Słowo na niedzielę - Apokatastaza

  Ostatnio pisałem o idei wiecznego zbawienia, bardziej o wiecznej szczęśliwości, której nie sposób sobie wyobrazić, czyli o Niebie. W moim, osobistym odczuciu to Niebo niewiele różni się od piekła, przede wszystkim właśnie dlatego, że jest niespójne. Z tym porównaniem do piekła jednak się myliłem, choć nie zmieniam zdania, co do istoty Nieba. Piekło jest zdecydowanie inne, choć też wieczne.

   Niejaki Orygenes, już w trzecim wieku naszej ery doszedł do wniosku, że jeśli piekło istnieje, należy mieć nadzieję, że jest puste. Ta idea odżyła w XX wieku i ochrzczono ją mianem Apokatastazy. Bo skoro Bóg jest niewypowiedzianie miłosierny, nie może być jednocześnie tak okrutny, by skazać ludzi na wieczne potępienie. Według tej tezy, w ujęciu lekko sarkastycznym, część teologów jest przekonana, że już On tam coś wymyśli, aby piekło było jednak puste. Coś w tym jest na rzeczy, bo jest obszerna lista świętych, którzy na pewno znaleźli się w Niebie, nikt jednak nie chce stworzyć listy ludzi, którzy na pewno w piekle się znajdują. Nawet z takimi zbrodniarzami jak Hitler czy Stalin. Sprawa jest na tyle ciekawa, gdyż większość teologów optuje za tym, iż jeśli nawet największy grzesznik pojedna się z Bogiem tuż przed śmiercią, po okresie kwarantanny (czytaj: pobycie w czyśćcu) szanse na zabawienie ma. A jeśli się nie pojedna?

  Gdzieś wyczytałem o pewnym paradoksie. W Niebie powinniśmy być bezgranicznie szczęśliwi. Czy jednak ta bezgraniczność jest możliwa, jeśli ktoś nam bardzo bliski (mąż, żona, dziecko, rodzic, a najprędzej kochanek lub kochanka) znajdzie się w piekle, albo nawet na kilkaset lat w czyśćcu? Większość z nas cierpi, gdy taką bliską osobę spotka już na ziemi jakieś nieszczęście. Jak być szczęśliwym przez wieczność, wiedząc, że ktoś taki cierpi równie wieczne męki? To jest możliwe, jeśli przestaniemy kochać, jeśli sprawimy, że nasze serce zmieni się w nieczuły kamień w krainie... podobno wypełnionej miłością. Tylko jak sobie wyobrazić Niebo pełne prawdziwych, bezkompromisowych egoistów, zatwardziałych serc, nieczułych na żadne cierpienie? Innymi słowy, idea Nowej Ziemi bez cierpienia i zła, w kontekście istnienia zapełnionego piekła wydaje się niemożliwa do zrealizowania.

  Chrześcijaństwo próbuje jakoś sobie poradzić z tym pustym piekłem, bo idei piekła nie jest w stanie się pozbyć. Religie nie bardzo ufają wiernym. Im jest potrzebny straszak w obawie przed postawą: hulaj dusza, piekła nie ma. Obawa mocno na wyrost, gdyż w religiach nie wywodzących się od Starego Testamentu, gdzie idei piekła nie ma, jakoś nie wszyscy hulają, a religie z piekłem, nie są wolne od hulaków. Tłumaczy się więc ten aspekt możliwością posiadania nadziei, nadziei na zbawienie wszystkich, a w dodatku katolik nie ma obowiązku wierzyć, że w piekle znajdzie się choć jedna osoba (stąd brak owej listy obecności). Problem bowiem w tym, że takie automatyczne i przymusowe zbawienie jest sprzeczne z przekazem Ewangelii. Ładnie to ujął Jan Paweł II: „Potępienie wieczne jest z pewnością zapowiedziane w Ewangelii. O ile jest ono jednak realizowane w życiu pozagrobowym? To ostatecznie wielka tajemnica. Nie da się jednak zapomnieć, że Bóg pragnie, by wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy [1Tym 2:4]” Tyle, że problem zapełnionego piekła i konsekwencji jakie z tego wynikają nie znika. Ten sam Kościół, którego reprezentantem jest Jan Paweł II ze swą wiarą w Wielką Tajemnicę, z dziwną gorliwością rozpowszechnia wizje piekła „pełnego dusz, które niedowierzały, że piekło jest (Faustyna Kowalska)”.

  Aby było śmieszniej, generał jezuitów o. Arturo Sosa Abascal, stwierdził, że diabeł nie istnieje! Według jezuity szatan „jest tylko konstruktem myślowym mającym symbolizować zło”¹, co z oczywistych względów zostaje przez fundamentalistów okrzyknięte herezją, na razie bez skutków kanonicznych. Tak na marginesie, ten sam generał stwierdził kiedyś, że „słowa Jezusa przeciwko rozwodom są względne i każdy może je ocenić zgodnie z własnym sumieniem. Dodał, że w czasach Chrystusa nie było urządzeń, które by zarejestrowały jego słowa”. A pismak, sorry, ewangelista, kilkadziesiąt lat po fakcie mógł pisać, co mu się żywnie podobało. Takie starożytne fake news...

  Że bluźnię? Chyba nie bardziej niż katolicki portal malydziennik.pl, który na słowa generała o nieistnieniu diabła zareagował tak: „Te słowa burzą - i to od podstaw - gmach wiary chrześcijańskiej i doktryny Kościoła. Jeśli diabeł jest tylko „symboliczną figurą”, to trzeba zadać pytanie o źródła grzechu pierworodnego, zła w świecie (bo przecież nie można przyjąć, że pochodzi ono od Boga, ani na to, że Bóg nie był w stanie stworzyć świata doskonałego), o wolność człowieka.”² (sic!) Czyżby podstawą wiary chrześcijańskiej był diabeł?! I choć autor zaprzecza takiej interpretacji, okazuje się, że bez diabła „Antropologia chrześcijańska nie ma sensu [podkreślenie moje]. Jeśli diabeł nie istnieje, jeśli nie było grzechu pierworodnego, to powstaje pytanie - albo o to, po co było Wcielenie, a także Męka i Śmierć Jezusa, albo - czy Bóg nie był w stanie stworzyć świata, w którym nie byłoby zła… W obu przypadkach chrześcijaństwo przestaje być religią racjonalną, rozumną, spójną”. Mnie się nie chce wierzyć jakich ja czasów dożyłem. Chrześcijanie sami podważają sens swojej wiary, a diabeł staje się tak samo ważny i konieczny dla wiary – jak Bóg. Sataniści powinni czuć się dowartościowani...

Przypisy:
1 - http://www.pch24.pl/szokujace-slowa-generala-jezuitow--wedlug-niego-diabel-nie-istnieje,52012,i.html
2 - http://malydziennik.pl/jesli-diabla-nie-ma-to-krzyz-i-meka-chrystusa-nie-mialy-najmniejszego-sensu-general-jezuitow-kwestionuje-zasadnosc-meki-jezusa,5409.html