Weź sobie za męża ateistę...

  Tytuł notki jest przewrotny, gdyż ja nie mam najmniejszego zamiaru namawiać do żadnego związku osób o dwóch skrajnie różnych światopoglądach. Nie da się pożenić wody z ogniem, bo albo woda wyparuje, albo ogień zgaśnie. Jestem zdecydowanie przeciw, bo nie wierzę w żaden kompromis w tym temacie. Możemy wprawdzie wstępnie umówić się, że jedno drugiemu nie będzie wchodzić w drogę, ale bądźmy szczerzy, to tylko, nomen omen, pobożne życzenia.

  Najzabawniejsza (to ironia) jest w tym postawa samego Kościoła, który na taki związek zezwala, choć pod pewnymi warunkami. Te warunki dobitnie wskazują na to, że ktoś się tu tragicznie wręcz łudzi. I tylko, co do jednej wersji – weźmiesz męża ateistę, lub żonę ateistkę, jest szansa, że się nawróci, czyli stado powiększy się o kolejną owieczkę i będzie można głosić kolejne nawrócenie przez nawiedzenie. Tacy narzeczeni muszą się bowiem zobowiązać do przestrzegania pewnych reguł: katolik/-czka musi przyrzec, że nie da się przekabacić na ateizm, zaś ateista/-ka musi złożyć przyrzeczenie na piśmie przed Bogiem (w którego nie wierzy), że zezwoli na chrzest i katolickie wychowanie dzieci, oraz że nie będzie im utrudniał praktyk religijnych. Innymi słowy, ateiści już na wstępie mają pozamiatane. Nakazuje się im postępować wbrew swoim przekonaniom.

  Teoretycznie lepiej jest wziąć tylko ślub cywilny, gdzie nie przysięga się takich szczegółów, tyle że to problemu nie likwiduje, wręcz przeciwnie - zaostrza. Mimo, że wcześniej w jakimś stopniu się dogadali. Na przykład, co do tego, że nad drzwiami będzie wisiał krucyfiks (to w końcu da się przeboleć), a katolik w tym związku będzie mógł każdej niedzieli biegać do kościoła (to też da się przeboleć), albo że ateista na czas kolędy będzie wychodził z mieszkania (a to jest już wręcz konieczne). Najważniejszym problemem w takim związku będzie świadomość, że... katolik świadomie cudzołoży, i może nie dostać rozgrzeszenia, aby móc przystąpić do sakramentu Eucharystii. Sytuacja dla katolika nie do przyjęcia. Klasyczny pat.

  Mówi się, że miłość wszystko wybacza, ale wierzcie mi, choć nie jestem bogiem, że to tylko nic nie znaczący slogan. W sprawach światopoglądowych nie ma kompromisu, choć jeszcze nie odniosłem się do problem „dobra dziecka”, jakim jest jego religijne, lub niereligijne wychowanie. Teoretycznie ateiście nie powinno nic przeszkadzać, że jego dziecko chodzi na religię. Ale tylko do czasu. Przyjdzie taki brzdąc z lekcji religii i zapyta: „tatusiu, dlaczego nie chodzisz do kościoła?”. Zgodnie z prawdą odpowiesz: „bo nie wierzę w Boga”. I brzdąc zaczyna ci wiercić dziurę w brzuch (tu lekko przejaskrawię): „ale jak nie wierzysz w Boga to pójdziesz do piekła”, lub „ksiądz powiedział, że niewierzącego kolegą powinno się nawracać, bo niewierzący są głupi i nie mają sensu życia”. Przecież mnie by zaraz ręka zaświerzbiała. Nie, nie żeby przywalić małemu w tyłek, ale żeby przypieprzyć katechecie w mordę z tak zwanego liścia. Jeśli jestem niesłychanie spokojny człowiek, a jestem, w najlepszym razie zaraz bym dzieciaka wypisał z tych lekcji, ale wtedy mam z automatu na pieńku z wierzącą żoną. Tak, czy siak - przerąbane.

  Czytam: „Skoro Kościół pozwala na takie małżeństwa, wiążąc je sakramentem i czyniąc w pełni wartościowymi – czyli błogosławionymi przez Boga – to na pewno są do zaakceptowania. Katolik, który wchodzi w związek z osobą niewierzącą, musi samodzielnie troszczyć się o wiarę swoją i dzieci. Brakuje wówczas wspólnej modlitwy, celebracji chrześcijańskich tradycji, a przede wszystkim uczestniczenia w niedzielnej Mszy Świętej. Chodzi tu głównie o to, że strona wierząca w takim związku jest narażona na zniechęcenie i zobojętnienie. Zwłaszcza, jeśli wiara jest letnia, może dojść do odstąpienia od jej praktykowania. A nawet jeśli tak się nie stanie, to najprawdopodobniej dzieciom trudniej będzie osiągnąć głęboką wiarę, zabraknie im atmosfery religijnej domu rodzinnego”¹. W pełni się zgadzam z tą opinią, choć ją cechuje wyjątkowa stronniczość. Autorka tych słów ubolewa nad losem wierzącej strony związku, w ogóle nie przejmując się drugą stroną. No kto by się tam troszczył o niewierzącego, jego odczucia i uczucia, oni przecież są bezduszni, małostkowi i egoistyczni – krzyżyk im na drogę, pies im mordę lizał.

  Pozwolę sobie na osobisty apel do młodych, zauroczonych bez pamięci sobą, choć mam świadomość, że ten apel raczej do nich nie dotrze. Na samym początku zapytajcie o swój światopogląd. Jeśli jest tak różny jak wiara i niewiara, złóżcie sobie znak pokoju i idźcie każde w swoją stronę. Może trochę zaboleć, ale to przysłowiowy pikuś w porównaniu z tym, co was czeka po ślubie.

Przypisy:
1 - https://www.katolik.pl/czy-katolik-moze-wziac-slub-z-ateista-,34008,416,cz.html