Kucharz, Norwid i pamięć

  Temat wyniknął z poprzedniej notki, recenzji „Pieśni nad pieśniami”, i jak to często bywa, zupełnie tak a propos. Zwykło się porównywać gotowanie do poezji, szczególnie w kontekście finalnego aspektu i choć osobiście się z tym nie bardzo godzę, nie będę protestował. Ale ja nie o takiej analogii. Rzadko, a wręcz wcale nie piszę o sobie. Takie były założenia moich blogów i tego będę się trzymał. Pozwolę sobie na jeden, jedyny wyjątek.

  Tak się złożyło, że już na emeryturze będąc, potrzebne mi były papiery kucharza. Ja nie powiem, wcześniej też sobie w kuchni radziłem i nie kończyło się to na usmażeniu jajecznicy, choć do pasjonatów gotowania mi daleko. Dostałem skierowanie na kurs gotowania, który miał skutkować odpowiednim certyfikatem. Trzymiesięczny, organizowany z dotacji Unii Europejskiej, i kto wie, czy mój do niej pozytywny stosunek, po części nie wywodzi się z udziału w tym kursie. Rzecz w tym, że oprócz zajęć stricte w temacie musieliśmy zaliczyć wykłady z matematyki, języka polskiego, ekonomii, informatyki i... techniki zapamiętywania. Mnie, emeryta z pewnym już wykształceniem, wciśnięto w ławki szkoły podstawowej. Było zabawnie, bo okazało się, że w wielu tematach jesteśmy wtórnymi analfabetami. Sobie specjalnie nie maiłem nic do zarzucenia, innych nie będę wyśmiewał, gdyż nie przystoi, bo pewnie, gdy dopadnie mnie Alzhaimer, sam wtórnym analfabetą będę. Zabawnie, bo wygrałem zakład z matematyczką i na koniec dostałem od niej zgrzewkę piwa; zabawnie, bo  kłóciłem się z polonistką o poezję; zabawnie, bo prowadziłem za chorą trenerkę zajęcia z informatyki, ale najzabawniej było z trenerką od technik szybkiego zapamiętywania.

  Znów poszło o poezję. Ja mam do poezji słabość, ściślej, słabość do zapamiętywania wierszy. Za cholerę nie mogę się nauczyć więcej niż cztery pierwsze wersy, taki mózgowy feler, prawdziwa zmora czasów szkolnych, przez którą ślizgałem się z klasy do klasy na ledwie dostatecznych z języka polskiego. O tym tej trenerce opowiedziałem. A ona, zamiast położyć na mnie krechę, jak na uczniu nie rokującym żadnej nadziei, wpadła w zachwyt, bo oto trafił się jej materiał do wspaniałych doświadczeń. I od razu wypaliła do mnie z najcięższego działa, czyli z wierszem Cypriana Kamila Norwida. Nic gorszego sobie nie można wyobrazić, kto zna twórczość tego poety. Przynajmniej ja nie potrafiłem. Zaproponowała mi, abym spróbował na początek przenieść treść wiersza na obrazy. Bo faceci tak mają, że w przewadze są wzrokowcami. Karkołomne to zadanie, bo spróbujcie moi Czytelnicy, narysować wiersz. Chmura, góra, rzeka czy droga to oczywiście łatwizna, nawet dla antytalentu plastycznego. Ale narysuj tęsknotę, złość, radość czy zadumę?! Trzy dni główkowałem, tonę papieru zniszczyłem i ze dwa tuziny ołówków. I tak miałem pewne ułatwienia, bo niektóre wyrazy, siłą rzeczy, się powtarzały.

  Ja się nie chwalę, ja mam talent (do rysowania) i jakoś tam, wiersz przypominał rebus. Trenerka, tu sorry za wyrażenie, omal orgazmu nie przeżyła z zachwytu nad tym rysunkiem. Gorzej było z tłumaczeniem, bo przy tablicy musiałem napisać ten wiersz mając do dyspozycji rysunek, odtwarzany z pamięci (sic!). W życiu mój mózg nie był zmuszony aż do takiego wysiłku. I gdyby nie nieświadoma pomoc trenerki, pewnie by się przegrzał, a moje blogi nigdy by nie powstały, a kto wie, czy do dziś psychiatrzy nie trzymaliby mnie w kaftanie bezpieczeństwa. Nic to, ważne, że trenerka ogłosiła pełny sukces. Zabrała mi z takim trudem powstały rysunek, a ponieważ pamięć mi dalej szwankuje, już go nie odtworzę. Gorzej, nie pamiętam już nawet, o który wiersz Norwida chodziło. Jest jeszcze gorzej. W nagrodę dostałem kilka wydrukowanych wierszy tego poety z dedykacją trenerki od dobrej pamięci i nie pamiętam, gdzie je schowałem...

  Na szczęście przepisów kulinarnych nie muszę opanowywać na pamięć. Mam książkę kucharską i net do dyspozycji, bo pewnie inaczej umarłbym z głodu. Jak mam na coś ochotę, sięgam po książkę. I tu rodzi się we mnie podstawowe, wręcz natrętne pytanie. Po co w szkole uczyć się wierszy na pamięć, jeśli się nie chce zostać aktorem, gdzie pamiętanie tekstów jest absolutnie konieczne? Nigdy tego nie zrozumiem. Tak jak nie zrozumiem wciskania mi na siłę odpowiedniej interpretacji treści tego, co autor/-ka miał na myśli, pisząc wersy. Wiersz może być piękny, co do tego nie mam najmniejszej wątpliwości. Piękny doborem słów, przenośni, alegorii, metafor i rytmem. O tym ostatnim wielu autorów poezji zdaje się zapominać. Ale doszukiwanie się w treści ponadczasowych prawd o sensie życia i bytu czy wskazówek dla potomnych, jest porywaniem się z motyką na słońce. Autor/-ka żyje w określonym czasie i miejscu, które mogą nie mieć żadnego odniesienie do innego czasu, innego miejsca. Pozostaje poetycka liryka, która i mnie jest w stanie wzruszyć, choć czasami tylko na krótką chwilę, ale której nigdy nie traktuję jak wskazówki dla własnego postrzegania otaczającego mnie świata.

  Tyle ja, kucharz certyfikowany, amator, mam do powiedzenia odnośnie twórczości Cypriana Kamila Norwida, a ogólnie, całej poezji . Ktoś w komentarzu napisał, że jest oburzony moim brakiem prób zrozumienia poezji, bo poezja jest jak kobieta. Przepraszam bardzo, kobietę, z jej kaprysami, nieprzewidywalnością, humorami i nawet złośliwością, to ja jestem jeszcze w stanie zrozumieć  i zapamiętać. Szczególnie zapamiętać...