Ofiara

  Ironizować z pewnych artykułów na Frondzie.pl nie jest trudno, rzekłbym – łatwizna. Czasami to robię dla relaksu, gdyż do tego nie potrzeba specjalnego wysiłku intelektualnego. Co innego jednak polemizować z tekstami portalu katolickiego, gdzie w zasadzie unika się kontrowersyjnych, dwuznacznych artykułów, a poruszana tematyka dotyczy rzeczy poważnych, najczęściej etyki chrześcijańskiej.

  Otóż tam właśnie natrafiłem na artykuł o dość intrygującym tytule „Pieniądze w służbie miłości”*. Przyznam szczerze, że poza skrajnie nieprzyzwoitym przypadkiem prostytucji, nigdy by mi na myśl nie przyszło połączyć te dwa słowa – pieniądz i miłość – w jakiś sensowny związek. I tu biję się w pierś, byłem w błędzie. Ks. Edward Staniek poprzez przypomnienie opowieści o samarytaninie znalazł pozytywny aspekt takiego połączenia. Przypomnę w skrócie. Samarytanin udzielił pomocy poszkodowanemu podróżnemu. Opatrzył go i przetransportował do gospody. Ponieważ ponaglały go obowiązki, ponieważ wiedział, że na bezinteresowność innych nie ma co liczyć, zapłacił za dalszą opiekę pieniędzmi. Za te pieniądze cudze ręce zajmą się poszkodowanym.

  Do tej przypowieści nie sposób się przyczepić, ba!, jak dla mnie, jest dowodem tego, że aby być dobrym, nie trzeba być wyznawcą aktualnie obowiązującej i praktykowanej przez większość religii. Rzecz jednak w czymś innym i to za sprawą samego autora – ks. Stańka. On z tej przypowieści wysnuwa dość  dziwny wniosek. Jeśli cię nie stać na dobrą i stałą opiekę nad chorymi, biednymi i pokrzywdzonymi przez los, sypnij samarytaninie groszem, i tu uwaga!, na tacę w kościele podczas niedzielnej mszy, a część twojego datku pójdzie właśnie na taką pomoc. Część (sic?), a dlaczego nie całość?! Jest w tym apelu jeszcze jeden przekomiczny aspekt. Otóż ks. Staniek tym sposobem maluje Kościół jako nie bezinteresownego opiekuna chorych, biednych i wykluczonych. Jest dosłownie gospodą z przypowieści o samarytaninie, gdzie bez odpowiedniej zapłaty poszkodowany na pomoc nie ma co liczyć. To się nawet w jakimś stopniu pokrywa z „taryfikatorem” za chrzciny, śluby i pogrzeby. Nie, nie chcę uogólniać, dlatego Czytelniku, jeśli masz skądś pewne dane, że za te posługi nie trzeba płacić bez wykazania się pisemkiem o bankructwie swoim i wszystkich najbliższych, ja o tym chętnie napiszę na swoim blogu. Ja ten przypadek nagłośnię nie tylko na blogu.

  Ostatnio czytałem, na katolickich i prawicowych portalach przede wszystkim, że wreszcie Owsiak, ze swą Wielką Orkiestrą Świątecznej Pomocy, nie będzie promowany na antenie telewizyjnej Dwójki. Należy odetchnąć z ulgą, bo już niewierny nie będzie nam pluł w twarz swoją samarytańską postawą. Jedynie słuszna pomoc to część z datków na tacę. Jaka to część – nie przystoi pytać, ani tym bardziej żądać pokwitowań.

Przypisy:
* - http://www.katolik.pl/pieniadze-w-sluzbie-milosci,26336,416,cz.html