Bądź jak dziecko

 

  Wiecie czego w tej mojej starości boję się najbardziej? Nie tego, że wnet pożegnam ten świat, nie tego, że coraz częściej moje ciało będzie odmawiać posłuszeństwa, nie tego, że pewnie będę nosił pieluchomajtki, ale tego, że zdziecinnieję, to znaczy, że powoli stanę się jak bezrozumne, głupiutkie i bezradne dziecko. Gdy sobie przypominam czasy dzieciństwa, które wprawdzie nie należało do udanych, co jest dziś bez znaczenia, to zdumiewa i zachwyca mnie ten czas, jako okres nieraz bolesnego, choć twórczego poznawania. Ile się człowiek napocił, aby nauczyć się tabliczki mnożenia, zawiłych wzorów matematyczno-fizycznych, poznał zawiłości gramatyki, ile musiał naczytać się książek, aby zrozumieć zawiłości tego świata, ileż razy musiał pogodzić się z goryczą porażki, gdy okazało się, że wokół są lepsi i silniejsi, ileż..., i mógłbym tak stworzyć prawdziwą litanię. A to wszystko może na starość szlag trafić, to znaczy powoli będzie się kręcić w drugą stronę. Przynajmniej intelektualnie, bo ciału już nic i nikt piękności dzieciństwa nie wróci. Strach się bać.

  Spokojnie, póki co w paranoję nie wpadam. Tak mnie owa pesymistyczno-refleksyjna myśl naszła z powodu lektury pewnego artykułu, który miał mnie natchnąć, nomen omen – optymizmem. No dobrze, może nie tyle mnie, ile wierzących z powodu pandemii Covid-19, która to dość poważnie wpłynęła na nasze zachowania mocno ograniczając swobodę życia codziennego, jaką cieszyliśmy się przed jej pojawieniem. I nie przesadzam, skoro w takim Berlinie doszło do poważnych demonstracji przeciwników obostrzeń, a których Saskia Ekson nazwała cov-idiotami. Według mnie słusznie, choć i mnie się nie podobają pewne obostrzenia. Dlaczego? Ano dlatego, że człowiek przetrwał dzięki możliwości przystosowania się do różnych warunków, które normalnie powinny go zgładzić. Taką samą sytuację, choć różną w skali, mamy dziś. Jeśli się do niej nie przystosujemy, to po nas. To znaczy – nikt po nas nie zapłacze. Problem w tym, że musimy wszyscy, a nie tylko ci, którzy myślą rozsądnie.

  Wróćmy jednak do sedna sprawy. Jedną z cech dzieciństwa jest ufność i tak nie bardzo wiem, czy to pozytyw, czy też negatyw? Teoretycznie dobrze, bo przecież nie ma wyjścia, w tym wieku trzeba zaufać, choć istnieje niebezpieczeństwo, że to zaufanie ktoś wykorzysta w niecnych celach i to nie tylko pedofilnych. Nie będę się tu wyzłośliwiał, niemniej powiedzonko „jesteś naiwny jak dziecko” ma raczej pejoratywne znaczenie. Tymczasem czytam: „W obliczu pandemii koronawirusa i jego wielorakich, bolesnych konsekwencji, wielu wierzących zadaje sobie pytanie o to, czy czasem nie jest to kara, jaką Bóg zsyła za nasze grzechy i za zło, które szerzy się we współczesnym świecie. Jeśli ktoś tak właśnie uważa, to znaczy, że nie odkrył jeszcze prawdziwego Boga, który w ostateczny sposób objawił się w Jezusie Chrystusie”¹. Dalej jest uzasadnienie tej złotej myśli, co sobie daruję, bo to intelektualny kociokwik, który ma uzasadnić, dlaczego Bóg jest prawdziwy, ale tylko przez ziemski żywot Jezusa. Jedno jest w tym stwierdzeniu prawdziwe – to nie jest żadna kara za grzechy. To łatwo pojąć ludzkim rozumem, więc po co w to mieszać Boga? Tymczasem św. Paweł mówi, że lepiej być głupim niż mądrym, że przypomnę: „Jeśli ktoś spośród was mniema, że jest mądry na tym świecie, niech się stanie głupim, by posiadł mądrość” [1Kor 3, 18]. Św. Paweł nie cierpiał ludzi myślących, choć się sam za największego mędrca miał, ale ja go nawet w jakimś sensie rozumiem. Takich, którym się wydaje, że wszystkie rozumy pozjadali, są nieprzebrane rzesze. Szczególnie wśród kleru, o rządzących nawet nie wspomnę.

  Wspomniałem o owym artykule, bo tam jest dość znamienny fragment, właśnie dla tych naiwnych jak dzieci: „Postawa zaufania Bogu sprawia, że nie pozostajemy sami z naszymi lękami i obawami. Bogu, który nas rozumie, kocha i uczy kochać, możemy nie tylko wykrzyczeć nasz ból i wypowiedzieć Mu nasze niepokoje. Możemy też usłyszeć Jego odpowiedź, że nas kocha, że przy nas czuwa, że nas chroni i ratuje w każdej sytuacji. (...) W chorobie czy w jakimkolwiek cierpieniu trzeba zawierzyć Bożej miłości jak dziecko. Potrzeba nam więc tej dziecięcej zdolności zawierzenia siebie Temu, który jest Miłością”. I tu wyznam, jak na spowiedzi: nigdy Jego odpowiedzi nie słyszałem nawet, gdy byłem gorliwie wierzący, nawet wtedy, gdy Mu wykrzyczałem mój ból i moje niepokoje. Może On nie był głuchy, ale za to niemy jak pień, choć tu bardziej pasuje przyrównanie do kamienia. Przypuszczam, że prędzej kamienie by zareagowały na mój krzyk, na przykład lawiną w górach. A już największym kłamstwem było, i jest do tej pory, że On przy nas jest, że czuwa, że nas chroni i ratuje w każdej sytuacji. W to nawet gorliwi i ortodoksyjni katolicy nie wierzą, skoro powołano specjalne oddziały Rycerzy Chrystusa pod broń różańcową. Mało? Nawet kaznodzieje wzywają wierny lud do modlitwy różańcowej przeciw wyimaginowanym wrogom, bo nie wierzą, że Bóg obroni ich wiarę, a co dopiero ich samych.

  Dziś słowa „Zaufaj Panu” już mi ciśnienia nie podnoszą, choć ciągle się zastanawiam, dlaczego kaznodzieje mają lud boży za naiwnych jak dzieci, i to jest najłagodniejsze określenie, jaki przychodzi mi na myśl. Po stokroć wolę stare, ludowe i sprawdzone: „jeśli potrafisz liczyć, licz na siebie”. Czasami możesz liczyć na realnych przyjaciół. A na koniec dodam, jeśli wolno, Boże zachowaj mnie przed zdziecinnieniem i dziecięcą naiwnością. Amen.

 

Przypisy:
1 - https://www.katolik.pl/wiara-w-godzinie-proby,34460,416,cz.html