Ta ostatnia niedziela...

  Postanowiłem przenieść relacje z przeżyć kulturalnych na ten blog. Owe wydarzenia kulturalne nie mają nic wspólnego z polityką, za to w pełni opierają się na duchowości, i to rozumianej na wiele sposobów. Tym bardziej, że miniona niedziele miała związek z duchami.

  Chodzi oczywiście o „Straszny Dwór” Stanisława Moniuszki, opera wystawiona na deskach Opery Śląskiej w Bytomiu. He, he..., w odróżnieniu od prawicy, nie tylko znam Moniuszkę, ale i słucham jego muzyki... Czy trzeba opisywać niesamowite wrażenia związany z taką muzyką na żywo? Przyznaję, suspensu nie było, tak jak i dramaturgii, ale to w niczym nie przeszkadza zachwycać się nie tylko samą muzyką, nawet jeśli znaną już wcześniej. Dla mnie aria Miecznika z II aktu w wykonaniu Adama Woźniaka (baryton) to absolutny hit, porównywalny z arią ten zegar stary Bogdana Kurowskiego jako Skołuba (bas) czy z arią z kurantem Stefana (Maciej Komandera, tenor). Jeśli dodać do tego popisy wokalne sopranistek Gabrieli Gołaszewskiej (Hanna) i Anny Boruckiej  (Jadwiga) – nie dam rady, pójdę jeszcze raz, przy następnej okazji. I tym razem nie obeszło się bez wizyty za kulisami, gdzie miałem okazję bliżej poznać wszystkich wymienionych solistów oraz dyrygenta Macieja Tomaszewicza.

                                                                   Tu z panią Anną Borucką

  Tak mnie naszła refleksja. Nigdy bym nie przypuszczał, że na starość zmienią mi się gusta, gdyż do tej pory byłem przede wszystkim miłośnikiem teatru. Teraz niejako zdradziłem teatr na rzecz opery. Jest chyba gorzej, gdyż nie miałem ochoty oglądać spektaklu dwa lub więcej razy. A teraz wiem, że przy najbliższej okazji znów pójdę na Nabucco Verdiego i przymierzam się do Strasznego Dworu. Ciekaw jestem też jak będzie za niespełna trzy tygodnie na Don Desiderio. Nie mogę się doczekać... Aha, zapomniałem wspomnieć, że przed tygodniem byłem w Operze Śląskiej właśnie na Nabucco. Nie mogę opisać ze wzruszenia, a „Va, Pansiero” wciąż rozbrzmiewa mi w głowie.