Wolność to krok w przepaść

  Muszę ze smutkiem przyznać, że coś mi się kompletnie pomieszało. To za sprawą dyskusji o wolności, ściślej, o tym czym jest wolność w rozumieniu liberalnym, widzianą od strony ideologii chrześcijańskiej. Nie wypada to dobrze, powiedziałbym, że wręcz fatalnie. W łeb sobie nie strzelę, ale kto wie czy od niepamiętnych czasów nie pójdę grzesznie się upić wysokoprocentowym alkoholem. W ramach erzacu tego strzelenie sobie w łeb – tak totalnie w trupa...

  Okazuje się, że moje rozumienie wolności to fetysz, który służy do bluźnierstw, kłamstw i szpetoty, które można zaliczyć do karygodnych ekscesów. Człowiek liberalny uznaje możliwość wyboru zła za przejaw wolności, co jest wypaczonym korzystaniem z rozumu i wolnej woli. Taki jak ja liberał, przypomina raczej narkomana, który aplikuje sobie kolejną dawkę narkotyku by ulec zezwierzęceniu. To zezwierzęcenie skutkuje syrenim śpiewem własnych namiętności (sic!). Wiadomo bowiem wszem i wobec, że zarówno sprawiedliwość jak i prawo (naturalne) sprzeciwia się istnieniu państwa bez Boga. KRS to niedawno potwierdziła: „RP to nie jest demokratyczne państwo prawno-liberalne. To jest państwo osadzone w kulturze chrześcijańskiej. Prawa stanowione muszą odpowiadać naszej chrześcijańskiej kulturze. Stanowimy prawo w poczuciu odpowiedzialności przed Bogiem”. Mało kto wie, że w sentencji „Cesarzowi, co cesarskie, Bogu, co boskie” jest ukryta głęboka myśl, z której wynika, że nawet ten cesarz powinien oddać Bogu, co Jego (gdyż wszystko, nawet władza pochodzi od Boga), a przecież Ewangelie nie dały cesarzowi żadnej dyspensy. Ponieważ wszyscy jesteśmy dziś cesarzami, co wynika z zasad demokracji katolickiej (?), nawet nasza wolność należy się Bogu. Wspólnota społeczna, jako dzieło Boże, pozostaje zależna od Stwórcy i powinno się tę zależność bezwzględnie szanować.

  Równie niedobrze jest z moim rozumieniem wolności słowa, kolejnym bożkiem liberalizmu. Otóż, publiczna władza jest od tego, aby kłamliwe opinie, które są skierowane przeciw duchowi (świętemu) i obyczajności chrześcijańskiej, pilnie stłumić, aby nie zdążyły się rozpowszechnić. Wprawdzie „wolność słowa” ładnie wygląda na papierze, ale trzeba zejść z wyżyn abstrakcji liberalnej, bo przeciw słowom ledwie słyszalnego kaznodziei występuje olbrzymia, medialna i liberalna zaraza. Nie sposób nie dostrzec, że przejawem największego rozpasania jest Internet, gdzie ta zaraza rozprzestrzenia się najbardziej. W takiej sytuacji niezbędne wydaje się roztropne i umiarkowane ograniczenie wolności słowa, gdyż w sporze Ewangelii z liberalizmem największą siłą jest argument materialnej przewagi pieniądza środowisk przeciwnych chrześcijaństwu. W tej wolnej amerykance wolności słowa zwyciężają przede wszystkim rozwiązania łatwe i przyjemne, w zdecydowanej przewadze zaś niemoralne.

  Nie inaczej jest z wolnością nauczania. Liberalna wolność przywłaszcza sobie swobodę nauczania czegokolwiek, ścierając się z rozumem i zrodziła się z zamiarem przewrotu w umysłach ludzi prawych. Władza publiczna, oparta na niezbywalnych wartościach chrześcijaństwa, przez swój obowiązek nie może dopuścić do takiej swawoli. Swoboda akademicka już dawno przestała być aktualna i twórcza. Nie można dopuścić, aby pod jej przykrywką dochodziło do manipulacji, czy ideologicznego prania mózgów. Nie można traktować wolności słowa czy nauczania jako ideał. Wprawdzie Kościół nie jest wrogiem wolności, ale broni ludzkość przed tyranią liberalnego grzechu, dekadencji i przed hedonizmem, który prowadzi do nihilizmu egzystencjalnego. Bo też taka liberalna tyrania nie ubiera się w czarny habit, lecz przywdziewa tęczową szatę i niewinny uśmiech bezbożności.

  Chciałoby się powiedzieć: Uf!!!, wreszcie wiem czym jest wolność. Chciałoby się, ale jakoś tak chyba zrobił mi się jeszcze większy mętlik. Nie tylko z powodu zaćmy, mam teraz obraz wolności rozmazany, pomieszany i poplątany. Z tych słów powyżej wynika, że wolność jest, ale tylko na tyle, na ile pozwala religia i państwo jej całkowicie podporządkowane. Ponieważ religia właściwie nie pozwala na nic, nasza wolność ogranicza się do wyboru konkretnej modlitwy (czasami do krytyki liberalnych poglądów), w której będziemy głosić absolutne poddanie Panu i Jego ziemskim przedstawicielom w koloratkach. Aby nie było, że sam te brednie wymyśliłem, targany liberalną wolnością i uczciwością wspomnę, że praktycznie całość notki jest oparta na artykule wskazanym w przypisach. Sam zaś artykuł opiera się na słowach papieża Leona XIII, który w drugiej połowie XIX wieku już przewidział jak groźna będzie ta liberalna wolność człowieka.
Prorok, czy cóś?!

Przypisy:
1 - https://www.pch24.pl/bozek-falszywej-wolnosci-i-ostrzezenie-sprzed-130-lat,61072,i.html