Biblia dwóch bogów

  Jestem w trakcie lektury książki Michaela Ruse „Ateizm. Co każdy wiedzieć powinien”, absolutna nowość i pewnie wnet pokuszę się o całościową recenzję. Z założenia autor chce odpowiedzieć na proste pytanie: czy ateista, odrzucający ideę Boga, boski autorytet, może być dobrym człowiekiem? Czy mu się udaje odpowiedzieć, jeszcze nie wiem, niemniej dość jednoznacznie deprecjonuje ateizm ze wskazaniem na ten nowy, podobno wojowniczy, uosobiony w takich postaciach jak R. Dawkins, S. Harris, czy C. Hitchens. Jedno jednak muszę przyznać, starając się być bezstronnym (uważa się za agnostyka) nie szczędzi również słów krytyki pod adresem praktycznie każdej religii.

  I chyba najbardziej „oberwało się” Pismu Świętemu z naciskiem na Stary testament. O tyle to dla mnie interesujące, że potwierdza w pełni moje osobiste zdanie na ten temat, czemu niejednokrotnie dawałem wyraz na tym blogu, czy w komentarzach na innych. A, co tym bardziej warte podkreślenia, podpiera się opiniami zarówno filozofów jak i... teologów. Pozwolę sobie na pewne wybrane fragmenty: „(...) Bóg jest Ojcem nie tylko w sensie stwórcy, ale dlatego, że ciągle obdarza nas troską i opieką. Bóg kocha swoje dzieci i chce dla nich to, co jest najlepsze. (...) Z Księgi Przysłów dowiadujemy się: Nie kocha syna, kto rózgi żałuje, kto kocha go, w porę go karci. Kiedy ludzie grzeszą, należy ich karać. Adam i Ewa zgrzeszyli, więc zostali wygnani z Raju. Bóg zobaczył, że na świecie zapanowała nikczemność, więc utopił wszystkich z wyjątkiem Noego i jego rodziny. Dawid, olśniony pięknością Batszeby, wysłał jej męża na pewną śmierć. Bóg ukarał Dawida zabijając ich pierworodne dziecko [ulubiona kara boga starotestamentowego – dopisek mój].  Bóg ma też swoich faworytów. Takim jest Dawid mimo, że jest mordercą. Ale największym faworytem jest Abraham: Uczyń mnie swoim Bogiem, a obsypię cię błogosławieństwami i staniesz się ojcem narodu”¹. A zapewniam, że to nie wszystkie kaprysy moralności Boga, które my ludzie, uznalibyśmy za haniebne. Do tego dodać trzeba dość przewrotną logikę. W Księdze Rodzaju jest napisane, że Bóg stworzył człowieka na swoje podobieństwo. Nie bardzo wiadomo o jakie podobieństwo chodzi. Bóg jest niematerialny i wieczny, człowiek ma cielesność i umiera. Bóg posiada wiedzę, człowiek za próbę jej poznania został po wieki ukarany grzechem pierworodnym. Bóg jest ponadczasowy, człowiek jest uwięziony w czasie. A kim jest Bóg w stosunku do człowieka wyjaśnia Księga Hioba: „Gdzie byłeś, gdy zakładałem ziemię. Powiedz jeśli znasz mądrość” [Hi 38, 4]². Podobnie u Izajasza: „Bo myśli moje nie są waszymi myślami, a wsze drogi moimi drogami”[Iz 55, 8]. Mojżeszowi obiecuje Bóg krainę mlekiem i miodem płynącą, przy czym każe mordować bez litości wszystkie tubylcze plemiona na tych terenach, osiadłe tam przed Izraelitami. Ich samych też nie oszczędza nasyłając wrogów, których też charakteryzuje zamiłowanie do mordowania wszystkiego, łącznie z bydłem.

  Ten Bóg ma jeszcze jedną dość istotną cechę, którą starannie pomijają kaznodzieje głoszący Słowo boże. Wprawdzie w Księdze Rodzaju jest napisane, że Bóg stworzył ziemię i niebo ale z dalszej części wynika, że nie do końca wiadomo, czy był tylko jedynym. Już w Dekalogu jest zawarte przykazanie, które każe człowiekowi uznawać tylko Jego, o innych, jak sam przyznaje, jest chorobliwie zazdrosny. Przytoczony powyżej fragment o Abrahamie też jest dwuznaczny w swojej wymowie. W końcu Izraelici godzą się na to, że Jahwe jest jedyny i wtedy pojawia się na ziemi prorok, który twierdzi, że jest synem bożym. Chrześcijanie z dumą twierdzą, że to ten sam Bóg, tylko z innym, nowym, na wskroś miłosiernym obliczem. Przestaje obowiązywać zasada oko za oko, na jej miejsce pojawia się doktryna o umiłowaniu bliźniego a nawet wrogów, co nie jest bez znaczenia, bo pozwala nowej religii sięgnąć po dotychczasowych pogan. Ale czy Jezus jest naprawdę inny od Ojca? O ile w Starym Testamencie istnieje szeol gdzie niewiernych czeka nicość w miejscu zwanym gehenna, o tyle Jezus ustanawia piekło z wiecznymi i strasznymi mękami dla tych, którzy w Niego nie uwierzą, bowiem warunkiem ostatecznym dostania się do Nieba, a uniknięciem Piekła, jest wiara w Boga. Bez niej, nawet jeśli będziesz człowiekiem dobrym, czeka Cię owo wieczne piekło z wiecznymi i straszliwymi mękami. Możesz za to być grzesznym całe życie, ważne abyś przed śmiercią wyznał swoje grzechy i poprosił o wybaczenie. I tu rodzi się dylemat, czy gdyby Hitler tak postąpił, też, po latach pobytu w czyśćcu, w końcu nieba by dostąpił? 

