Za Bóg zapłać

  Ubawił mnie „list” Romana Giertych do posła Pięty, który niefrasobliwie przyznał się na portalu niezależn.pl, że interweniował u komornika w sprawie swojej kochanki, gdy ten chciał „położyć lapę” na jej mieszkaniu. Istotny fragment tego listu: „(...) interweniował Pan jako poseł na rzecz tej koleżanki ściganej przez bezdusznego komornika. Tym samym dokonał Pan czynu szlachetnego (...) Art.228 kk mówi, że działanie funkcjonariusza publicznego (a takim działaniem funkcjonariusza jest bez wątpienia interwencja poselska) powiązane z korzyścią osobistą (a tu doktryna mówi wyraźnie, że jest nią również seks) to przestępstwo. (...) mam nadzieję, że teraz sam Pan napisze interpelację do Ziobry, aby szybko wszczął postępowanie w tej sprawie”¹. Ale ja już do tej historii nie będę wracał. Pseł Pięta wyraźnie się pogubił publicznie wskazując na popełnienie przestępstwa przez siebie. Interesujące jest coś innego.

  Okazuje się, że nie tylko posłowie katoprawicy są tak mało rozgarnięci. Pewien ksiądz pisze, że jego kolega (którego nazwiska na szczęście nie wymienia) na plebani zatrudnia dwie osoby na umowę wolontariacką - cokolwiek miałoby to znaczyć. Sprzątanie plebanii, nie jest może dziełem, ale przecież nie będzie płacił wszystkich składek. Czasami daje im jakąś ofiarę w kopercie, co w moim odczucie nadaje się na donos inspektorom śledczym Urzędu Skarbowego. W Polsce nie wolno zatrudniać na czarno, nawet jeśli się to nazywa wolontariat za (niepustą) kopertę. Tu od razu uspokoję, aż tak nie nienawidzę Kościoła, abym brał się z miejsca za pisanie tego donosu. Nie mam też zamiary krzyczeć, że tenże Kościół jest tak pazerny na kasę, że gotów jest iść na układy nawet z diabłem, by zaoszczędzić kilka srebrników na podatku od wynagrodzeń, czy składce ZUS-owskiej czyniącym posługę pracy w tej Instytucji. Jestem gotów uznać, że ludzie (wierni) pracują tam z dobrej i nieprzymuszonej woli na chwałę Pana, choć gdy Rada Kościelna przyszła mnie przywołać do porządku w sprawie porządków w kościele, miałem lekkie wątpliwości. Jednak nie będę aż tak drobiazgowy. Te kilka złotych w  kopercie podratuje nie jedną biedną rodzinę. Rodzi się jednak dylemat – kiedy te kilka złotych traci znamiona drobnego wyrazu wdzięczności, a kiedy jest do przyjęcia? Jeśli taki ksiądz proboszcz zatrudnia organistę, gosposię na plebani oraz kilkanaście osób do sprzątania Kościoła, owe drobne „co łaska” czy „Bóg zapłać” już chyba takie drobne nie jest, a w dodatku to jednak praca na czarno, skoro coś daje. Coś, co się nazywa pieniądze.

  Może to wydawać się dziwne, ale jeśli w naszym kraju wciąż króluje homo sovieticus, to przede wszystkim w polskim Kościele. Jeśli ja płacę takiemu kurierowi za przywóz, wniesienie i ustawienie lodówki, co miało miejsce w ubiegłym tygodniu, to nie do kieszeni, a poprzez fakturę, na której te czynności są wyszczególnione. Jeśli idę sąsiadce naprawić kontakt lub doprowadzić laptop do użytku, robię to faktycznie tylko za Bóg zapłać, no, czasami za filiżankę pachnącej kawy, ale o żadnej kasie nie ma mowy (wartość kawy nie podlega opodatkowaniu). Podobnie, gdy raz w tygodniu poświęcam dwie godziny w wiejskiej bibliotece na szkolenie młodych szachistów, lub dwa razy w miesiącu, w DPS umilam czas pensjonariuszom, to ma to charakter czystego wolontariatu – młodzi nie płacą nic, ani ja nic za te zajęcia nie dostaję. Tymczasem u nas wciąż panuje przekonanie, że „z rączki do rączki” to przecież nic złego, skoro przykład idzie również z Instytucji moralnie poprawnej i tą moralnością epatującą. Aby mnie ktoś znów nie posądził, że używam sobie tylko na Kościele, takie przypadki istnieją również w innych instytucjach, choć tam, jeśli sprawa wyjdzie na wierzch, grozi za to surowa kara. Ostatnio nawet miałem taką propozycję od właściciela pewnej knajpy. Forsy jak lodu, a on mi oferuje robotę na czarno (sic!). Wróćmy jednak do tego biednego proboszcza, przy czym ów przymiotnik biedny nie jest wyrażeniem ironicznym, przynajmniej w takiej parafii jak nasza. Ja mu tam kasy z tacy nie liczę, ale jakiś większy antyklerykał niż ja, doniósł mi, że on w taką niedzielę to zbierze nawet... czterysta złotych! Bądźmy szczerzy, znów bez ironii: przecież to bieda z nędzą! Ale...

  Ostatnio papież Franciszek powiedział: „Kto gromadzi bogactwa wyzyskując innych, korzystając z pracy na czarno, niesprawiedliwych umów jest krwiopijcą, zniewalającym ludzi, to grzech śmiertelny. (...) Kiedy bogactwo osiąga się na drodze wyzysku ludzi, to owi bogacze wyzyskują pracę ludzi, którzy stają się niewolnikam”². I tu dotykamy istoty problemu. Spytaj hierarchów, zapytaj wiernych – wszyscy powiedzą bez zająknięcia, że Kościół to jedność – tylko dlaczego nie ekonomiczna? Tadeusz Rydzyk buduje imperium, wyłudzając od wdów i starców ostatni grosz, plus setki milionów złotych ze Skarbu Państwa. Abp Głódź (pseudonim Flaszka) wybudował sobie pałac pilnie strzeżony przed pospólstwem, nie kalając się żadną pracą fizyczną. Abp. Dziwisz dorabia wyprzedając podobno święte relikwie po Janie Pawle II i to wbrew woli tego świętego. Jeszcze inny obwozi się karetą wraz z ministrem, a zwykły proboszczyna na zadupiu musi się narażać Urzędowi Skarbowemu, choć tylko hipotetycznie, ale już niehipotetycznie łamiąc prawo, zatrudniając na czarno, lub za Bóg zapłać - co łaska.

Przypisy:
1 - https://koduj24.pl/roman-giertych-podziwia-posla-piete-ktory-sam-sie-zadenuncjowal/
2 - https://www.deon.pl/religia/serwis-papieski/aktualnosci-papieskie/art,4339,franciszek-wyzyskiwacze-pracownikow-to-krwiopijcy.html?utm_source=deon&utm_medium=link_artykul