Miłość, seks i rock & roll

  Mam świadomość, że jako człowiek już wieku poprodukcyjnym, bliżej mi do zakonnika żyjącego w celibacie niż do kogoś, kto mógłby uchodzić za eksperta w sprawach miłości i seksu, lecz w odróżnieniu od wspomnianego zakonnika  - doświadczenie mam. Bez kozery powiem, nawet bogate.

  Opowiem Wam pewną miłosną historię. Spotkali się na niwie towarzyskiej. On, przystojny trzydziestoośmioletni, wysoki, wysportowany i wykształcony. Ona, zgrabna trzydziestolatka z długimi włosami, z boskimi nogami do samej pupy, również wykształcona. I choć od razu przypadli sobie do gustu trudno mówić o miłości od pierwszego wejrzenia. Osobiście w takie nie wierzę. Nie pamiętam już kto to powiedział, że: należy strzec się pierwszego wrażenia, bywa zawodne. Minęło więc trochę czasu zanim oboje zrozumieli, że czują się w swoim towarzystwie doskonale, że zaczynają tęsknić za swoim widokiem, za niekończącymi się rozmowami o wszystkim, a nawet o niczym. Spotykają się niemal codziennie, ale i tak mija jeszcze sporo tygodni nim ona zaprasza go do siebie, by mógł skosztować wytworów jej umiejętności kulinarnych i ocenić jej gusta. Ta kusząca propozycja zostaje oczywiście przyjęta, a ponieważ kolacja przy świecach jest udana, potrawy smaczne, nastrój romantyczny, finał jest oczywisty – nazajutrz oboje budzą się w jednym łóżku.

  Tu już pokuszę się o bardziej ogólne spojrzenie na to, co ich połączyło. Dla nich było jasne, że urodziła się miłość, uczucie, za którym tęskni niemal każde z nas. No, może poza tymi, co za życiem konsekrowanym, ale oni uciekają się wtedy w miłość do Boga, lub purytanami, dla których seks jest tylko obowiązkiem i tylko w ramach uświęconego sakramentem związku małżeńskiego. To jednak zdecydowana mniejszość. Pozostali będą tęsknić, wzdychać, przeżywać wewnętrzne rozterki, jeśli tylko to uczucie jest im akurat niedostępne.  Miłość zawiera w sobie pierwiastek erotyczny, bo przecież ofiarujemy siebie nie tylko duchowo ale i cieleśnie. Tak stworzyła nas natura, i co ciekawe, dla człowieka seksualność jest elementem niemal nieodłącznym przez cały czas sprawności fizycznej, co wyraźnie odróżnia nas od zwierząt, dla których dostępny jest tylko czas rui. Oczywiście, nie sposób traktować tej seksualności jako elementu, od którego jesteśmy całkowicie zależni. Miłość to nie tylko seks, to również całkowita wspólnota życia osobistego, to radość życia w tej najmniejszej wspólnocie, to dzielenie się również troskami, wspieranie się w sytuacjach trudnych, to wreszcie wzajemny szacunek do siebie, traktowanie partnera/-ki na równi z sobą. Płeć w tym przypadku stanowi podstawowy aspekt osoby ludzkiej: przez nią każdy wyraża i zaświadcza o swojej indywidualności, o związku, jaki tworzy soma (ciało) i psyche (dusza). Bo kiedy cielesność i płeć drugiej osoby nie są w pełni przyjęte, trzeba zastanowić się nad sensem samego związku. Nie ma pełnej miłości do partnera/-ki, jeśli nie obejmuje ona także jego ciała. Tyle o samej miłości.

  Wróćmy na chwilę do tej pary, która obudziła się pewnego ranka w jednym łóżku. Było im ze sobą na tyle dobrze, że i następnego ranka obudzili się w tym samym łóżku. I następnego, i następnego... Oboje na tyle dojrzali, że z czułością wspólny związek starannie pielęgnowali, nawet wtedy, gdy pierwsze zauroczenie minęło. Nie, nie zapomnieli o seksie, ale ten już nie miał tego samego wymiaru, choć wciąż był niemal zawsze udany. Choć już nie każdej nocy i nie o każdej porze dnia, zawsze sprawiał im przyjemność. Zdarzały się wprawdzie problemy w postaci „złych” dni, kiedy to przychodziło się zderzyć z realiami życia doczesnego, ale ponieważ potrafili ze sobą szczerze rozmawiać, nigdy to nie trwało długo  i nigdy nie kończyło się czymś groźnym. Aż stało się coś, co wszystkim poważnie wstrząsnęło. Gdy zapragnęli mieć dziecko po trzech latach związku, okazało się, że jest to niemożliwe, on był bezpłodny. Rozczarowanie, z którym trudno było się pogodzić. Uratowała ich ta miłość, bo choć zawiedzeni, doszli do wniosku, że w takiej sytuacji są już tylko dla siebie. Po kilku latach kolejna „afera”. Postanowili, po dziesięciu latach kupić nowe, już własne mieszkanie. I tu napotkali na przeszkodę wręcz nie do pokonania. W tamtych czasach dostać kredyt bez formalnego aktu małżeńskiego, nie miało szans. Bo zapomniałem dodać na wstępie , że oni nie żyli w żadnym formalnym, ani tym bardziej uświęconym związku małżeńskim. I tu mogę ich historię zakończyć. Pobrali się dla tego kredytu i po półtora roku ich drogi się rozeszły... Swoisty rock & roll, gdyż każdy, nawet najbardziej upojny, najbardziej szalony, kiedyś się kończy.

  Nie chcę sprawy przesądzać, mam jednak wrażenie, że ten epilog wielu zaskoczył, może nie dlatego, że się skończył rozstaniem, ale że ten związek trwał tak długo jako nieformalny. Z chrześcijańskiego punktu widzenia konkubinat jest grzechem, i to właśnie uświęcony związek małżeński powinien ich dodatkowo scalić. Ale mój Czytelniku, przyznaj się, że dopóki nie wiedziałeś o tym konkubinacie, ta historia miłości mogła Ci się wydawać przepiękna. I w tym miejscu przyznam się bez bicia, wszystko, co napisałem o miłości w trzecim akapicie jest niemal żywcem zerżnięte z pewnego artykułu¹, umieszczonym na katolickim portalu, który gloryfikuje miłość i... seks , choć celowo i z premedytacją pominąłem wszystkie odniesienia do małżeństwa sakramentalnego, a takie są intencje artykułu. Bo tak między Bogiem a prawdą, co się w tej definicji, w tym opisie miłości mogło zmienić? Ano zmieniło się, tyle że na gorsze, w odniesieniu do małżeństwa, które w końcu zawarli. Ach, co to był za ślub! Tych dwoje nie kochało się już z potrzeby serca, między nimi zaczęło dominować przekonanie, że teraz bycie razem jest już bezpiecznym przymusem. Nie musieli dbać o własne relacje, byli na nie skazani. To oczywiście nie zawsze tak działa, nie będę twierdził, że akt małżeński zabija miłość, śmiem tylko twierdzić, że nie jest gwarantem trwania miłości na wieki. Żadna wiara, żaden Bóg, żaden formalny związek nie zagwarantuje Ci, że miłość w Tobie nie wygaśnie.

Przypisy:
1 - http://www.deon.pl/religia/w-relacji/rodzina/art,10,katolickie-malzenstwo-to-nie-tylko-sprawy-duchowe.html