Pojednani w Chrystusie

  Tytuł jest przewrotny. Mam zamiar nie tyle podważyć to pojednanie, bo ono jest już podważone przez samych wierzących (a to jest łatwe, gdyż wystarczy policzyć ile jest odłamów Kościoła jezusowego), ile opisać przyczyny i skutki, nie tyle historyczne, ile tkwiące w samych wierzących dziś. A wszystko wydawało się na początku proste i jasne. Jak pisał św. Paweł: „Albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek, Chrystus Jezus, który wydał siebie samego na okup za wszystkich jako świadectwo we właściwym czasie”¹ [1Tm 2,5-6]

  W podobnym stylu pisał Marek ewangelista: „Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy będzie potępiony”. [Mk 16, 16] Niby wszystko jasne, ale powstał problem na życzenie samego Kościoła. Oto w XX wieku zmieniono znaczenie określenia Miłosierdzie Boże, które teraz ewidentnie kłóci się z Prawdą pierwszych chrześcijan. Owo Boże Miłosierdzie zakłada, że każdy, nawet niewierzący i wierzący inaczej, ma szansę na zbawienie, gdyż inaczej nie można by Boga nazwać miłosiernym. Wymyślono dwa warunki zbawienia. Trzeba postępować zgodnie z naukami Jezusa, nawet jeśli się ich nie zna i trzeba chociażby przed śmiercią uznać Go za Boga jedynego, chyba że nie miało się kontaktu z Jego naukami. A rzecz w tym, że wioska, dumnie zwana globem ziemskim, za bardzo się rozrosła. Mimo szerokiej ewangelizacji, chrześcijanie stanowi jedną czwartą wszystkich ludzi. Czytałem niedawno raport, z którego wynika, że chrześcijan przybywa, a które to dane to chętnie przedstawia się jako zwycięstwo tej religii. Problem w tym, że ludzi przybywa jeszcze więcej, a jeszcze lepszym wynikiem może się poszczycić islam, choć religie chrześcijańskie mają wciąż najwięcej wierzących.

  Wydawałoby się, że idea wiecznego zbawienia jest na tyle atrakcyjna, że powinna przyciągać niemal wszystkich. Szczególnie wierzących. A tych wierzących w owo zbawienie w Polsce jest około sześćdziesięciu procent(?) Dlaczego więc zbawienie nie jest aż tak atrakcyjne? W moim odczuciu, co chcę podkreślić, winna jest i tym razem sama religia. To religia na nie, pamiętaj abyś  oraz szeregu innych nakazów. Nie będziesz miał bogów cudzych przede mną, nie zabijaj, nie cudzołóż², nie kradnij, nie mów fałszywego świadectwa itp., itd... Zgoda, te niemal wszystkie zakazy i nakazy wynikają z samej moralności, pytanie, czy wszystkie mają dziś sens? Ale jest zdecydowanie gorzej. Religia chce przez negację zabrać wszystko, co wynika z naszej naturalności. Przede wszystkim zaś nasze uczucia, dokładniej, naszą duchowość. Jednym z najbardziej okrutnych nakazów jest nakaz miłości Boga. On ma być bezwzględnie na pierwszym miejscu, lukrując ten zdumiewający nakaz jakąś iluzoryczną Tajemnicą. A tajemnice mają to do siebie, że są nieznane, zaś Tajemnica doskonała (ta przez duże "T") – nigdy nie będzie znana. Jeśli więc nawet pokochasz kogoś bliskiego sercu i ciału, tym najbardziej wspaniałym uczuciem dostępnym człowiekowi, musisz widzieć w tym również, a może przede wszystkim – miłość do niewidzialnej istoty. Bo tak każe Prawda wsparta Tradycją. Prawda która powstała na życzenie kapłanów w czasach tak odległych, że aż nierealnych. Prawda oparta na mitach, powstałych w wyniku niewiedzy o zjawiskach występujących na ziemi.

