Padł blady strach

  Już argumentacja jest powalająca. Brak wolnych gruntów na nowe cmentarze oraz konieczność ograniczenia emisji dwutlenku węgla w atmosferze, jaki wytwarza się podczas kremacji ludzkich zwłok. Amerykanie wpadli na nowy pomysł pozbywania się zmarłych. Ludzkie zwłoki mogą być poddane metodzie recyklingu. Na razie tylko w stanie Waszyngton, na razie tylko na zasadzie pełnej dobrowolności. Rzekłbym, zero szacunku dla tradycji chrześcijańskiej. Powiało grozą i gnozą...

  Oszczędzę Czytelnikom szczegółowego opisu, ważne, że końcowym etapem tego procesu kompostowania zwłok, jest żyzna gleba, np. w sam raz pod uprawę soczystych pomidorów. Nic więc dziwnego, że mój organizm nie trawi tego warzywa od urodzenia (właściwie to... jagoda). Raz w życiu zrobiłem gryza. Wystarczy. Nikt mnie nie zmusi. Czasami skusi mnie zapach zupy pomidorowej, ale to też zazwyczaj źle się kończy. Tak jakbym przeczuwał na czym będą wzrastać.
Ale wróćmy do zasadniczego tematu. Jak dla mnie pomysł jest... na miarę amerykańskich uczonych, ale być może to tylko pierwsze wrażenie. Pamiętam, że kiedy po raz pierwszy usłyszałem o pomyśle kremacji zamiast grzebania zwłok, też miałem drobne problemy natury emocjonalnej. Dziś zapisałem kremację jako warunek do uzyskania po mnie spodku. Jeśli ktoś wpadnie na głupi pomysł pochowania mnie w tradycyjny sposób bez kremacji, w trumnie, cały mój majątek przejmie schronisko dla zwierząt. Ale naszła mnie też inna refleksja. Czym, jeśli właśnie nie procesem recyklingu zwłok jest tradycyjny pochówek?

  Oczywiście, owa metoda kompostowania spotkała się natychmiast z ostrym sprzeciwem. Bardzo ostrym sprzeciwem w... naszym, katolickim kraju. Pojawiło się nawet hasło: „Giń! Potrzebny jest kompost” - mające sugerować, że będziemy teraz wręcz namawiani do śmierci. Argumenty są też nie do podważenia, ale nie byłbym sobą, gdybym nie spróbował. Cytuję: „Takie podejście do ludzkich zwłok wskazuje na materialistyczne i panteistyczne inspiracje nie mające nic wspólnego z naszą wiarą. Zakłada ono bowiem nieistnienie ludzkiej duszy, a takie praktyki – w połączeniu z aborcją i eutanazją – wskazują na całkowite odrzucenie prawdziwej godności człowieka”¹. Zaraz, zaraz, trzeba by się zastanowić, czy trup to jeszcze człowiek, czy tylko jego zwłoki? I co z tym procesem może mieć wspólnego dusza, skoro podobno ulatnia się z naszych ciał zaraz po śmierci? Czyste i święte dusze nie lubią obrzydlistwa rozkładających się zwłok. Jeśli ktoś sądzi, że rozkładające się zwłoki mają jakąś godność to mu gratuluję i jednocześnie współczuję. „Przebija z tej inicjatywy współczesne radykalnie świeckie pojęcie człowieka jako istoty bez duszy, a więc i bez celu w życiu. Ciało jest wobec tego tylko fazą ciągłej przemiany materii. Jednostka nie ma realnego znaczenia, historii ani wiecznego przeznaczenia”². I tu też mam poważne wątpliwości. Celem życia jednostki na ziemi jest nieunikniona śmierć, i bez względu na to jak podejdziemy do zagadnienia duszy, zwłokom jest najzupełniej obojętne, co się z nimi stanie. Spróbujcie je zapytać, co myślą o kompostowaniu. Pewnie chodzi o ten chrześcijański obrzęd pochówku. Bądźmy szczerzy - obrzęd satysfakcjonujący tylko żywych. I tu już faktycznie jest problem, choć nie wiem czy do końca. Jeśli dziś trumnę zasypujemy ziemią, a ziemię zakrywamy betonową płytą, co jak nie przymierzając przypomina jedno, czasami dwuosobowy bunkier przeciwlotniczy, to czy nie lepiej na tym kompoście posadzić kwiatki, albo ozdobny, wiecznie zielony krzew? Zamiast w robaki, nasze atomy zmienią się w piękne rośliny... ku chwale Pana. Właśnie z powodu „(…) niepisanych i niezmiennych praw zakorzenionych w ludzkiej naturze, przez które ludzie od niepamiętnych czasów odczuwają potrzebę oddawania czci zmarłym”³.

  Właściwie to ja w życiu nie pojmę, dlaczego trzeba oddawać cześć prochom, w które zmienia się nasze ciało po śmierci. Pewnie po śmierci też nie pojmę. Zamiast tej czci ważniejsza jest chyba pamięć o zmarłym, którą można skuteczniej pobudzić fotografią na kominku, lub portretem na ścianie. Mam taki duży portret ukochanej osoby, i choć de facto nie każdego dnia nawet go widzę, nie jest tak, abym co kilka dni o niej nie wspomniał, patrząc w piękne oczy, stale zwrócone w moją stronę. W krótkim, przelotnym ale zawsze dyskretnym uśmiechu, przypominając sobie jej delikatną, ciepłą dłoń na mojej rozczochranej czuprynie. Na cmentarz idę raz do roku i we wspomnieniach o niej przeszkadzają mi skutecznie plotkujące ciotki i pociotki. Jak na ironię, obgadujące żywych...

Przypisy:
1 - https://www.pch24.pl/frontalny-atak-na-ludzka-godnosc--waszyngton-przeglosowal-kompostowanie-ludzkich-zwlok,68430,i.html
2 – ibidem;
3 – ibidem. Całość brzmi tak: „Wielkim osiągnięciem ekologów, którzy stworzyli pomysł rekompozycji, nie jest jednak skonstruowanie urządzenia przekształcającego człowieka w kompost. Ich największym sukcesem jest obalenie wspomnianych na początku niepisanych i niezmiennych praw zakorzenionych w ludzkiej naturze, przez które ludzie od niepamiętnych czasów odczuwają potrzebę oddawania czci zmarłym”, co diametralnie zmienia kontekst tego, zacytowanego w notce fragmentu.