Monogamia passe

  Ledwie popełniłem felietonik o psychologach, a tu masz babo placek – znów o nich głośno. Tym razem jeszcze daleko od nas, bo za oceanem, czyli dotyczy to moich ulubionych amerykańskich uczonych. Byłbym jednak nieuczciwy, gdybym stwierdził, że mnie ich nowy pomysł nie zaciekawił (choć może on znów nie taki nowy). Rzecz dotyczy związków niemonogamicznych, przy czym to określenie nie odnosi się tylko do poligamii, bo sprawa nie tylko o formalnych małżeństwach.

  Otóż Amerykańskie Stowarzyszenie Psychologiczne (APA) powołało specjalną Komisję do zbadania stopnia stygmatyzacji związków niemonogamicznych. Coś jak szalejąca w Polsce stygmatyzacja osób LGBT. Wśród osób praktykujących nie-monogamię APA wyróżnia poliamorię, otwarte związki, swingersów oraz inne związki uznane etycznie za niemonogamiczne. Jak twierdzi niejaki Heath Schechinger, psycholog na Uniwersytecie Berkeley: „Monogamia jest uprzywilejowana [w sensie pejoratywnym – dopisek mój]. To niekwestionowany status quo, skłaniający wielu terapeutów do założenia z góry, że ich klienci są monogamiczni, albo że powinni tacy być. Koledzy po fachu nie powinni w tym względzie wykazywać stronniczości oraz przyjąć obiektywną postawę wobec klientów zaangażowanych w niemonogamiczne związki, tak jak zrobiliśmy to w przypadku osób LGBT”¹.

  Warto się jednak zastanowić, czy w naszej kulturze nie-monogamia jest faktycznie nie do przyjęcia, biorąc również pod uwagę to, że ta nasza kultura jest przesiąknięta moralnością chrześcijańską? Poliamoria to związek uczuciowy z kilkoma partnerkami/partnerami w tym samym czasie i za zgodą wszystkich. Ucieknę się z premedytacją do chrześcijaństwa – nie da się ukryć, że taki związek w sferze uczuciowej istnieje między Bogiem, świętymi a wszystkim wiernymi. Rzekłbym: przykład idzie z góry, tu: z nieba. Co innego swinging, którego nie da się przenieść na relację z Bogiem. Ale, skoro szacuje się, że taka forma nie-monogamii dotyka od 2 do 4 procent małżeństw, nawet jeśli to margines, to nie da się zaprzeczyć jego istnieniu. A ile mamy przypadków zdrad małżeńskich? Tu jednak brak zgody wszystkich zainteresowanych, a szkoda, byłoby mniej... rozwodów.

  Mnie już właściwie poligamia, a nawet monogamia, nie grozi. Tak z pięćdziesiąt lat wstecz chętnie zabrałbym głos w dyskusji, przy czym byłby to głos zdecydowanie za „tak”. Prawda, wystarczyłoby przejść na islam, przeprowadzić się do takiego Iranu, i miałbym problem z głowy, tyle, że mnie już żadna religia nie rajcuje, a to byłby warunek konieczny. Choć z drugiej strony, biorąc pod uwagę fakt, że czasami tak trudno dojść do porozumienia z jedną żoną, jakich można by się spodziewać problemów przy dwóch, trzech czy więcej? Islamiści znaleźli na to rewelacyjny sposób, w dodatku uświęcony starożytną tradycją, pozbawiając żon wszelkich praw, co w cywilizowanym świecie jest raczej nie do pomyślenia. Oblał mnie zimny pot na myśl, że moje żony z czasem mogłyby się stać – wojującymi feministkami, przez co dziś, z bagażem pięćdziesięcioletnich doświadczeń nie jestem do końca przekonany do tej nie-monogamii.

Przypisy:
1 - https://www.pch24.pl/wkrotce-normalizacja-poligamii--zajmie-sie-tym-najwieksze-stowarzyszenie-psychologow-w-usa,69506,i.html