Mieszane uczucia darczyńcy

  Ja wiem, że to jest trudne do wyobrażenia, ale fakt jest faktem – w ostatnią niedzielę byłem w kościele pod wezwaniem Trójcy Świętej w Bytomiu. Dwie bite godziny na stojąco, we wcale nie lekkim i na domiar wszystkiego, niezbyt wygodnym płaszczu. Nawet nie było gdzie się oprzeć o filar, tak dużo ludzi było. Kolęd słuchałem i nawet niektóre śpiewałem. Koncert charytatywny był, w którym brali udział również soliści Opery Śląskiej. Na szczęście żadnej Mszy świętej nie było, więc nikt mnie o profanację tego świętego rytuału nie oskarży.

  Przerywnikiem dla kolęd w wykonaniu artystów, były kolędy śpiewane przez wszystkich obecnych przy akompaniamencie młodego, choć już poprawnie grającego organistę, a muzykę organową też lubię. Wśród artystów, których nazwisk nie będę wymieniał, była moja ulubienica, pani Anna Borucka (druga z lewej), i gdy zaśpiewała „Lulaj, że Jezuniu” zapomniałem o wszystkich cierpieniach. Moja znajoma, której na koncert dałem się namówić, stwierdziła, że to była moja pokuta za grzechy. Żałowała, że spowiednika żadnego nie było, bo powinienem się przy okazji wyspowiadać. Prędko druga taka okazja się nie trafi...

                                                                              foto: Opera Śląska

  Trzeba mi jednak przejść do istoty rzeczy, rzeczy smutnej. Jak wspomniałem, był to koncert charytatywny którego zbiórka pieniędzy była przeznaczona na leczenie dwumiesięcznego dziecka z porażeniem mózgowy, w wyniku którego grozi mu całkowity bezwład nóg. Nieco nadszarpnąłem portfel, ale o tym cicho, o tym sza, niemniej naszły mnie mieszane uczucia, gdy ojciec tego dziecka wyjaśnił całą sprawę. Był w jakieś klinice w Poznaniu, gdzie po konsultacji stwierdzono, że przy pomocy skomplikowanego zabiegu chirurgicznego, jedną kończynę da się uratować, drugą trzeba będzie amputować. Wcale nie dziwi mnie rozpacz tego ojca. Gdzieś znalazł informację o lekarzu, który podejmuje się takich beznadziejnych przypadków i się z nim skontaktował. Po telefonicznej konsultacji z polskimi lekarzami, ów lekarz stwierdził, że jest w stanie spróbować usprawnić obie kończyny. Tylko tu zaczynają się schody. Ten lekarz jest Amerykaninem i leczy tylko w Stanach. Niestety, nie za darmo. Pierwsza operacja ma być w grudniu za bagatelka – dwa miliony złotych! Ojciec dziecka ma niespełna rok na zebranie tej kwoty, bo przecież nie zarobi uczciwą pracą. Przekalkulowałem. Na tej charytatywnej akcji mógł zebrać około pięćdziesiąt tysięcy złotych i to jest wariant optymistyczny. Niech urządzi taką akcję raz na miesiąc, a zbierze sześćset tysięcy. Z innych źródeł może dobierze drugie tyle, a i tak to wciąż nie będzie dwa miliony. Co gorsza, z jego opowieści wynikało, że to jest pierwsza operacja z... kilkunastu, jakie czeka dziecko do czternastego roku życia (sic!)

  Ostatnia konkluzja. Facet jest głęboko religijnym wierzącym, bo zapewniał, że będzie się modlił o powodzenie zbiórek i leczenie, oraz prosił o modlitwę innych, a tego już mu dać nie mogę. Mnie zastanawia tylko jedno. On młody, żona pewnie też (jej nie było, podobno się rozchorowała). Po tak tragicznym przypadku dałbym się profilaktycznie wysterylizować, aby taka sytuacja się nie powtórzyła. Ale to jest w katolickim świecie niedopuszczalne, podobnie jak antykoncepcja. Wiecie do czego zmierzam? Nie wiem, nie znam się na medycynie, ale być może badania prenatalne wykryłyby tę wadę płodu wcześniej. To też nie po katolicku, czyli można śmiało przyjąć, że uświęceni świętym związkiem małżeńskim rodzice, będą płodzić kalekie dzieci i organizować częste akcje charytatywne. Cierpienie własnych dzieci staje się dziś niemal spektakularnym przedstawieniem dla ogółu. Ku chwale Pana! Może się uda, a może nie, bo przecież żadnej gwarancji nie ma. Tak się zastanawiam, czy w tym przypadku to nie jest przerost pobożnych życzeń nad rzeczywistością? Brutalną rzeczywistością, bo dodam, że nie ma tygodnia, bym na Facebooku z apelem o datki na ciężko chore dzieci się nie spotkał. W telewizjach takimi przypadkami wręcz się prześcigają, a zakładam optymistycznie, że w tym żadnego oszustwa nie ma.

                jedna z wielu fotografii na fb (ta z wczoraj, przycięta, by nie pokazać twarzy dziecka)

  Ja też będę brutalny i mam apel do tego faceta (niestety, refleksje naszły mnie już po koncercie). Miałeś pecha, że nie urodziłeś się w rodzinie multimiliardera (multimilioner to może być za mało) i czy chcesz, czy nie, musisz się z tym pogodzić, jak wielu z nas. Bozia ci tu nic nie pomoże, tym bardziej Kościół. Może prędzej miałbyś szczęście w Lotto? Artyści operowi też cudów nie zrobią, choć jak widziałeś, śpiewali za darmo, by nagonić anonimowych sponsorów. Tyle, że nawet tysiące tych ostatnich, też cudów nie dokonają, nawet jeśli wśród nich są samorządowcy i przedsiębiorcy miasta. Właśnie tych multimilionerów tam brak. Nie, ja sam niczego nie żałuję, prędzej miałbym pretensje do siebie, gdyby na tej charytatywnej imprezie mnie nie było. Tylko zbyt szybko dopada mnie sceptycyzm i zwątpienie po takich akcjach, których jednym z celów jest wywołanie w nas poczucia winy za to, że nie oddaliśmy wszystkiego na rzecz ratowania tych maluszków. A ich jest tysiące...

  W kontekście tego, co powyżej, tym bardziej oburzają mnie katolickie akcje duchowej adopcji dzieci nienarodzonych, które mogą być poddane aborcji. To jest dopiero mydlenie oczu i hipokryzja!