Bóg cię kocha...

  Na wszelki wypadek uprzedzę – to tylko moje postrzeganie Bożej miłości. Potrzebowałem sporo czasu by przebrnąć przez kilkadziesiąt artykułów związanych z tym tematem, przy czym zaznaczam, że były to tylko artykuły z portali katolickich. Próbowałem znaleźć odpowiedź na pytanie: na czym to przekonanie o miłości Boga do ludzi się opiera? Przekonanie skierowane nawet do ateistów: ty sobie nie wierz w Boga, On i tak cię kocha, co przejawia się w tym, że pozwolił ci w siebie nie wierzyć. Przestaje kochać tylko w jednej sytuacji – jeśli się zgrzeszy przeciw bożemu miłosierdziu, co ma wynikać z lekceważenia miłości Boga. Innymi słowy, jeśli nie wierzy się w tę miłość, przebaczenia nie ma. I tu mi się przypomina owa scenka rodzajowa z szarpaniem płatków kwiatka: kocha, nie kocha, kocha, nie kocha... itd.

  Nawet rozumiem tych, którzy mówią i piszą, że kochają Boga bezgranicznie, choć mnie to przypomina, proszę o wybaczenie za porównanie, miłość nastolatek do swoich, najczęściej muzycznych lub filmowych idoli, w których kochały „się na zabój”. Różnica jest. Tych idoli kocha się w młodości, i to przemija. Boga w podobny sposób kocha się w późniejszym wieku, i to przeważnie... już nie przemija. Ale ja nie o tej stronie zakochania, ja o tej mającej działać w drugą stronę. De facto nie ma jednej, ściśle sprecyzowanej definicji miłości, mimo że wszyscy podobno wiemy czym ona jest. Jedno jest pewne, nie można  mylić miłości międzyludzkiej z tą miłością boską, dla szczególnego wyróżnienia nazywaną często Agape, choć wcześniej to określenie nie miało charakteru religijnego. Ale skoro już ma, pozostańmy przy nim, aby uniknąć pomyłek.

  Wypisałem sobie kilka opisów tego jak jest ta Agape postrzegana. W Księdze Jeremiasza są takie słowa wciśnięte w usta Boga: „Ukochałem cię odwieczną miłością, dlatego zachowałem dla ciebie łaskawość” [Jr 31,3] Dziwna ta odwieczna miłość i łaskawość, bo jak w niej zmieścić np. Potop, historię Hioba, jak również niemal ciągła poniewierka ukochanego (wybranego) ludu (czytaj: „Rozproszę was więc jak plewy roznoszone podmuchem wiatru pustynnego” [Jr 13,23-24])?  Tę dziwność tłumaczy inny fragment Biblii: „Bo kogo miłuje Pan, tego karze, chłoszcze zaś każdego, którego za syna przyjmuje” [Hbr 12,5b-6]. To też ma swoje wytłumaczenie, nomen omen, przyrównując Agape do miłości rodzica do dzieci. Też karzemy krnąbrną latorośl, choć trzeba uczciwie przyznać, że nawet nie w części tak surowo jak Bóg, co nie powinno dziwić, wszak Bóg we wszystkim jest niedościgniony. Ok, być może tylko ja opacznie rozumiem tę Agape, miłość Boga do ludzi. Postanowiłem sprawdzić jak to wygląda na katechezie dla młodzieży szkolnej, bo sam już zapomniałem. Czytam pewne wypracowanie (proszę bez skojarzeń z humorem z zeszytów):
- Pan Bóg, kiedy wygnał ludzi z raju, to nie pozostawił ich samym sobie, tylko dalej się nimi opiekował, a nawet zrobił im odzienie ze skór;
- Bóg nas kocha i daje nam możliwość życia na pięknej planecie Ziemi;
- Wkrótce zabierze nas do siebie;
- Strzeże nas od diabła i innych złych duchów;
- Nie pozwala aby stała nam się krzywda².

  No dobrze, nie będę krytykował tych naiwności, wszak przeznaczone dla młodzieży młodszej. Przejdźmy więc do poważniejszych tez. „Człowiek jest obrazem miłości Boga. Nie może się zrealizować poza Nim. (...) Bóg jest miłością. Dlatego chciał, by więź między Nim a człowiekiem opierała się na miłości. A jest to miłość czysta, święta i bezinteresowna. Niestety człowiek zerwał więź z Bogiem. (...) To dramatyczne odrzucenie(?) miłości Bożej przez naszych prarodziców nazywamy grzechem pierworodnym. Popełniając go, człowiek decyzją swej woli zniszczył więź łączącą go ze swym dobroczyńcą. Wypadł z orbity Bożej miłości”³. Innymi słowy, za jedno przewinie, wcale nie tak ciężkie jakby z pozoru mogło się wydawać, a które już na pewno nie było próbą odrzucenia miłości Boga, ta boska miłość prysnęła jak mydlana bańka. Tak, już wtedy! Bóg wydał wyrok śmierci na swoje najdoskonalsze dzieło. W dodatku poprzedzając tę śmierć katorgą i cierpieniem: „Do niewiasty powiedział:  Obarczę cię niezmiernie wielkim trudem twej brzemienności, w bólu będziesz rodziła dzieci, ku twemu mężowi będziesz kierowała swe pragnienia, on zaś będzie panował nad tobą. Do mężczyzny zaś [Bóg] rzekł: «Ponieważ posłuchałeś swej żony i zjadłeś z drzewa, co do którego dałem ci rozkaz w słowach: Nie będziesz z niego jeść - przeklęta niech będzie ziemia z twego powodu: w trudzie będziesz zdobywał od niej pożywienie dla siebie po wszystkie dni twego życia. W pocie więc oblicza twego będziesz musiał zdobywać pożywienie, póki nie wrócisz do ziemi, z której zostałeś wzięty; bo prochem jesteś i w proch się obrócisz!” [Rdz 3, 16-19]. Tak mi przyszło na myśl, że ten marny człowiek, niejednokrotnie wybaczy nawet największą zdradę, wszak błądzić jest rzeczą ludzką. Bóg miał wyjątkową okazję w tym Raju pokazać czym jest prawdziwa miłość, która wybacza. I nie skorzystał.

