Prymitywizm zamiast...

  Kto ogląda serial „Gra o tron”? Kto nie ma dostępu do telewizji satelitarnej lub kablowej właściwie nie ma szans, wszak serial jest emitowany tylko na kanale HBO. Sam właściwie za serialami nie przepadam, na szczęście jest HBO GO, dzięki czemu, nawet jeśli nie mogę odcinka oglądać w wersji premierowej, tam mam możliwość nadrobić zaległości. Ponieważ ów bije rekordy oglądalności, w ciągu tygodnia i tak są trzy, cztery powtórki.

  Będzie nie tyle o fabule (zbyt dużo zawiłych wątków, by je wszystkie opisać w jednej notce), ile o ogólnych wrażeniach. Baśniowa opowieść z gatunku fantasy, w klimacie średniowiecznej epopei, w disnejowskiej krainie marzeń i cudów, mocno okraszona niesamowitymi efektami specjalnymi. Jeśli do tego dodać skomplikowane intrygi, sceny okrutnych tortur i mordów, zdrady przeplatane filozoficznymi rozważaniami o aspektach władzy monarszej, metodach jej zdobywania i utrzymania, a w kontraście nieraz mocne sceny erotyczne, nie sposób się nudzić. Aha, zapomniałbym o bitwach realizowanych z niespotykanym dotychczas rozmachem, z udziałem latających i ziejących ogniem smoków, albo ciągle odradzających się truposzów. Zdumiewająca jest ilość bohaterów ze zmiennymi charakterami. Ledwie w jednym odcinku zaczyna się darzyć kogoś sympatią, pewne jest, że w następnym sympatia przerodzi się  odrazę. I na odwrót, w najpodlejszych typach można się spodziewać ludzkich odruchów, więc i największą kanalię daje się w końcu polubić. De facto tylko trzy postacie są jednoznacznie pozytywne w mojej ocenie (przynajmniej na razie) – Arya Stark (grana przez Maisie Wiliams), Brienne z Tarsu (Gwendoline Christie) oraz przyrodni brat Aryii, John Snow (Kit Harington). W jednym trzeba oddać twórcom serialu – od samego początku umiejętnie bawią się oczekiwaniami widzów, przy czym jak dla mnie, ani na moment nie dają zapomnieć, że ten film jest baśnią fantasy i nie ma w nim żadnego górnolotnego przesłania. Masz się widzu tylko bawić i w napięciu czekać, co dalej...

  Właściwie z takim opisem powinienem poczekać do ostatniego odcina. Powinienem, ale nie pozwolił mi pewien dziwaczny artykuł na katolickim portalu Pch24.pl, którego już sam tytuł totalnie zaskakuje: „Prymitywizm zamiast chrześcijaństwa”¹, bo „(... ) w „Grze o tron” nie ma ani krztyny chrześcijańskich wartości. (...) nie dajmy się przekonać, że o to dostajemy inspirowaną chrześcijaństwem opowieść” (sic!) Tomasz Figura, to on jest autorem tych słów, chyba pisał pod wpływem kadzidła, bo ja sobie nie przypominam żadnej opinii, a czytałem ich wiele, aby autorzy serialu mieli jakieś ambicje stworzenia epokowego dzieła o chrześcijańskich wartościach, ani nawet moralizującego przesłania. „Gra o tron” to nie sfilmowana opowieść biblijna, ewangeliczna czy średniowieczna saga o religijnych męczennikach umierających za wiarę. To tylko opis ludzkich, w przewadze podłych namiętności na tle bliżej niesprecyzowanych czasów (w średniowieczu nikt nie widział latających smoków). T. Figura na koniec puentuje: „Nie dajcie się zwieść naiwnym komentatorom, zapewniającym, że „Gra o tron” to serial wartościowy. To brutalna i pełna wynaturzeń prymitywna rozrywka. Jej demoralizujący charakter nie podlega wątpliwościom. I pozostaje współczuć tym, którzy ulegli chorej fascynacji tym obrazem”. Znów sobie za(sic!)uję.

  Zaczynam uwielbiać takich chrześcijańskich moralizatorów. Gdyby to oni mieli decydować o tym, co wolno nam oglądać... lepiej nawet sobie nie wyobrażać. Ki diabeł każe im oglądać takie filmy? Zastanawiam się teraz, czy jednak nie skusić się na kolejny sezon „Opowieści podręcznej”? Pierwszy wydał mi się totalnie durnowaty, więc skończyłem na drugim odcinku, który w przejaskrawiony sposób pokazywał przyszłość religijnego dyktatu. Ale może teraz pojawi się w nim postać Tomasza Figury, lub kogoś na jego wzór i podobieństwo? Z przyjemnością popatrzę sobie, jak takiego bohatera wieszają na ulicznej latarni, bo ten sezon ma przedstawić rewolucję antyreligijną...

Przypisy:
1 - https://www.pch24.pl/gra-o-tron--prymitywizm-zamiast-chrzescijanstwa,68129,i.html