Odejdź do Domu Ojca

  Pamiętam, gdy już uznając siebie za ateistę, zakomunikowałem najbliższym, że nie godzę się na katolicki pochówek, że chcę być spalony w krematorium, a mój ojciec niemal mi wykrzyczał, że wiara nie jest zła, a religia jeszcze nikomu nie zaszkodziła. O ile w pierwszą część tej tezy jestem w stanie warunkowo się zgodzić, o tyle do drugiej nic mnie już nigdy nie przekonało.

  Teoretycznie trudno dziś wyobrazić sobie bardziej pokojową religię jak katolicyzm, świadczył o tym II Sobór watykański, czy szereg papieży na obecnym Franciszku kończąc. Wydawało się, że po serii skandali pedofilskich i finansowych, które nakręciły spiralę sekularyzacji wiernych, dodajmy trendu, który nie będzie łatwo powstrzymać, Kościół przyjmie postawę duchowej odnowy pomieszanej z pewną dozą moralnej ewolucji, pozwalającej dostosować Mu się do współczesności. To widać w krajach Zachodu, jakby na to nie patrzeć, centrum chrześcijaństwa z daleko większym bagażem doświadczeń, niż na przykład w Kościele Polskim. Wprawdzie wiernych lawinowo nie przybywa, ale po pierwsze, katolicyzm ma tam ludzką twarz, po drugie Kościół znalazł swoje właściwe miejsce w przestrzeni publicznej, innym słowy, skupia się na sacrum.

  Niestety, w naszym, rodzimym Kościele przyjęto zupełnie odwrotny kierunek – kierunek na konfrontację. Tak jakby kompromitujących skandali nie było, udaje, że ta Instytucja jest nieskazitelna i jedynie doskonała. Idzie jak taran w stronę fanatycznej ortodoksji, starając się niczym tsunami zmieść ze swej drogi wszystko, co nie po myśli tego Kościoła. Nawet tych, którym właściwie nic pod względem wiary zarzucić nie można, poza tym, że nie są dostatecznie ortodoksyjni. I zamiast zajmować się sacrum, całą uwagę poświęca profanum. To ma swój dość wyraźnie widoczny cel. Im bardziej społeczeństwo będzie intelektualnie i prawnie zależne od Kościoła, tym większa szansa, że ten będzie opływał w dostatek. Wystarczy zadbać o „wyhodowanie” poprzez religię w szkołach i odpowiedni program nauczania dostateczną ilość bezwzględnie oddanych Kościołowi „duszyczek”, oraz naciskać na tworzenie dostatecznie restrykcyjnego prawa, dające temu Kościołowi odpowiednie przywileje. I wcale tu nie chodzi o wszystkie duszyczki narodu, wystarczy, że będzie ich większość.

  Celowo użyłem sformułowania „oddanych Kościołowi”, bo przecież nie o doskonalenie wiary w Boga tu chodzi. Nie sposób nie dostrzec, że Biblia to taka sprytna Księga, którą można dowolnie interpretować na swój sposób. Wiem, sam się w tym wyszkoliłem dla własnych potrzeb, o czym zaświadczam z pełną świadomością skutków takiego wyznania. Ale i większość nie tylko katolickiego kleru też jest w tym doskonała i wykorzystuje tę umiejętność dla własnych potrzeb. Całą swoją wiedzę biblijną i teologiczną kieruje się w naszym kraju na to, by wiernych podporządkować instytucjonalnemu Kościołowi, choć już niekoniecznie Bogu, bo tu często występuje dość poważna rozbieżność interesów, szczególnie jeśli chodzi kasę. Ale ja nie będę wypominał Kościołowi tej wady, jestem ponad to, nikomu bogactwa nie potrafię zazdrościć. Nawet politykom, choć metody jego zdobywania nie zawsze są do przyjęcia. Tak a propos nie mogę się uciec od drobnej uszczypliwości. Mówi się, że nasz Kościół jest ubogi i ja się z tym w pełni zgodzę. Jest ubogi przede wszystkim biedą wiernych.

  Całe to skupienie się na profanum niestety skutkuje zaniedbaniem sacrum. Niby nie moja brożka, niby nie powinno mnie to ziębić ani parzyć, lecz to idzie nie w tym kierunku, którego można by oczekiwać, czyli wzajemnego zrozumienia. Pewnie wszystkim moim Czytelnikom jest już znana sprawa ks. doktora habilitowanego (gdzieś znalazłem nawet tytuł profesora) Edwarda Stańka, który w swej homilii odniósł się do pojęcia autorytetu. Kościół jest instytucją hierarchiczną i nikt tego nie zmieni. Najpierw jest Bóg, po nim papież i biskupi. Ponieważ ten Bóg jest jakby, bez obrazy, nierychliwy na tym padole, w sprawach wiary najwyższym autorytetem, i to niepodważalnym jest papież (tak to sobie chrześcijaństwo samo zinterpretowało z Biblii), czy się to komu podoba czy nie. Oczywistym jest, że nie każdemu jest z tym po drodze, nawet wśród kleru. Dlatego nie dziwią mnie różne polemiki odnośnie wypowiedzi zarówno tych oficjalnych jak i nieoficjalnych papieża Franciszka. Według mnie są to metody dopuszczalne. Tylko co się porobiło z tym ks. profesorem Stańkiem, wieloletnim rektorem seminarium duchownego w Krakowie, będącym podobno samemu wielkim autorytetem moralnym, skoro publicznie życzy papieżowi śmierci, ba, on się o nią modli (sic!), i jak śmiało mogę przypuszczać, nie jest w tym odosobniony?

  Wprawdzie abp. Jędraszewski publicznie oznajmił, że z „wielkim bólem” przyjął słowa prof. Stańka, ale na tym się skończyło. Autor słów o odejściu papieża do Domu Ojca nawet nie próbuje za nie przeprosić. A według mnie sprawa ma znacznie bardziej głęboki rezonans niż to się z pozoru wydaje. Ja wielokrotnie pisałem o swoim negatywnym stosunku do wszelkich „szturmów” modlitewnych i różańców, uznając je przede wszystkim za bezowocne z tendencją do tego, że są skierowane przeciw komuś. Część moich wierzących Czytelników przekonywała mnie z pełną stanowczością, że się mylę, że modlitwa to oręż w walce z nieprawością, niewiarą i złem. I oto mamy to, przed czym przestrzegałem – modlitwa stała się oficjalnie orężem przeciw komuś, tu przeciw Głowie Kościoła, czyli jest kompletnym zaprzeczeniem sensu modlitwy. Profesorski autorytet moralny wykorzystuje modlitwę do prośby o śmierć swego zwierzchnika (sic!), zasiadającego na Tronie Piotrowym. Trudno o większe skrzywienie istoty wiary. Aż nie mogę uciec od pytania: quo vadis polski Kościele?! I sam sobie odpowiem: chyba w stronę Allaha...