Jak trwoga, to do Boga

  Moją znajomą, w jakimś sensie bardzo bliską, dopadła depresja, zaburzenie stanu osobowości dość powszechne ostatnimi czasy. Starałem się taktownie wybadać jakie są przyczyny tej jej depresji, jaki stan, i jak się leczy. Chyba nie ma nic trudniejszego niż od osoby zdeprecjonowanej wydobyć takie informacje, aby po pierwsze, jej nie urazić, po drugie, by nie zachować się jak przysłowiowy słoń w składzie porcelany. Jest to o tyle trudne, że nawet gdy samemu kiedyś przechodziło się ten stan, i tak człowiek jest totalnym laikiem w tych sprawach. Postanowiłem więc poszukać czegoś w necie...

  I to był chyba jeden z głupszych pomysłów w moim życiu. Wybacz mi K., ale to co będzie poniżej, jest prędzej efektem mojej chorej psychiki, niż próbą znalezienia dla Ciebie lekarstwa, czy udzielenia Ci dobrej rady. Po prostu nie mogę się oprzeć pokusie podzielenia się z Czytelnikami tym, co oferuje nam w necie pewien nurt ideologiczny.

  Na portalu mp.pl w dziale psychologia podają, że w Polsce na depresję cierpi 1,5 mln osób. To w przybliżeniu około czterech procent całej ludności naszego kraju¹. Jeśli przyjąć, że tu jest mniej więcej tylu ateistów, znakiem tego, niemal każdy ateista cierpi na depresję. Ta teza ma swoje uzasadnienie, już chociażby w tym, że K. jest faktycznie ateistką. Ja też. Takie skojarzenie, to byłoby za mało, ale z lektury wielu artykułów wynika, ze to ma też inne, wręcz naukowe, potwierdzenie. Zacznę od pewnej znamiennej informacji. Otóż, jak wszem i wobec wiadomo, człowiek ma duszę, a depresja jest chorobą duszy. Dowiadujemy się więc, że „symptomatologia depresji jest podobna do objawów występujących w myśli teologicznej pod nazwą acedii. W najbardziej skutecznej terapii leczenia (...) – „12 kroków” – odnajduje się podstawy do zwrócenia uwagi na relację z Bogiem i z ludźmi, na religijność i wiarę jako czynniki istotne w leczeniu zaburzeń psychosomatycznych”². O tych dwunastu krokach chyba  już kiedyś pisałem, tu tylko nadmienię, że polega ona na przywróceniu wiary religijnej i całkowitemu poddaniu się woli Boga, i nadaje się do leczenia przede wszystkim alkoholizmu. Coś mi się zdaje, że Kościół się od tej metody odciął, ale nie bądźmy aż tak drobiazgowi, ważne jest to, że to opinia niejakiego dr Piotra Mamcarza.

  W podobnym tonie wypowiada się pani Maria Patynowska, już bez tytułu dr. W odpowiedzi na artykuł „Wyborczej” gdzie promują farmakologiczne depresanty, ona optuje za inną, rewelacyjną metodę leczenia tego stanu duszy. Ona widzi wyraźny związek depresji z laicyzacją. Ludzie po prostu gubią gdzieś prawdziwy sens życia, jakim jest Bóg i Jego przykazania, co w końcu musi skutkować chorobami psychicznymi. Tam gdzie Pismo Święte zastępuje się Jungiem, tam nie trzeba długo czekać na herezje. M. Patynowska ma jedną zbawczą radę na depresję: „Tym którzy zastanawiają się nad przyczynami swojego smutku katolicy dają jednoznaczną odpowiedź: Bóg i tylko On daje nam sens życia. Zalecamy: wpuść Pana Boga do swojego życia”³. Przykład miał dać papież Jan Paweł II, który w czasie okupacji ciężko pracował, ale dzięki małej książeczce, której okładkę zżarła soda, przetrwał stosując maksymę: „Totus Tuus ego sum et omnia mea” (w wolnym tłumaczeniu: cały jestem Twój). Nawet nie wiedziałem, że ten nasz papież miał problemy psychiczne. Do tego trzeba dodać kolejne zalecenie, tu już receptę: „Jest na depresję jedyna recepta. Wpuść Maryję do swojego życia”⁴. Należy przy tym stale się modlić tak: „Daj mi swoje serce Maryjo, które bez reszty i bezwarunkowo pokochało Jezusa Chrystusa. Pozwól mi kochać Jezusa bezwarunkowo. Pozwól, aby Jezus zamieszkał we mnie, pozwól, abym cały był Boży, aby nie było we mnie miejsca na nic co nie jest Boże”⁴. Ta depresja zniknie jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, nie będzie po niej śladu, jeżeli wypełnimy się Bogiem. Mam obawy czy to nie przypomina ucieczkę z deszczu pod rynnę, ale nie wnikam. A co na to Watykan? Pozwolę sobie na słowa samego kard. J. Ratzingera: „Modlitwa, która wyraża błaganie o przywrócenie zdrowia, jest zatem praktyką obecną w każdej epoce Kościoła, także dzisiaj”. Tylko w takim razie nie pojmuję, dlaczego chrześcijanie w ogóle chorują,  a jeśli chorują, to dlaczego zajmują miejsca w kolejkach do specjalistów, i to nie tylko na depresję?

  Takich porad leczniczych znajdziemy w necie multum. Szczególnie na portalach katolickich. Bo katolików depresja się podobno nie ima, oni maja swoją szczepionkę i chętnie się nią podzielą. Tu na usta ciśnie mi się apel do wszystkich ateistów, do siebie i do K. również: nawróćcie się na wiarę katolicką, i tylko katolicką, a żadna depresja już was nie dopadnie! Nawet Freud byłby zaskoczony skutecznością takiej terapii, a większość psychiatrów, psychologów i psychoterapeutów pójdzie z torbami – ku chwale Pana!

Przypisy:
1 - https://www.mp.pl/pacjent/psychiatria/aktualnosci/96625,15-mln-polakow-ma-depresje-coraz-czesciej-ludzie-aktywni
2 - http://www.fronda.pl/a/depresja-czyli-zycie-bez-swiatla,118607.html
3 - http://www.fronda.pl/a/bog-zwyciezy-twoja-depresje,42258.html
4 – ibidem;
5 – ibidem.