Przypowieść o drogocennej perle

  W Biblii Tysiąclecia, w Ewangelii św. Mateusza jest pewna przypowieść, w moim odczuciu bardzo kontrowersyjna. Przytoczę ją w pewnym, ale istotnym skrócie: „(...) podobne jest królestwo niebieskie do kupca, poszukującego pięknych pereł. Gdy znalazł jedną drogocenną perłę, poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił ją” [Mat 13, 45-46].
 

  Mój znajomy, handlowiec, człowiek stateczny, już żonaty, ojciec dorastającej córki, spotkał na swej drodze życia, co zdarza się nader często, pewną młodą dziewczynę wyjątkowej urody, łagodnego charakteru i pełną ognistego temperamentu. Można by rzec: drogocenna perła wśród kobiet...

  Jakem Asmodeusz, lepszej przypowieści biblijnej bym nie wymyślił. Mój znajomy zrobił to, co owa przypowieść nakazuje i... spotkało go za to ogólne potępienie. Wiem, wiem, zaraz mnie spotkają inwektywy za to, że przeinaczam treść najświętszej z Ksiąg. Ale Ci, co mnie znają, wiedzą, że tak łatwo nie ustąpię. Nie da się bowiem zinterpretować inaczej słów „podobne jest królestwo niebieskie do kupca” niż tak, jak dosłownie jest to napisane. Można, co najwyżej, dywagować o tym, co miał na myśli Jezus, mówiąc o perle i kupcu, choć ja tu optuję za nieścisłością przekazu św. Mateusza. Każdy, nie tylko teolog, powie, że mowa tu o duszach, których poszukuje Bóg, a może bardziej Kościół, gdyż Ten pierwszy raczej kupiectwem się nie zajmował i zdecydowanie nie miałby z co jej kupić. Można też mniemać, że to kupiec jest tym, który chce do nieba, niestety, nieba podobno nie da się kupić za żadne pieniądze, więc i ta wersja jest wątpliwa. Kupowanie odpustów już dawno straciło rację bytu. Ale to w niczym tego dziwnego przesłania nie zmienia. Sprzedaj wszystko by nabyć tę drogocenną rzecz. Już ja widzę jak Kościół sprzedaje swoje dobra, by przygarnąć jedną drogocenną, choć zbłąkaną perłę (czytaj: duszyczkę). Prędzej wraz z duszyczką zabierze wszystko to, co ona posiada.

  W przytoczonym przykładzie o moim znajomym jest też pewne przesłanie. W końcu on dla tej perły oddał wszystko, co tylko posiadał (kto wie czy to nie był błąd, może byłoby lepiej gdyby jednak sprzedał?), było nawet etyczniej, bo trudno powiedzieć, że on dziewczynę kupił, bardziej adekwatnym określeniem jest – obdarzył ja miłością i otoczył swoim opiekuńczym ramieniem, cokolwiek by to nie miało znaczyć. Spotkała go za to nienawiść byłej żony i potępienie otoczenia, co wprawdzie rekompensowała mu miłość i oddanie tejże dziewczyny, niemniej sytuacja nie była komfortowa. Przynajmniej do czasu aż afera ucichła, choć to wymagało sporo czasu. Tyle, że zamiast zbawienia spotkała go kara, należy mniemać, że zasłużona. Dziś jest trawiony ustawiczną obawą, która niemal wprowadza go w obłęd, że ta dużo młodsza perła sama znajdzie jeszcze lepszego od niego, a wtedy ona..., sprzeda wszystko. I pomyśleć, że nie byłoby problemu, gdyby tej drogocennej perły nie znalazł, gdyby się nią tak głupio nie zachwycił.

  Przyznam, że próbowałem „prostować” tę przypowieść z Ewangelii św. Mateusza na wszystkie możliwe sposoby. Według mnie, miałaby ona bardziej sensowne przesłanie, gdyby to sama perła przyciągnęła swym blaskiem kupca i skłoniła go do pójścia za głosem niebios, niekoniecznie wszystko sprzedając, bo w Niebie majątek ziemski się nie liczy i do niczego potrzebny. Choć i tu trudno nie znaleźć pewnych kontrowersji. Gdyby tak wszyscy wierzący mężczyźni, uwiedzeni blaskiem perły, sprzedali ziemskie dobra i poświęcili się całkowicie Kościołowi zamykając się w zakonach, świat zapełniłby się porzuconymi rodzinami. Po pewnym czasie perły (kobiety) unikałby jak ognia wszystkich religijnych facetów (ze względu na niepewność związku), a świat do końca by się zlaicyzował. Mnie osobiście, jako ateiście, by to nie przeszkadzało. Ba, nawet byłoby to intrygujące, bo pewnie byłbym rozchwytywany przez same piękne, młode i powabne perły. Cóż..., mogę sobie li tylko pomarzyć, gdyż nie wszyscy wierzący ściśle się do treści Świętych Ksiąg stosują.