Pobożność i ekspiacja

  Temat jak najbardziej na czasie. W ostatnią niedzielę było o tym w kościołach. Wiem, zaglądam na portale katolickie. Ale zanim przejdę do sedna, drobny wstęp. Pisałem wielokrotnie, że przyczyn odejścia od wiary było dużo. Jedną z nich była źle rozumiana pobożność. Taka na pokaz, wręcz bigoteria. Ponieważ miałem to szczęście żyć tylko wśród katolików, w końcu okazało się, że większość z nich to pobożnisie, bigoci, wręcz molierowskie świętoszki. Stąd też przekorny tytuł bloga.

  Inaczej niż zwykle, tym razem będę się odwoływał do dwóch artykułów z portali katolickich, z treściami których po części się zgadzam. Zacznijmy od stwierdzenia, że „pobożność kojarzy się nam z modlitwą, z nabożeństwami, z przyjmowaniem sakramentów. Ogólnie mówiąc, kiedy myślimy o pobożności, chodzi nam o związanie swojego życia z Kościołem, parafią, organizacjami religijnymi”¹, co według moich doświadczeń, jest nie tylko zbyt mało precyzyjnym określeniem, ale również z lekka wypaczonym. Nawet autor artykułu, ks. Stroyanowski zauważa: „to wszystko nie stanowi istoty pobożności. To są sprawy zewnętrzne i jeśli ktoś poprzestaje tylko na nich, to taki człowiek drażni, jest odpychający, nieautentyczny”². Ja, z oczywistych względów nie będę tu wyłuszczał, z czym mi się kojarzy prawdziwa pobożność, kto chce niech doczyta z zalinkowanego w przypisach artykułu, jedno jest dla mnie pewne – pobożnością nie jest publiczne, wręcz widowiskowe okazywanie przez magiczne rytuały swojego uwielbienia dla Boga. Mam tu na myśli ową ekspiację, przebłaganie za bluźnierstwa innych, która przetoczyła się przez polskie kościoły – obrzęd fałszywej pobożności. Widać polscy hierarchowie po raz kolejny nie rozumieją słów Jezusa, który nakazywał przebaczać innym, Boga zaś prosić o przebaczenie za swoje, i tylko swoje grzechy. Tu przydaje się wytłumaczenie słów Jezusa w czasie drogi krzyżowej: „Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią” [Łk 23, 34]. Był podobno Synem Boga i tylko On mógł oto prosić. Potwierdza to inny fragment tego samego rozdziału, tej samej ewangelii, a którego nikt nie chce przytoczyć, ani o nim pamiętać: „Córki jerozolimskie, nie płaczcie nade Mną; płaczcie raczej nad sobą i nad waszymi dziećmi!” [Łk 23, 27], co można zinterpretować tylko w jeden sposób na współczesny język: nie płaczcie nad tym, że ktoś bluźni na Jezusa, płaczcie nad tym, jacy sami jesteście. Zapytam sarkastycznie: gdzie jesteście hierarchowie ze swoją znajomością Biblii?

  W drugim artykule³, autorstwa Dariusza Piórkowskiego SJ, już na wstępie jest jeszcze jeden znamienny cytat z tej ewangelii: „Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia weźmie swój krzyż i niech Mnie naśladuje” [Łk 9, 23]. Z tych słów wynika jedna absolutna prawda dla wierzących – masz nieść swój krzyż (to alegoria), a nie nim wymachiwać (tak właśnie postępują). Jak to ujął szczególnie trafnie ks. Piórkowski: „Jako Jego uczniowie, wstawszy z rana, mamy każdego dnia coś w sobie unieruchamiać, wyrzekać się, zapierać się samych siebie. Całe Kazanie na Górze to zaproszenie do tracenia drogich nam rzeczy: dobrego imienia (obelgi i wyśmianie), wzajemności (miłość nieprzyjaciół), pełnego niepokoju gromadzenia dóbr na rzecz zaufania Ojcu, unikania odwetu (rezygnacja z wyrównania krzywdy)”⁴. I znów zapytam: hierarchowie, gdzie jesteście ze swoją znajomością ewangelii? Na pewno pobożność polega na tym, aby szydzić z innych i ich piętnować? Tymczasem jedyne, co dobrze wychodzi biskupom, to epatować rzekomym zagrożeniem i robić z tego cyrkowe widowiska.

  Mam pełną świadomość, że mój tekst, tekst ateisty, można odebrać jako atak na wierzących, szczególnie zaś tych, którzy tyle krzyczą o obrazie uczuć religijnych. Właściwie niewiele mnie to powinno obchodzić, to nie mój Bóg, nie mój Jezus. Mógłbym wymienić jeszcze wiele innych aspektów fałszywej pobożności, ale nie ma ich odniesienia we wspomnianych artykułach. Niemniej i to wystarcza, aby pisać o fałszywej pobożności, postawie świętoszków od siedmiu boleści, która aż szczypie po oczach, w efekcie czego powoli tracę szacunek dla współczesnych wiernych, który długo w sobie pielęgnowałem, a który wynikał z faktu, że byłem kiedyś jednym z nich.

Przypisy:
1 - https://www.katolik.pl/poboznosc,31679,416,cz.html
2 - ibidem;
3 - https://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/pismo-swiete-rozwazania/art,4143,na-czym-polega-zaparcie-sie-siebie.html
4 - ibidem.