Już wiem

  Nie przepadam za wideoblogami. Trudno się do nich odnieść, gdy szuka się odpowiednich fragmentów. Tym razem temat był intrygujący, więc się przemogłem. Ks. Pawlukiewicz powiedział mi, że cierpienie i kalectwo narodzonego dziecka, które jeszcze nie zdążyło zgrzeszyć, to nie wina grzesznych rodziców (tych naturalnych), to przejaw... miłości „naprawdę pięknego Boga” (sic!). Ja przyznaję, musiałem to wideo¹ odsłuchać kilka razy, bo nie wierzyłem własnym uszom.

  Według ewangelii św. Jana, nim Jezus dokonał cudu uzdrowienia niewidomego, na pytanie uczniów: „Rabbi, kto zgrzeszył, że się urodził niewidomym - on czy jego rodzice?”, Jezus miał odpowiedzieć: „Ani on nie zgrzeszył, ani rodzice jego, ale [stało się tak], aby się na nim objawiły sprawy Boże”²[J 9, 2-3]. Ks. Pawlukiewicz próbuje wyjaśnić tę w końcu trudną kwestię „objawienia sprawy bożej”. W tym narodzeniu chorego, kalekiego dziecka „ma się objawiać prawda, kto jest jego przyjacielem oraz stawia to przed nami nieprawdopodobne możliwości rozwoju”². Do teraz próbuję zgadnąć, kto jest przyjacielem niewidomego dziecka? Wychodzi na to, że rodzice, ale czy bez tego kalectwa już by go nie kochali? To dziecko, mimo tej przyjaźni i miłości, będzie miało całe życie pod górkę i wcale mu nie ulży biała laska, którą będzie stukał o krawężnik. Jestem ciekaw, co ma ks. Pawlukiewicz na myśli mówiąc o możliwościach naszego rozwoju? Przyznam, że doznałem prawdziwego „olśnienia”. Otóż, mój bohater został kiedyś wezwany do ciężko poturbowanego w wypadku, by udzielić mu ostatniego namaszczenia, przy czym ostrzeżono go, by za bardzo mu się nie przyglądał, gdyż widok nie jest przyjemny. Postąpił wbrew tej radzie, dzięki czemu... uodpornił się na widok zmasakrowanego i cierpiącego ciała, co wpłynęło na jego duchowy rozwój. To przeżycie uczyniło go „mężczyzną, kapłanem, jakimś wojownikiem”.

  Z kolei według ks. Pawlukiewicza jesteśmy „grubymi świniakami” jeśli nie chcemy pomagać potrzebującym i trudno byłoby się z tym nie zgodzić, gdyby nie jego wniosek, że za nauczeniem się tej pomocy stoją „sprawy boże”, innymi słowy, skoro Bóg czyni noworodki kalekimi, to znaczy, że chce nas czegoś nauczyć. Chce nas w ten sposób „uczynić pięknymi, nauczyć relacji przyjaźni. Po to jest krzyż i cierpienie”. I właśnie w tej nauce „Bóg staje się nieprawdopodobnie piękny, niebo jest nieprawdopodobnie piękne, choć my z tej strony nie możemy tego zobaczyć”. Tu już muszę się uciec do osobistej dygresji, takiej całkiem na serio i bez ironii. Jeszcze nikt, w całym moim długim życiu, tak bardzo nie zraził mnie do Boga. Dawikns i Hitchens razem wzięci nie byli w połowie tak skuteczni jak ks. Pawlukiewicz. W dodatku próbuje odwrócić przysłowiowego kota ogonem: „Kobieta, która rodzi, gdy urodzi, zapomina natychmiast o cierpieniach rodzenia, choć zdarzają się sytuacje jakieś tam wyjątkowe. Ja nigdy nie byłem przy porodzie dziecka ale widziałem w telewizji, myślę, że to jest pokazywane realnie”. I znów mój wtręt, pytanie retoryczne: a gdzie tu jest owo kalekie dziecko narodzone? Owszem, kobieta widząc swoje dziecko być może szybko zapomni o porodzie, ale gdy to będzie dziecko kalekie, czy nie zapyta, po co było to jej cierpienie? Bo noworodek nie potrafi zapytać: dlaczego? Już tak na marginesie, ja jednak polecam księdzu osobistą obecność przy porodzie, bo telewizyjna (filmowa) relacja to jednak nie to samo.

  W dalszej części wywodu ks. Pawlukiewicz już całkiem odleciał, zapominając o podstawowym pytaniu, dlaczego rodzą się kalekie dzieci? I znów kuriozalna wypowiedź: „to [kalekie – dopisek mój] dziecko jeszcze czeka szczepienie, dentysta(?) i będzie po bólu, a wieczorem zagra w szachy lub warcaby” (sic!) Za to wychwala matkę, która „ciągnie dziecko do przychodni, bo tak Pan Bóg ciągnie nas do nieba, nieraz przez choroby naszych bliskich”. Jeśli więc ktoś miał wątpliwości, skąd bierze się cierpienie, teraz powinien się ich ostatecznie wyzbyć. To nie szatan, to nie zły człowiek, to nie nieposkromione siły natury, to Bóg w ten sposób ciągnie nas do nieba. Na krótką chwilę prowadzący wywiad sprowadza księdza prelegenta na właściwy temat. I słyszymy: „Czy ja jestem tak zdenerwowany, że ktoś cierpi, że dziecko urodziło się kalekie, czy to mnie boli, że to się dzieje bez pytania mnie o zgodę? Nieraz są choroby, które nie są tak uciążliwe”. Racja, ślepota, głuchota, brak możliwości mowy czy brak kończyny to w końcu nic takiego. Da się z tym żyć, a „pytanie o cierpienie to przejaw naszej ludzkiej pychy”. A ta pycha „jest istotna przeszkodą w wejściu do nieba”. Za to ja zapytam, gdzie księdza empatia i współczucie dla kaleki? I jak to się ma do kalekiego noworodka, który umiera w cierpieniu, bo i takie przypadki się zdarzają?

Przypisy:
1 - http://www.fronda.pl/a/dlaczego-bog-pozwala-na-cierpienie-dzieci-wyjasnia-ks-pawlukiewicz-1,100320.html
2 – wszystkie cytaty, pisane kursywą, odtworzone są ze słuchu i mogą nie być w pełni dokładne.