Kobieto, puchu marny...

  To niejako z okazji dnia kobiet...  Znalazłem taki oto komentarz na jednym z blogów: „Zważ fakt, że mężczyźni mają jakąś mściwą satysfakcję w gnębieniu kobiet i już Adam gdy zjadł jabłko winą obciążył kobietę, a starsze kobiety mają tak samo, zamiast chronić młodsze przed tym co same przecierpiały, kultywują różne okropieństwa. I tu epoka ani wiek, nie ma nic do rzeczy bo, gdyby miały było by dziś inaczej a nie jest i nigdy nie będzie, dopóki się obie płcie nie nauczą szacunku do Boga i siebie nawzajem.” Gdyby to napisała feministka, ja bym żadnej uwagi nie poświęcił, ale i blog, i treści komentarzy wykluczają feminizm.

  Mnie w tym komentarzu uderza jednak coś innego. Autorka  pisze o równości płci opartej na szacunku Boga, czyli jak rozumiem, wzorowanej na Piśmie Świętym. W Biblii jest wiele odniesień do kobiet, ale jeśli chodzi o moją znajomość tej Księgi, nie są to zbyt pochlebne odniesienia, począwszy od samej Ewy. Zarówno w Starym jak i Nowym Testamencie znajdziemy przede wszystkim opisy statusu kobiet bardzo odległe od naszych dzisiejszych wyobrażeń na ten temat. Jest wprawdzie fragment, który przytoczę w całości: „Nie ma już Żyda ani poganina, nie ma już niewolnika ani człowieka wolnego, nie ma już mężczyzny ani kobiety, wszyscy bowiem jesteście kimś jednym w Chrystusie Jezusie.” – list do Galatów (3,28), ale trzeba mieć świadomość tego, że on dotyczy równości kobiet i mężczyzn już w zaświatach, a nie tu – za życia na ziemi.

  Za ojca dzisiejszego Kościoła uważany jest św. Paweł i to jego opinia o kobietach na długie wieki mocno wryła się w moralność i postrzeganie płci. Posłużę się jego słowami: „Głową Chrystusa — Bóg, głową mężczyzny — Chrystus, głową kobiety — mężczyzna [1 Kor 11,3]”, „Mężczyzna — obrazem i chwałą Boga, kobieta — chwałą mężczyzny [1 Kor 11,7]” czy wreszcie „To nie mężczyzna powstał z kobiety, lecz kobieta z mężczyzny. Podobnie też mężczyzna nie został stworzony dla kobiety, lecz kobieta dla mężczyzny. Oto dlaczego kobieta winna mieć na głowie znak poddania... [podkreślenie moje][1 Kor 11:8-10]”. Gdybym ja dziś wypowiedział publicznie te słowa, zostałbym bez wątpienia przez kobiety zlinczowany. A jeśli jeszcze nie, to już na pewno po: „...starsze kobiety winny być w zewnętrznym ułożeniu jak najskromniejsze, winny unikać plotek i oszczerstw, nie upijać się winem, a uczyć innych dobrego. Niech pouczają młode kobiety, jak mają kochać mężów, dzieci, jak mają być rozumne, czyste, gospodarne, dobre, poddane swym mężom — aby nie bluźniono słowu Bożemu. [Tt 2:3-5]”

  Można się przyczepić, że to tylko słowa ojców Kościoła , przy czym celowo pomijam św. Tomasza z Akwinu, który wyrażał się o kobietach jeszcze podlej, ale przecież i Jezus traktuje kobiety obcesowo, nawet własną matkę, do której zwraca się per niewiasto (kobieto) w czym nie ma żadnego szacunku dla rodzicielki. Fakt, pogardy też nie ma, ale wyraźnie wskazuje na drugoplanową rolę kobiet. Można też wspomnieć o nierządnicy, którą chroni przed straszną śmiercią, ale przekaz kończy lakonicznym: „Idź i nie grzesz więcej”. Nie oszukujmy się. Religia wyrządziła wizerunkowi kobiet wiele złego, co ciąży nam (kobietom również) do dziś. Być może do ciężkich prac się nie nadają (choć znam wiele przypadków kobiet siłaczek) ale w niczym się nie pomylę twierdząc, że tak naprawdę mężczyznom w niczym nie ustępują. To, że są inne od mężczyzn tego nie podważam, ale ta inność je nie dyskredytuje. W tym miejscu nawiążę jeszcze raz do wstępu. Jeśli kobieto upominasz się o szacunek dla siebie, nie szukaj go w religii, lecz w oświeceniu. Święto kobiet ustanowiono dopiero w 1910 roku, jakby na przekór nie tylko chrześcijańskiej doktrynie...