  Dziś trwa walka wręcz na śmierć i życie o rząd dusz. Aby nas przekonać do religii wpaja się nam, że to, co kiedyś było przeznaczone na miłość do Boga, dziś podobno wypełnia nieczystość za sprawą równie niewidzialnego wroga, choć już zdecydowanie łatwiejszego do określenia. Pieniądz, seksualność, konsumpcja, pycha człowieka i jeszcze wiele innych. Wystarczy przeczytać felieton o. B. Kryszkiewicza, jakie straszne są dzisiejsze czasy: „Oto pokarm... Spróchniałe zęby, zgniłe podniebienie, gangrena stoczyła język. Nie smakuje jędrny, posilny, życiodajny pokarm nauki boskiej, dziesięciu przykazań, Chleb Anielski, mleko przykładu Najświętszej Dziewicy. (...) Człowiekowi dzisiaj smakują zgniłe kartofle syna marnotrawnego”³. A czymże dziś jest religia zmaterializowana w Kościołach. To przecież taki sam biznes jak centra handlowe. Gdzieś ostatnio wyczytałem, że Kościół katolicki to największe w świecie centrum finansowe. W tych grzesznych, laickich centrach oferują nam iluzoryczne szczęście nie tylko materialnych dóbr, ale i duchowego zadowolenia. Kolorowe światła, muzyka, przykuwające wzrok reklamy, wprawdzie sztuczna ale zawsze jakaś tam uprzejmość. A czymże to się różni od świątyni Boga? Szczegółami, bo muzyka jest już w przewadze organowa i wzniosła, kolorowych świateł też nie brakuje, reklamy zastępują święte obrazy i malowidła, czasami zakurzone witraże, uprzejmość, choć już dostojna ale tak samo udawana, a towarem są... Tajemnica i Słowo Boże. Słowo Boże pełne nakazów i zakazów. Dwie przeciwstawne sobie świątynie, choć działające na tej samej zasadzie, tylko pozornie różne w oprawie i celach. Przy czym ta religijna, czując się zagrożona przez tą pierwszą, chętnie wykorzystuje obraz dobrego, przepojonego miłością do ludzi i miłosiernego Jezusa, który... w gniewie wypędza z tej drugiej kupców. Jednocześnie równie chętnie i namiętnie straszy: „Bóg nasz to nie tylko Bóg dobroci, łaskawości, ale też Bóg majestatu, Bóg mocny. (...) To Bóg nie tylko ze żłóbka betlejemskiego, ale ten wielki i groźny Bóg z góry Synaj: Nie będziesz miał bogów cudzych. (...) Nie zabijaj, wyrodny ojcze, zbrodnicza matko (...) Szóste: nie cudzołóż!”⁴.

  Wszystkie religie są zjednane w Chrystusie tylko w jednym celu – kochaj Boga! Na innych płaszczyznach tego pojednania nikt nie zobaczy. Nawet ekumenizm już odchodzi do lamusa, jako idea niemożliwa do realizacji w rzeczywistości. Chrześcijańskie Kościoły (i nie tylko) rywalizują między sobą tak jak poszczególne sieci supermarketów. Będą oskarżać się o oszustwo i nieuczciwą grę tak samo jak robią to handlowcy. Nawet cel jest ten sam – masz wydać pieniądze, choć oczywiście proporcje są zdecydowanie różne. Rodzi się tylko pytanie: gdzie w tym wszystkim człowiek, a człowiek współczesny w szczególności? Człowiek coraz bardziej rozdarty, stojący w rozkroku między tym, co odkrywa i czym czyni to życie na ziemi znośne, a tym, co mówi mu starożytna Tajemnica, starannie opakowana w złote papierki, okadzona kadzidłem, dźwiękiem dzwonków i setkami innych obrzędów. Jezus miał podobno mówić o dwóch podstawowych, całkiem ludzkich, przyziemnych sprawach. O wybaczaniu i pojednaniu oraz o miłości bliźniego. Wysłuchano wszystkich innych Prawd, nakazów, zakazów i stworzono z nich religie. Tylko przed tymi dwoma zasadami religie skutecznie się dziś bronią.

Przypisy:
1 - wszystkie cytaty biblijne pochodzą z Biblii Tysiąclecia - http://biblia.deon.pl/rozdzial.php?id=1014
2 – temu zagadnieniu mam zamiar poświęcić jeden z następnych esejów
3 - http://www.m.pch24.pl/modna-rozpusta-xx-wieku,50708,i.html
4 - ibidem