Asmo! Bój się Boga!

  Ten okrzyk towarzyszył mi niemal przez całe dzieciństwo i lata młodzieńcze, później już jakby mniej, choć nigdy nie zniknął. Wystarczyło, że zrobiłem coś nie pomyśli innych. Nie wiem dlaczego, ale nigdy we mnie nie wywoływał bojaźni Bożej, jeśli już, to strach przed tymi, którzy na mnie krzyczeli. Boga się bałem tylko wtedy, gdy sam uznałem swój czyn za niemoralny, choć to też nie do końca tak, bardziej bałem się piekła, na które On mógł mnie skazać.

  Dziś uważam ów krzyk już tylko za metaforę, tekstowe określenie pewnych emocji. Sam w stosunku do swoich „grzeszków” stosuję okrzyk: bój się sumienia! Bo może to dziwne, ale wbrew obiegowej opinii, ateiści też mają sumienie i poczucie winy. Ja się nie lubię licytować, ale maja nawet gorzej, gdyż nie mogą iść do spowiedzi, aby tam to sumienie ceremonialnymi formułkami skutecznie zagłuszyć. Piszę o tym nie bez przyczyny. Wiadomo wszem i wobec, że interesuję się życiem Kościoła, Kościoła katolickiego zaś w szczególności, co większość ma mi za złe. Skoro wziąłem cywilny rozwód z Bogiem, tenże Kościół powinien być poza moim zainteresowaniem. W prawie stanowionym, jeśli rozwiedziony mąż śledzi byłą żonę, podlega to pod paragraf nękania i jest karalne. Rzecz w tym, że zanim ja zacząłem „nękać” tę Instytucję, ona interesowała się mną wcześniej (by nie pisać - nękała), nawet bardziej intensywnie. Tak jakby moja była już żona nadal żądała ode mnie spełnienia obowiązków małżeńskich. Zasłonię się prawem kościelnym. Skoro nie mam kościelnego rozwodu z Kościołem, moje zainteresowanie nie spełnia znamion przestępstwa. Może, co najwyżej, podchodzić pod paragraf grzesznej ciekawości, a to jest grzech mniejszy, z którego, jak mniemam, nawet ortodoksi się nie spowiadają. O tyle to zaskakujące, bo taki Adam i Ewa za ciekawość dostali..., wyrok śmierci, bez zawiasów, choć lekko odłożony w czasie. 

  Tak patrzę sobie na ten Kościół katolicki i dochodzę do wniosku, że dopadł go poważny kryzys. Nomen omen zaczęło się od rozwodników, by przejść na płaszczyznę homoseksualizmu. Papież i Stolica Apostolska byli gotowi pójść na pewne ustępstwa z powodu rozprzestrzeniającej się sekularyzacji i ubytku prawdziwie wiernych Kościołowi. Oficjalnie narybek wiernych rośnie, ale nikt nie ma wątpliwości, że to zjawisko ma charakter ilościowy, a nie jakościowy. Ludzie chrzczą te niemowlęta nie tyle z przekonania, co z powodu wszechobecnej, nie zawsze zasadnej tradycji. Katoliccy ortodoksi stanowczo się sprzeciwili i nadal sprzeciwiają takim papieskim nowinkom. Nie może tak być, że jakiś rozwodnik czy homoniewiadomo dostąpi takiego samego zbawienia jak oni. Prędzej gotowi się zgodzić na towarzystwo ludobójcy, który przed śmiercią uzna swoje winy, wyrazi szczerą skruchę i oznajmi niedowiarkom, że Bóg jest! W końcu kogoś przed śmiercią się przestraszył (patrz tytuł). Okazało się jednak, że szatan jest jeszcze bardziej sprytny. Kiedy już, tuż, tuż, ortodoksi zaczęli przeważać, wybuchła afera w Chile i kilka miesięcy później w Pensylwanii. Kwiat katolicyzmu, czyli część kleru na różnych szczeblach, i nie mam tu na myśli pedofilów, zgrzeszył ukrywaniem swych wyrodnych pasterzy, pozwalając, aby haniebny proceder trwał w najlepsze. A skoro oni Boga się nie bali, to kogo się tu bać?

