Grzeszny akt apostazji

  Był czas, że mnie ten akt interesował, w znaczeniu dokonania. Skoro świadomie wybrałem ateizm, powinienem to potwierdzić oficjalnym aktem apostazji. Gdy jednak taki pomysł zaświtał mi w głowie, procedury były bardziej straszne niż sam akt. Akt chrztu, zaświadczenie rodziców, dwóch świadków, CV i uzasadnienie, a do tego kilka rozmów z proboszczem. Ok, przesadziłem – CV nie było potrzebne. Teraz mi to totalnie powiewa, choć procedury się uprościły. Nie trzeba dwóch świadków i zaświadczenia rodziców.

  Odpuściłem, bo i tak pójdę do piekła, tak przynajmniej twierdzi niejaki ksiądz Grzegorz Śniadoch w obszernym wywiadzie¹, po tym jak ciężki grzech popełniam. Wszak kiedyś akt apostazji był traktowany na równi z morderstwem i cudzołóstwem. Czym ten zbrodnie groziły, nie muszę tłumaczyć. Na szczęście dla mnie, dziś już odstąpiono od tak surowych kar za życia wobec apostazji i cudzołóstwa, i chwała Kościołowi za taką wielkoduszność. Jednak najbardziej zdumiało mnie wyjaśnienie. Pozwolę sobie na cytat, bo pewnie nie wszyscy skorzystają z odnośnika: „(w czasie) Chrztu Świętego kapłan zadaje dwa pytania. Pierwsze dotyczy wybranego imienia osoby chrzczonej, drugie zaś brzmi: Czego żądasz od Kościoła Bożego? Odpowiedź brzmi: Wiary. Tej wiary, którą otrzymaliśmy od Boga za pośrednictwem Kościoła i do wyznawania której jesteśmy zobowiązani [podkreślenie moje]”². I tu mam problem. Mało, że tego chrztu nie pamiętam, co mogę zwalić na moja krótką pamięć, to na dodatek nie wyobrażam sobie aby kilkutygodniowy brzdąc, po pierwsze, rozumiał sens tego pytanie, po drugie, by mógł cokolwiek odpowiedzieć, chyba że wrzask niemowlęcia można traktować w kategoriach już zrozumiałego  – wiiiaaarrry!!! Dobrze, wolne żarty, za mnie tak powiedzieli chrzestni, choć też nie pamiętam czy prosili mnie o zgodę. Dlatego mam dziś pytanie, o jakie zobowiązanie chodzi, skoro ma wynikać z niego przymus wiary do śmierci?

  Według doktryny katolickiej, chrzest jest aktem, którego nie da się wymazać z historii życia człowieka i to zdanie jest prawdziwe, tak jak nie da się wymazać każdego innego życiowego wydarzenia. Problem w tym, że według tej samej doktryny ten akt: „będzie nas oskarżać na Sądzie Bożym. Osoby ochrzczone będą cierpieć w piekle lub w czyśćcu znacznie bardziej, a spośród nich najwięcej katolicy, bo należeli do jedynego prawdziwego Kościoła”³, a to jest już ohydna groźba, nawet jeśli się w ten Sąd Ostateczny nie wierzy. Ciekawe czy mógłbym skorzystać z dobrodziej ustawy o ochronie uczuć (nie)religijnych? Gdyby jednak nawet groźbę uznać za realną, to czy za ten grzech odejścia od wiary nie powinni odpowiadać moi rodzice i chrzestni? Po pierwsze, za to, że wydali mnie na pastwę tego sakramentu bez pytania, po drugie nie dopilnowali, abym się bał odejść od jedynie prawdziwej wiary. W dodatku ta groźba jest wypowiadana przez miłosiernego kaznodzieję, który podobno ma w sobie Ducha Świętego, ale który... nie ma zielonego pojęcia jak to będzie po śmierci (sic!), bo to jest tylko jego domniemanie. Ściślej, groźba wróżbity, a wróżbiarstwo jest przez Kościół potępiane. Ileż jest w nim zarozumiałości, arogancji i pychy, skoro pisze: „Celowo mówię tu o „katolickiej” [wierze – dopisek mój], a nie chrześcijańskiej, bo nasza moralność i etyka jest naprawdę wyjątkowa”⁴. Taaak, więcej w niej „bata i kija” niż Bożego Miłosierdzia.

  Jednym z powodów odejścia od wiary była właśnie niemożliwość rozeznania, czy owo życie wieczne jest zachętą czy może bardziej groźbą? Im więcej czytałem mistycznych i wizjonerskich opisów piekła i tortur piekielnych, również tortur czyśćcowych, tym bardziej skłaniałem się ku drugiemu. Bo ta wyjątkowość moralności katolickiej polega na lubowaniu się w opisach kar za grzechy i mnożeniu tychże grzechów, za które przyjdzie cierpieć ludzkiej duszy. Nie łudź się wierzący katoliku, ciebie też to czeka, bo podobno jeszcze się taki nie narodził, kto za życia ziemskiego by nie grzeszył. Za swoją wiarę i tak będziesz cierpiał męki i nie wiem czy pocieszającym jest fakt, że się kiedyś skończą. Tysiącletni pobyt (a może wielokrotność tych tysiącleci) w czyśćcu, to też niemały szmat czasu. Twoje dzieci, twoim wnukowie będą się za ciebie modlić, ale to tylko dwa pokolenia, o ile będą się modlić w ogóle w tej intencji. Innymi słowy, ksiądz Grzegorz Śniadoch proponuję nam moralność opartą na strachu i groźbach. Opiera swoje groźby na Ewangeliach, gdzie nie ma słowa o czyśćcu.

  Jako puentę mam też przestrogę dla innowierców i tych, którzy oderwali się od jedynie moralnego Kościoła, lub traktują Go lekko: „Katolicy mają jedną powinność, jeśli chodzi o świętą Matkę Kościół: kochać Kościół każdą cząsteczką swojej istoty - miłością, która dostrzega jego czystość i pragnie, aby każdy inny ujrzał, że jedynie  Kościół jest źródłem zbawienia. Dlaczego? Ponieważ tego chce Wszechmogący Bóg”⁵ (sic!) Dodam od siebie – Bóg, którego planów (wg. tejże religii) wobec ludzi nigdy nie poznamy ani nie zrozumiemy. 

Przypisy:
1 - http://www.fronda.pl/a/przerazajace-konsekwencje-apostazji,90802.html
2 – ibidem;
3 – ibidem;
4 – ibidem;
5 - http://www.m.pch24.pl/poza-kosciolem-nie-ma-zbawienia--zobacz-video,50813,i.html