykładem, jak niejednoznaczna w ocenie jest Myśl stworzenia. W tej wiecznej szczęśliwości wszystko ma być już na cacy, co wydaje się nawet sensowne, skoro niebo jest niematerialne. Nowy świat po Sądzie Ostatecznym będzie zupełnie inny od tego, który znamy, więc się nie wypowiem, bo jeszcze nie istnieje. Choć mam poważne obawy, czy nie będzie tak samo spartolony. W końcu to ten sam Wielki Konstruktor będzie go tworzył. Pozwolę sobie na odrobinę optymizmu: wierni, bądźcie dobrej myśli – może jednak będzie lepiej – wszak Bóg wiele się od człowieka nauczył...

  Krytykę stworzenia zacznę od wszechświata. Wprawdzie ten, który widzimy gołym okiem, a nawet przez teleskopy, wydaje się być cudownie zjawiskowy, ale przecież to tylko ułuda. W dziewięćdziesięciu dziewięciu procentach to zabójcza próżnia z równie zabójczą temperaturą na minusie. Do tego trzeba dodać jeszcze bardziej zabójcze promieniowanie. W ogóle nie pojmuję, dlaczego teologowie umieścili rajskie Niebo dla duszyczek w tak niezdrowym środowisku? To już piekło, wprawdzie ze zbyt wysoką temperaturą i zbyt wysokim stężeniem CO₂ wydaje się przytulniejsze. Zwrócę też uwagę na wyjątkowe marnotrawstwo materii. W takim układzie słonecznym dziewięć planet, a tylko jedna nadaje się do życia, bądźmy szczerzy, wcale nie idyllicznego. Podobno układów słonecznych jest multum, ale w mało którym są takie warunki jak u nas na ziemi. A ileż słońc marnuje się kompletnie bezproduktywnie? To większe marnotrawstwo niż za komuny, gdy w tamtych czasach kierowcy Ziłów wylewali paliwo do rowów przydrożnych, aby zmieścić się w normie jego zużycia. Pamiętajmy, obowiązywała zasada, że superata jest gorsza od manka. A tu przecież Boga nie obowiązywały żadne komunistyczne normy. Takie marnotrawstwo przestrzeni i materii mnie się w głowie nie mieści.

  Weźmy to życie na ziemi. Przecież to woła o pomstę, nomen omen, do nieba. Ileż gatunków zwierząt się zmarnowało nim ustaliła się ta grupa, która jest dobra dla człowieka. Tak Bogu z tym stworzeniem organizmów żywych nie szło, że aż się wściekł i cisnął w ziemie kamieniem, skutkiem czego wszystkie dinozaury wyginęły. Ledwie trochę gadów pozostało. Ileż On się nakombinował, aby pod pozorem ewolucji człowieka stworzyć. I Mu się nie udało! Pierwszych ludzi musiał z gliny stworzyć, co nam na dobre nie wyszło. Robaki i bakterie w błocie lubią się taplać, więc w tym naszym ciele liczy się je na miliony. A do tego te organy i narządy, które mają czemuś tam służyć, ale są tak felerne, że tylko w wyjątkowych przypadkach dożywamy stu lat, gdy się sami naprawimy. Choć podobno taki Matuzalem żył zdecydowanie dłużej. Dlaczego nie powielił tego wzorca? Proste jak amen w pacierzu, bo w tym wszystkim najbardziej Bogu nie udała się starość...

  Szczytem umiejętności boskiego stworzenia ma być podobno rozum. Koń by się uśmiał. Żadne zarazy i epidemie nie siały takiego spustoszenia jak właśnie używanie tego rozumu. Bo to używanie ludziom bardzo różnie wychodzi, zazwyczaj źle. Mnie wcale nie dziwi, dlaczego Bóg najbardziej upodobał sobie rozum stada posłusznych owieczek. W takim stadzie większość felerów rozumu się nie uwidocznia. Przez ten rozum ludzie tak zgłupieli, że nie widzą czy Bóg jest, czy Go nie ma, a jeśli jest, to który, a jeśli wiadomo który, to jak mu oddawać cześć. Najbardziej pomieszało się tym kaznodziejom. Wmawiają nam, że seks to zło, a jednocześnie każą płodzić, choć sami nałożyli na siebie celibat. Nałożyli po to, aby go łamać, gdyż tak na moje wyliczenia, jedna piąta i tak cudzołoży. I to na jakie sposoby (sic!?) Najwięcej za sprawą homoseksualizmu, na drugim miejscu jak bozia przykazała, z kobietami, choć bez ślubu, który ma być warunkiem współżycia seksualnego, i wreszcie pedofilia. A zapytaj ich jak można, a jak nie można uprawiać seks? Oni podobno dostali szczegółowe instrukcje od Boga, ale coś mi się zdaje, że każdy inną. Człowiek, który używa tego nieszczęsnego rozumu, w życiu się w tym nie połapie.

  Najgorzej jest już z tą moralnością. Takiego miszmaszu to w tak popularnej potrawie, jak groch z kapustą, nie uświadczysz. Ci pierwsi Prarodzice to mieli dobrze. Żyli jak małżeństwo, choć małżonkami nie byli (nie było kapłana, który by im tego ślubu udzielił. Świadków też nie było) i przez jakiś czas nawet niechciany potomek im nie groził. Tyle, że ten Bóg wymyślił wolną wolę. I dopiero się porobiło. Ale o tym, w kolejnej notce, bo temat obszerny.