  Cała ta wiara każe ci wierzyć, że Adam i Ewa zostali stworzeni jako dorośli, że Noe zamknął w arce wszystkie zwierzęta w takiej ilości, że oprócz tej jednej musiałyby być jeszcze trzy na karmę, że dla Jozuego Bóg wstrzymał Słońce i Księżyc, co w normalnych warunkach musiałoby się skończyć Armagedonem. Musisz uwierzyć, że Jonasza połknął wieloryb, który w Biblii jest rybą a nie ssakiem. I jest jeszcze wiele innych bredni, w które przy okazji musisz uwierzyć, bo te Księgi, które to opisują są uznane za natchnione. Musisz też uwierzyć, że nagle pojawia się trzecia postać Boga – Duch Święty i trzeba kilku stuleci by teologowie potrafili tę trójdzielność jakoś uzasadnić i zrozumieć, ale tylko teologowie, bo do dziś wierni mają z tym problem jak to działa. Każą ci wierzyć, że Maryja jako dziewica powiła Syna i została jako jedyny człowiek z żyjącym ciałem wniebowzięta. Każą ci wierzyć, że Jezus czynił cuda, w tym tak istotne, jak zamiana wody w wino, czy chodzenie po wodzie. Potrafił nakarmić rzesze mu wiernych kilkoma rybami i tylko szkoda, że zabrał tę tajemnicę do nieba, być może dziś miliony dzieci nie umierałyby z głodu. Podobno wskrzeszał umarłych, choć nie wiadomo po co, bo oni i tak musieli umrzeć. Ten nowy Bóg w swoim miłosierdziu pozwalał mieć niewolników i zmuszać ich do niewolniczej pracy. Pozwalał  zabijać niewiernych na wszystkich kontynentach tylko dlatego, że nie chcieli uwierzyć, pozwalał zagazowywać niewinne dzieci w Auschwitz, by udowodnić jak bardzo człowiek potrafi być okrutny, co w końcu nie powinno dziwić, bo został stworzony na wzór i podobieństwo. I zasłania się niby daną nam wolną wolą, która tak naprawdę jest przymusem wyboru. Ten nowy Bóg uruchamia niezliczone zastępy diabłów, by teraz kusiły człowieka do złego i nie ma litości, jeśli im ulegniesz, choć jednocześnie mówi, że Szatana pokonał. Każe Ci traktować cierpienie jak dar boży, który ma cię uduchowić i uczynić wspaniałym. A wszystko to z miłości do człowieka, którą trudno zrozumieć, bo też człowiek nigdy Go nie pojmie.

  Teologowie przez stulecia trudnią się szukaniem dowodów na Jego istnienie, tak jakby Biblia im nie wystarczała, wymyślając dowód ontologiczny, kosmologiczny, z przyczyny, z projektu, z natury i nie mogą dojść do porozumienia, który jest ten właściwy, bo jednocześnie twierdzenia jednych obalają poprzednie. W tym celu tworzą scholastykę, która rozpatruje takie ważne zagadnienie jak: „Utrum chimera bombinans in vacuo possit secundas intentiones formare”, które da się przetłumaczyć: „Czy chimera unosząc się w próżni może tworzyć intencje wtórne”³.  I teraz rodzi się pytanie, czy cały ten opis różnic dwóch bogów jest w stanie obrazić, mój Czytelniku, Twoje uczucia religijne z jednoczesną obrazą przedmiotu kultu, jakim jest Biblia, tym bardziej, że nie ukrywam, iż kryje się w tym tekście zamierzona prowokacja? Doda została ukarana prawomocnym wyrokiem za znaczne bardziej lakoniczną obrazę. Możesz uznać, że jestem chory z nienawiści do religii, co niekoniecznie musi być prawdą, problem w tym, że swój tekst oparłem na wspomnianej we wstępie książce, która ukazała się na rynku wydawniczym i jest rozpowszechniana przez większość księgarń.

Przypisy:
1 – „Ateizm. Co każdy powinien wiedzieć”, Michael Ruse, Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź 2016, str. 103
2 – wszystkie cytaty z Biblii pochodzą z http://biblia.deon.pl/index.php
3 – ironiczna uwaga o scholastyce autorstwa François Rabelais za https://pl.wikipedia.org/wiki/Scholastyka_(filozofia)