Dominikańskie historie prawdziwe

 

  Jest dostępny artykuł będący niejako podsumowaniem afery o przewodniku duchowo-seksualnym grupy charyzmatycznej przy zakonie dominikanów z marca bieżącego roku, brata Pawła Malińskiego OP (nazwisko podała Komisja Terlikowskiego). Od razu dodam, że wcale nie chodzi o „Wyborczą”, choć uczciwie przyznam, że wśród katolickich portali „Więź” może uchodzić za „Wyborczą bis”. Pewnie dlatego lubię tam zaglądać. A artykuł jest wręcz sensacyjny i to w dwóch wymiarach.

  Pierwszy wymiar dotyczy szczegółów manipulacji zakonnika i opisu jego metod „uzdrawiających” grzesznice, członkinie grupy charyzmatycznej, które prowadził ku zbawieniu przez Ducha Świętego. I tu napiszę wprost, mnie trudno uwierzyć w to, że te młode kobiety potrafiły być w dzisiejszych czasach tak głupio naiwne. Są tylko dwa wyjaśnienia. Primo – mimo swojego wieku ich edukacja seksualna była na poziomie przedszkola, jeśli w ogóle była. Na wszelki wypadek nie będę twierdził, że teraz wiem, dlaczego Kościół tak bardzo się tej edukacji sprzeciwia. Secundo – indoktrynacja religijna jest dlatego niebezpieczna, że czyni w mózgach straszliwe spustoszenie, szczególnie w kwestii oceny osobistego niebezpieczeństwa. Tu wręcz chciałoby się krzyczeć: drogie parafianki, żaden Bóg, żaden Duch Święty, żadna Matka Boska, ani tym bardziej jakiś porąbany zakonnik nie obroni was przed zboczeńcami. Nie pomoże też żadna modlitwa, tu potrzebny jest instynkt samozachowawczy. Oszczędzę sobie i Wam tych dość szczegółowych opisów działania terapeuty duchowego, kto jest ich ciekawy niech sam zajrzy na wskazany link w przypisach. Lektura jest w tej materii dość obszerna i drastyczna.

  Niemniej już nie potrafię uciec od drugiego wymiaru, tematu zadośćuczynienia za krzywdy oszukanych, otumanionych i gwałconych kobiet. Jeszcze w marcu, tuż po upublicznieniu informacji o „działalności ewangeliczno-leczniczej” w grupie charyzmatycznej dominikanina Pawła M., prowincjał zakonu Paweł Kozacki publicznie obiecywał pomoc pokrzywdzonym i mówił: „Gdybyście czegokolwiek potrzebowały, dawajcie znać. Prosząc o wybaczenie deklaruję, że jeśli w jakikolwiek sposób możemy pomóc, to jesteśmy gotowi bezwarunkowo udzielić każdej pomocy, która byłaby przydatna”. Prawda, że pięknie? Otóż można to uznać za żart prima-aprilisowy, bo te słowa zostały wypowiedziane około 1 kwietnia. Dziś prowincjał zamilkł jak zaklęty otaczając się rzeszą prawników „SMM Legal” (jedna z najlepszych kancelarii prawniczych), mających studzić roszczenia pokrzywdzonych i chronić sam zakon przed wścibskimi. A prawnicze procedury wymagają od ofiar Pawła M. ponownego przeżywania tamtych wydarzeń, bo..., bo zakon dominikanów w ogóle nie dbał o dokumentację, choć ją miał. Ofiary już się przekonały, że ich los jest dla prowincjała zupełnie obojętny. Nie powołał nawet jednego rzecznika z ramienia zakonu, który informowałby pokrzywdzone, na jakim etapie jest sprawa, i który zainteresowałby się obecnym losem kobiet. Ledwie trzech dominikanów (wymienionych z nazwiska), zupełnie prywatnie, ma kontakt z ofiarami i próbuje okazać im empatię, wstydząc się tego jak się zachowują władze zakonu. Owe władze potrafiły kiedyś zatroszczyć się o Pawła M., zapłacić za jego doktorat, utrzymywać go przez tyle lat mimo, że znały jego skłonności, a jego ofiary dziś zbywa milczeniem i nie bierze odpowiedzialności za szkody fizyczne, psychiczne i moralne.

  W całym tym religijno-erotycznym bajzlu, świeckim też, przestałem rozumieć sens instytucji przedawnienia. Za puentę niech posłużą słowa s. Małgorzaty, jednej z ofiar: „Oni codziennie sprawują i przyjmują Eucharystię, nauczają, głoszą. A potem knują, żeby PR-owo ładnie wyszło. Wynajmują drogą kancelarię, żeby dać jak najmniej. Czasem sobie myślę, że ich patron, św. Dominik, to się w relikwiarzu przewraca. Jeśli mój Kościół nie potrafi mnie obronić, to kto mnie obroni?”. Mój komentarz jest w takich okolicznościach całkowicie zbędny.

 

Przypisy:
Całość i cytaty za: https://wiez.pl/2021/07/20/dla-czystego-wszystko-jest-czyste-dominikanskie-historie-prawdziwe/