Chrońmy skansen

  Od razu kontrowersyjnie: pisząc skansen, mam na myśli ciemnogród, gdzie prym wiodą zacofanie połączone z niebywałą hipokryzją, zjawiska oparte na rzekomych wartościach, o  których wiadomo li tylko tyle, że są, że mają wymiar religijny i charakter ponurego żartu z ludzkiego rozumu i ciała. Trafiłem ostatnio na promocję pewnego wykładu „Medyczne aspekty cierpienia i śmierci krzyżowej Chrystusa”, który przedstawi kardiolog „Pan prof. dr. hab. Władysław Sienkiewicz”. Nie znam treści wykładu, dopiero będzie, ale będę wręcz do bólu sarkastyczny – uchroń mnie Panie przed takim kardiologiem, obawiam się bowiem, że nie będzie mi szczędził cierpienia, a może i śmierci...

  Z tytułu wykładu wynika niezbicie, że ten nasz polski katolicyzm, a może i światowy, to gloryfikacja cierpienia i śmierci, co widać i słychać niemal na każdym kroku. Ktoś kiedyś powiedział, a znam to z czasów szkoły średniej: ciało w ciało daje jeszcze jedno ciało, więc cierp ciało kiedyś chciało, i to odnosiło się do dziewczyn, które nieopatrznie zaszły w ciążę. Wiem, to okrutne, bo tym dziewczynom nie było nic do śmiechu. Chłopakom też niespecjalnie, przynajmniej do czasu, aż wyjaśniło się kto zacz ten ojciec. Będzie jak na spowiedzi. Miałem trochę lepiej niż kumple jedynaki, czy posiadający tylko braci. Ja miałem siostrę, więc czasami coś tam udało mi się podpatrzeć, ba, za czasów wczesnego dzieciństwa, matka kąpała nas razem, bo o wodę ciepłą w karnie było trudno i trzeba było ją dodatkowo grzać w garnku na piecu. Innymi słowy, cipka nie była mi dziwna, ale też i do pewnego momentu nie budziła żadnych emocji. Gdy już budziła te emocje, dostarczanie wody ciepłej znacznie się poprawiło i kapaliśmy się osobno. Szczegółów już nie pamiętam, ale tak gdzieś od końca szkoły podstawowej, temat cipki w chłopięcym gronie, był tematem niemal dyżurnym, pewnie dlatego, że był to temat tabu. Jakich to ja się cudów nasłuchałem, tego nawet opisać się nie da. A opinie były skrajnie różne. Jedni zachwalali nomen omen pod niebiosa, inni spluwali z obrzydzeniem i przysięgali, że pójdą do zakonu. Znajomą koleżankę z tego samego piętra w bloku miałem taką, bardzo bogobojną i to była pierwsza dziewczyna, z którą bawiłem się w lekarza, w wersji hard.

  Nie wiem, co by ze mnie wyrosło, gdyby nie pewna niewielka książeczka „Co każdy chłopiec wiedzieć powinien”, którą ojciec mi dyskretnie podrzucił do przeczytania, bo sam odwagi na rozmowę w tym temacie nie miał. Pierwszym, pozytywnym skutkiem tej lektury było zniknięcie przerażenia w chwilach, gdy budziłem się rano w piżamie oblepionej spermą. Przestałem się też rumienić, gdy kumple ściszonym głosem omawiali techniki kochania, ba, jakoś już nawet za tymi rewelacjami z księżyca nie tęskniłem. Owszem dziewczyny wciąż mi się podobały, a nawet bardziej, ale przestałem o nich myśleć jako o narzędziu do zaspokojenia popędu. Były pocałunki i miłe szepty, było przytulanie a nawet podniecenie, ale na tym się kończyło. Miałem stuprocentową pewność, że czas na prawdziwy seks nadejdzie sam we właściwym czasie. Czasami mnie jeszcze ci kumple pytali czy się masturbuję, ale odpowiadałem wzruszeniem ramion. Co komu do tego...

  Nastał czas rewolucji seksualnej, który nas podobno skutecznie zdeprawował i deprawuje nadal. Osobiście uważam, że to jest całkowicie błędna teza. Ta rewolucja miała miejsce, nie będę zaprzeczał, ale ona nas nie zdeprawowała, ona odcisnęła swoje bolesne i trwałe piętno przede wszystkim na klerze i dewotach, którzy zawsze cierpieli z powodu seksu, czyniąc z niego oręż szatana. Dostali teraz przysłowiowego bzika na tym punkcie i to nie w stosunku do dorosłych, a do dzieci i młodzieży. Od pierwszych lekcji religii, nawet w przedszkolu, edukują małoletnich seksualnie, wpajając im jakie to zło. Nie sposób mówić, że coś jest złe, jeśli nie powie się na czy to zło polega. Od kogo po raz pierwszy dzieciak się dowie o masturbacji, jeśli nie od katechety, nawet jeśli jeszcze nie wie, że może się masturbować? Bo ja mając osiem lat, naprawdę nie wiedziałem, co to jest masturbacja, a dziś dzieciak musi przy pierwszej spowiedzi zarzekać się, że tak nie grzeszy. Innymi słowy, jeśli ktoś w tym wieku dzieciom rozbudza ponad miarę ciekawość seksualną, to ja wiem, kto jest za to odpowiedzialny. Na jeszcze ciekawszą metodę edukacji seksualnej wpadł ksiądz katecheta w mojej parafii. Rozsyłał swoim podopiecznym w wieku przed gimnazjalnym sprośne SMSy. Sprawa była opisana w prasie, ksiądz przepadł i pewnie w innym regionie kraju doskonali tę metodę.

  Dziś cała prawicowa konserwa krzyczy o deprawacji dzieci, gdy tylko ci wstrętni liberałowie dojdą do władzy. Skansenu (czytaj tak, jak objaśniłem we wstępie) trzeba bronić jak Jasną Górę przed szwedzkim potopem. Przecież lepiej jest, by edukowali nasze dzieci zboczeni katecheci i net zalany pornografią. Bo ja gwarantuję, że jak zaciekawiony dzieciak usłyszy (na lekcji religii) coś, co jest związane z seksem, to pierwszym jego odruchem będzie zajrzeć do netu, by się czegoś bliższego dowiedzieć. Od rodziców dostanie najwyżej burę. Żadne zabezpieczenia ochronne na nic się zdadzą. A wpiszcie w gogle: seks, masturbacja, orgazm – sami się zdziwicie, co ukaże się waszym oczom. Inną, prawdziwą skarbnicą wiedzy i wartości, również o seksie, tyle że w wersji hard, jest ogólnie dostępny, katolicki miesięcznik „Egzorcysta”. Nikt, nawet hierarchowie Kościoła, w końcu moraliści pełną gębą, złego słowa nie pozwalają powiedzieć o tym wręcz edukacyjno-pornograficzno-sadystycznym pisemku. Polecam szczególnie zboczeńcom. I takiej edukacji naszych dzieci chcą władcy tego skansenu.