  Wychodzi na to, że patrząc z kolei na nasz Kościół, polski, katolicki, tym bardziej nie trzeba bać się Boga, bójmy się tego Kościoła. Ja mam wrażenie, że gdyby u nas wybuchła taka afera jak w Chile czy Pensylwanii, nic tego Kościoła nie zmieni. Kto pamięta czasy komunizmu ten wie, że w nim można było znaleźć nadzieję nie tylko na samo zbawienie. Obecnie Kościół ma się u nas tak dobrze, jak nigdy od stuleci, a jego jedynym dziś dążeniem stała się... teokracja. Ja tu jednak pewnie wszystkich zdziwię. Nie ma o co obwiniać Kościoła, ani za co się gniewać. Taka jest jego święta natura – rządzić światem. Przecież nie będę się gniewał na wilka za to, że poluje na owce na halach. Nie będę się gniewał na lisa za to, że podkrada mi kury w  kurniku, skoro preferuje takie menu. Gniewać się nie mogę, ale bać już jak najbardziej. Taka natura Kościoła, że jest w stanie rozgrzeszyć nawet kanalię i uczynić ją świętą, pod warunkiem, że podda się tej teokracji, ba!, będzie ją gloryfikować. Nie sposób tak z dnia na dzień zmienić wrytej przez dwa tysiąclecia natury rzeczy.

  Mało kto zauważył, że Kościół ma bardzo długą listę świętych, ale praktycznie nie mamy listy oficjalnie skazanych na piekło. Pomijając czasy średniowiecza już w ogóle takiego zesłania się nie stosuje. Owszem, wskazuje się na kilka osób, o których mówi się, że smażą się w piekle, ale to nie jest tak usankcjonowane jak bycie świętym. Aby nie było, to nie moje spostrzeżenie. O tym wspomina w swoich esejach sam Kołakowski. Każdy katolik, podkreślam to „każdy”, choć nie zawsze wierzy w piekło, jest przekonany, że na piekło nie zasługuje, naromiast zasługują inni. To nie omija również hierarchów polskiego Kościoła, a może tam uwypukla się najbardziej, jak chociażby w słynnej groźbie ekskomuniki w stosunku do posłów. Tenże Kołakowski pisał: „Przeciwne chrześcijaństwu jest powodowanie się nienawiścią, mściwością, chciwością i żądzą władzy”. Ja niczego nie sugeruję, ja tylko zapytam: czy polski Kościół jest na pewno jeszcze chrześcijański? Sprawa jest jednak bardziej smutna. Ostatnie afery pedofilskie najbardziej uderzyły w papieża Franciszka, który jest im najmniej winny. Paradoksalnie to jest dobra nowina dla narodowego, polskiego Kościoła, który papieża nienawidzi, choć skrycie. Kilkanaście artykułów, na takich portalach jak: Pch24.pl, Niezależna.pl, o Frondzie.pl nie wspomnę, wręcz prześciga się w publikowaniu tekstów, które domagają się śledztwa wobec papieża. Z powodu pomówienia go przez pewnego amerykańskiego hierarchę, broniącego kolegów, którzy kryli pedofilów (sic!). Motywacja wydaje się być jedna: papież Franciszek wyraźnie przeciwstawia się teokracji. Tymczasem polski Kościół wynosi na ołtarze papieży, którzy nie tylko wiedzieli o pedofilii, ale i aktywnie ją tuszowali.

  Napiszę tak: walka z samym chrześcijaństwem jest daremna, bo nawet jeśli Bóg umrze, jak mu kazał Nietzsche, chrześcijaństwo, religijność i tak zostaną. W Polsce mamy właśnie odrodzenie religijności, tyle, że ona ma niewiele wspólnego z prawdziwą religią – to też są słowa Kołakowskiego. Kościół bez Boga sobie poradzi. Ten tytułowy okrzyk powinien brzmieć:
Asmo! Bój się Kościoła! – i ja ten strach wręcz czuję.

Przypisy:
- na podstawie: http://wyborcza.pl/duzyformat/7,127290,23865125,boga-sie-tutaj-nikt-nie-boi-kosciola-za-to-wszyscy-varga.html