  Najtrudniej było mi się zmierzyć z podobno największym przejawem Bożej miłości. Oto zsyła na ziemię swojego jedynego Syna, który przyjmując ciało człowieka dobrowolnie poddaje się straszliwej śmierci przez ukrzyżowanie, aby odkupić nasze wszystkie grzechy i zapewnić nam zbawienie. Już sama idea jest dziwna. Przecież mógł swoją wszechwładną mocą, zastosować jakiś absolutny akt łaski – Bożej abolicji. Skutek byłby ten sam, tu nie potrafię uciec od ironii, czyli żaden. Bo niby co się zmieniło po męczeńskiej śmierci Jezusa? Ludzkość, jak grzeszyła, tak grzeszy nadal, teraz jakby łatwiej, bo przecież wszystkie grzechy wobec Dekalogu mogą być darowane lub odpokutowane czyśćcem. Nawet porobiło się gorzej, bo oto na miejsce jednej religii, Braci Starszych w wierze, pojawiła się nowa, chrześcijaństwo, które też nie uniknęło rozłamów, do tego stopnia, że dziś ich nikt nie ogarnia. W dodatku każda mówi, że tylko ona zasługuje na prawdziwą miłość Bożą. Na domiar wszystkiego Jezus, który podobno kocha nas tak samo jak Bóg ojciec, dołożył niewybaczalność i wieczne potępienie za odrzucenie Jego miłości. Obdarzył wiernych wiecznym życiem, zbawieniem, choć oczywiście nie wszystkich (tylko tych, którzy wierzą w Jezusa – czyli na pewno nie Żydzi, Muzułmanie oraz innowiercy i niewierzący), a podobno kocha wszystkich bez wyjątku. Tylko stawia warunek. Musisz w Niego bezgranicznie wierzyć i Go kochać ponad wszystko, choć to jakoś nie za bardzo pasuje do tej bezinteresowności. Jeśli w świecie jest jedna trzecia chrześcijan, to dwie trzecie każdego pokolenia jest skazane na wieczne potępienie (sic!) To wręcz niewyobrażalne liczby, ale Bóg kocha wszystkich...

  W dodatku jest w tej męczeńskiej śmierci coś potwornego, coś, co wskazuje na to, iż starotestamentowy Bóg w niczym się nie zmienił. Wystarczy sobie przypomnieć przypowieść o Abrahamie, któremu Bóg nakazał złożyć w ofierze swojego ukochanego syna [Rdz 22, 1]. Fakt, w ostatniej chwili wstrzymuje okrutną egzekucję, ale nie życzę największemu wrogowi tych dni, kiedy Abraham musiał „przetrawić” czekające go morderstwo swojego syna. Bóg nie ma z tym żadnych uczuciowych problemów, nawet wtedy, kiedy Jego Syn woła na krzyżu: „Eli, Eli, lema sabachthani?” [Mt 27, 46]. Znajduję jednak takie słowa: „Jego miłość jest nieskończona, jest doskonała. We wszystkim, co było życiem Jezusa na ziemi przejawiała się Boża miłość”⁴, słowa potwierdzone na wielu innych portalach chrześcijańskich. Aż chce się zapytać, gdzie ona jest, gdy Jezus wstąpił do Nieba? Prześladowania, choroby, kataklizmy i cierpienie nigdy ludzkości nie opuszczją. A do tego sami sobie zadajemy śmierć i ból, i nie omija to wierzących.

  Na koniec przykład pytania z kartkówki na lekcji religii w podpoznańskiej szkole: „Na co zasługuje człowiek niewierzący?”. Odpowiedź dziecka: „Na śmierć” i... dostało ocenę dobrą⁵. Bóg cię kocha dziecko.

Przypisy:
1 – Wszystkie cytaty z Biblii pochodzą z http://biblia.deon.pl/index.php
2 - https://brainly.pl/zadanie/6377646
3 - http://www.katolik.pl/ufnosc-w-nieskonczona-milosc-boga,24276,416,cz.html
4 - http://malenkadroga.pl/?id=23&li=4&k=82
5 - http://natemat.pl/217783,licza-sie-bog-kosciol-ojczyzna-i-polak-katolik-lekcje-religii-to-zmora-polskich-szkol