Jeśli zdradzić, to tylko z Jezusem

  Daleki jestem od tego, aby wymyślać jakąś uniwersalną definicję miłości, ani tym bardziej uzasadniać istnienie tego uczucia biochemią naszych mózgów, czy działaniem pewnych organów wydzielających substancje mające wpływ na nasze odczucia. Pewnie coś w tym jest na rzeczy, ale bądźmy szczerzy, w chwili gdy nas miłość dopada, na pewno się nad tym nie zastanawiamy. Dla mnie to stan nie tylko naszego umysłu, w którym pragniemy ponad wszystko być z kimś i dla kogoś. Serca bym do tego nie mieszał, bo serce nie do tego służy, chyba że traktujemy to serce alegorycznie.

  Najbardziej istotnym wydaje się to pragnienie być z kimś i dla kogoś. Jest jednak pewien dość istotny warunek, o którym nie wszyscy chcą pamiętać, a już najczęściej ci najbardziej zakochani. Obiekt naszych uczuć też powinien chcieć, i to chciejstwo podkreślam, tego samego. Proste jak amen w pacierzu, ale... Pisałem już wcześniej o miłości doskonałej, to znaczy takiej, w której bez pretensji pozwalamy partnerowi/partnerce odejść, gdy z jakichś tam powodów jego/jej uczucie wygasa do stanu niebytu. Dodam również, że nikt nam dozgonnej miłości nie zagwarantuje, co nie znaczy, że taka nie może się przytrafić. I tu zaczyna się prawdziwy problem, nie wiem, być może wynikający z faktu, że nasze chciejstwo nie przewiduje opcji odkochania się partnera/partnerki. Jednocześnie siebie potrafimy w takiej sytuacji skutecznie usprawiedliwić – nam odkochanie może się przytrafić. Byłoby super, gdyby to odkochanie było czasowo zsynchronizowane, ale to marzenie ściętej głowy. W efekcie dochodzi nieraz do dramatycznych sytuacji, tragedii nie wyłączając.

  Potrafilibyście kochać nie kochając? To, w gruncie rzeczy absurdalne pytanie, jest dość istotne. Tak się bowiem składa, że po burzy zmysłów przychodzi czas uspokojenia, i jeśli nie włożymy maksimum wysiłku w jego trwanie, to uspokojenie stanie się oziębłością, a nawet zniechęceniem. Dobrze jeśli skończy się na przyzwyczajeniu, które skutecznie wyeliminuje pragnienie przeżycia znów czegoś na wzór burzy zmysłów. Ja napiszę tak: większości z nas dopada tak zwany kryzys wieku średniego, gdy zaczynamy sobie uświadamiać, że ta burza zmysłów już się nam nie przytrafi. Na pewno nie z aktualną partnerką, czy partnerem. Chwała tym, którzy potrafią sobie z tym kryzysem poradzić, ale nie potępiałbym tych, którym to nie jest dane. Tak jak nie każdy może być chirurgiem czy pilotem samolotu pasażerskiego, tak nie każdy musi być doskonałym i dozgonnym małżonkiem czy małżonką. Biologicznie rzecz ujmując, bliżej nam do bigamii, choć praktycznie wierność się po prostu opłaca. Narzuca się jednak pytanie: czy wierność to faktycznie miłość?

  Tu moje poważne podejście do zagadnienia się kończy. I tak dziw, że tak długo wytrzymałem. Przejdę do narracji porzuconej żony, bo to się jednak częściej zdarza. Jej mąż, w czasie tego kryzysu wieku średniego trafił na jakąś atrakcyjną i chętną osóbkę płci pięknej (w wersji żony – lafiryndę), i zakochuje się bez pamięci, i bez rozsądku. Prawdę powiedziawszy w stadium impulsywnej miłości, bez względu na wiek, trudno mówić o jakimkolwiek rozsądku. Miłość jest zawsze bardziej nierozsądna niż ślepa. Przynajmniej u facetów, bo ci są wzrokowcami. Z moralnego punktu widzenia, zachowanie tego faceta jest naganne, ale ucieknę się do wyświechtanego sloganu – serce nie sługa. Los zdradzanej żony jest nie do pozazdroszczenia, ale tu powrócę do mojej definicji miłości doskonałej. Jeśli prawdziwie kocha swego męża, powinna mu bez pretensji pozwolić odejść. I tak wreszcie dochodzę do sedna. Trafiłem na przezabawny tekst modlitwy dla zdradzonych, który wydaje mi się totalnym zaprzeczeniem miłości. Ja tu przytoczę tylko ciekawsze fragmenty z moim komentarzem, ciekawych reszty odsyłam do źródła:

„Panie Jezu, przychodzę do Ciebie z wielkim bólem i raną zadaną mojemu sercu i naszej małżeńskiej jedności przez osobę trzecią, która wtargnęła w nasze małżeńskie przymierze”. Ja tu zapytam z przekorą, dlaczego ta trzecia wtargnęła, a nie on porzucił? „Uwolnij proszę, Panie Jezu, kochankę męża od uczuć skierowanych do mojego męża i prowadzących do grzechu śmiertelnego. Uwolnij też mojego męża od uczuć zakochania w kochance i na powrót napełnij jego serce miłością do mnie”. W tym miejscu przychodzi mi na myśl pewien zamordyzm – on musi kochać żonę, czy tego chce czy nie, tak jakby to kochanie można było przywołać za pomocą pstryknięcia palcami (tu: modlitwą). „Uzdrów mojego męża i kochankę  z tej chorej relacji. Uzdrów każde z nich ze zranień, które wynieśli z początków życia i ze swojego dzieciństwa. Uwolnij od wszystkich obciążeń, których doświadczyli w młodości i życiu dorosłym”. Podoba mi się ta diagnoza – zdrada jest skutkiem traumy wyniesionej z dzieciństwa, lat młodości i dorosłości. Dodałbym jeszcze traumę w wyniku trwania chorego związku z tą modlącą się teraz żoną. Ta diagnoza zasługuje na Nobla. „Nawróć serce kochanki męża do Siebie i pomóż jej podjąć decyzję zostawienia mojego męża i rozpoczęcia życia w łasce uświęcającej. (...) na szczere budowanie relacji z Tobą” Tu mi już szczęka opadła. Ta modlitwa to już nie tylko prośba o powrót męża, ale i prośba o nawrócenie jego kochanki na wiarę (katolicką). Tak jakby katolicyzm chronił przed zdradą małżeńską (sic!) Innymi słowy, niech ta kochanka zakocha się w Jezusie, wszak Jezus to kawaler i nie ma małżeńskich zobowiązań. I już na koniec: „Spraw, Panie Jezu, abyś Ty był w życiu mojego męża na pierwszym miejscu. Amen”. Kobieto! Czego ty właściwie chcesz?! Ma kochać na powrót Ciebie, czy zdradzać cię uczuciowo z Jezusem?

  Za puentę niech posłużą słowa pewnego chrześcijańsko-hinduskiego filozofa Osho (z pamięci): jeśli pragniemy w swej nieszczęśliwej miłości, aby nas pokochał ktoś, kto nas nie kocha i był z nami razem, to gdy ten się zgodzi, od tej chwili zamiast jednej nieszczęśliwej zakochanej osoby, mamy dwoje nieszczęśliwców. Jakoś nie potrafię takiej sytuacji zaliczyć do kategorii uczuć zwanych miłością.

Przypisy:
- całość na podstawie: http://www.fronda.pl/a/modlitwa-za-kochanke-mezakochanka-zony,118662.html