Duchowe ubóstwo

  Dawno nic mnie tak nie zaabsorbowało jak publicznie odniesienie do samobójstwa siedemnastoletniej Noe Pathoven, i to nie w kwestii samego samobójstwa, ile szumu jaki wokół tej sprawy powstał. Najpierw było larum, później konsternacja, by skończyć na oskarżeniach o materialistyczne podejście do życia. I tak, trauma po molestowaniu i gwałtach, której skutkiem stały się anoreksja i najcięższe stadium depresji, stały się batem na współczesność, szczególnie tę, która jest pozbawiona Bożej bojaźni i należnego Bogu poddaństwa.

  Zaczęło się sensacyjnie „Holendrzy zabili 17-latkę, bo została zgwałcona” z tekstem: „Dziewczyna zdecydowała się więc na eutanazję - wykonano ją. W Holandii zabijanie dzieci jest w wielu przypadkach zgodne z prawem”. To szkaradne kłamstwo spod pióra katolickich moralizatorów trzeba było w końcu zweryfikować: „Dramat 17-latki z Holandii: nie eutanazja a zagłodzenie”, ale dopiero z treści można się dowiedzieć, że zagłodziła się sama, a nie, że ją zagłodzono, co niejako sugeruje tytuł. I kiedy wydawało się, że teraz nastąpi spokój jaki powinien towarzyszyć czyjeś osobistej tragedii, katole z ortodoksyjnej opcji (to pogardliwe określenie użyłem celowo i świadomie) ruszyli do ataku: „17-latak została zabita przez lekarzy. Watykan reaguje”. Wszystko dlatego, że „lekarze nie myśleli protestować i zastosowali wobec niej opiekę paliatywną. De facto więc przyzwolili na śmierć pacjenta, zamiast podjąć leczenie” (sic!) Właściwie tego nie trzeba komentować, bo jak komentować obrzydlistwo, jakim jest kłamstwo podszyte hipokryzją? Dodajmy, kłamstwo mające służyć rzekomo jedynie słusznej ideologii.

  O tym, że w tym o nic innego nie biega, przekonała mnie wypowiedź abp Vincezo Pagila z Papieskiej Akademii Życia, wprawdzie mocno stonowana, wprawdzie mająca cechy zatroskania, ale de facto niczym nie różniąca się od krzykliwych tytułów i treści z poprzedniego akapitu. Ta troska dotyczy rosnącej liczby samobójstw wśród młodzieży, ale to tylko pozory, które mają przykryć prawdziwe intencje – dowalić tym, którzy nie są chrześcijanami. Czytam: „Okazuje się, że nasze materialistyczne społeczeństwa nie tylko nie chcą mieć dzieci, ale też nie potrafią się zatroszczyć o tę garstkę młodych, która im pozostała. (...) Trzeba się przyznać, że obrane przez nasze społeczeństwa ideały materializmu i sukcesu za wszelką cenę, nie były trafnym rozwiązaniem. Żyjemy w wielkim duchowym ubóstwie”¹. Aż się chce zapytać na czym polega to „duchowe bogactwo” i czy w ogóle istnieje? Bo jeśli nawet gdzieś istnieje, to nie w cywilizacji chrześcijańskiej, która przede wszystkim gloryfikuje cierpienie. I mimo religijnego zakazu samobójstwa, samobójców w chrześcijaństwie nigdy nie brakowało. Śmieszy mnie argument, że dziś samobójców jest więcej niż kiedyś, tak jakby ignorowano fakt, że ludzi na świecie jest dziś zdecydowanie dużo więcej niż to rzekomo wspaniałe „kiedyś”. A jutro będzie jeszcze więcej.

  Abp Pagila nie odpuszcza: „pytanie: czy społeczeństwo naprawdę nie jest w stanie odpowiedzieć na kolejne prośby o miłość, które przejawiały się w tych dramatycznych sytuacjach? Jest to wielka porażka dla nas, dla Europy (...), gdzie społeczeństwo jest rozwinięte, jest dobrobyt, bogactwo, a przy tym przerażająca samotność. Wszyscy jesteśmy coraz bogatsi, a zarazem bardziej samotni i podatni na zranienia”². Nie trzeba być socjologiem, by w tym pytaniu nie dostrzec pokrętnej ideologii. Bo ja zapytam: czy w społeczeństwach ubogich samotność nie istnieje, i czy przypadkiem nie jest bardziej powszechna? Ubogi może będzie współczuł bliźniemu (podkreślam to „może”), ale jeśli ktoś myśli, że obdarzy miłością (cokolwiek to znaczy), to ja temu „ktosiowi” współczuję. Współczuję naiwności. Czy to tak naprawdę trudno zrozumieć, że im większa społeczność tym wprost proporcjonalnie  mniej w niej empatii? I nie pomoże tu żadna religia, żadna inna ideologia – im większe społeczeństwo tym bardziej bezduszne, tym więcej w nim owego „duchowego ubóstwa”. Chrześcijaństwo u zarania swoich dziejów było naprawdę silne, choć jednocześnie narażone na prześladowania. Im bardziej rozlewało się na świat, tym prędzej traciło swoją pierwotną duchowość. Tak naprawdę dziś pozostały z niej tylko slogany, na domiar wszystkiego fałszywe i oderwane od rzeczywistości. Jakim więc prawem z takim uporem deprecjonuje to, co nie jest chrześcijaństwem? Mnie aż korci stwierdzenie, że to tylko zazdrość i chęć zemsty za utratę monopolu.

  Dziwnym trafem w historii Noe Pathoven zupełnie zapomina się o kilkuletniej walce najbliższej rodziny i świeckich lekarzy o to, aby Noe wróciła do żywych. Niestety, jak to często się zdarza, nie każdą walkę da się wygrać. Paradoksalnie był to walka niemal od początku skazana na niepowodzenie – kazano Noe wracać do społeczeństwa, które ją tak okrutnie skrzywdziło. I tu aż się chce zapytać: chrześcijańscy kaznodzieje, gdzie jesteście, i co potraficie zrobić, co zaoferować, gdy ludzie nie potrafią sobie poradzić z życiem? Czy stać was na coś więcej niż magiczne formułki i zaklęcia? Jeśli nie macie innej oferty, zamilczcie, gdyż jeszcze bardziej obnażacie  s w o j e  duchowe ubóstwo.

Przypisy:
1 - https://www.deon.pl/religia/kosciol-i-swiat/z-zycia-kosciola/art,38577,abp-pagila-o-17-latce-ktora-sie-zaglodzila-ta-smierc-jest-porazka-nas-wszystkich.html
2 - ibidem.