Dziupla w drzewie, czyli dobro dziecka

  We wcześniejszej notce na blogu Świętoszka, jak zwykle się to u mnie w komentarzach zdarza, zupełnie nie na temat wynikła sprawa rozwodów i tak zwanego „dobra dziecka”. Ponieważ nie do końca polegam na swojej opinii i tym razem musiałem poszperać w necie, aby temat sobie przybliżyć. Tak mnie ten temat wciągnął, że postanowiłem się podzielić swoimi „odkryciami”. Bo ogólnie jest tak, że my intuicyjnie wiemy, o co chodzi z tym dobrem dziecka, ale uwierzcie mi – prawnej definicji tego pojęcia nie ma! Żadnej definicji nie ma.

  W Polsce istnieją dwie przyczyny, które pozwalają sądowi odrzucić pozew o rozwód. Jedną z nich jest owo pojęcie „dobra dziecka”. Największym kuriozum tego określenia jest fakt, że wszyscy mogą decydować o tym, co jest dobre dla dziecka, wszyscy oprócz samego zainteresowanego. Jasne, niemowlak, czy nawet przedszkolak nie jest w stanie pojąć czym się dobro dziecka je, tylko że w takim wypadku de facto w ogóle nie istnieje stan dobra dziecka. Ono nie ma pojęcia o tym, czy jemu jest dobrze, czy źle – ono przyjmuje świat takim jaki jest i usiłuje się do niego przystosować, nawet wtedy, gdy jest w jakikolwiek sposób maltretowane. Na pewno jeszcze nie wie o istnieniu Konwencji Praw Człowieka, ani tym bardziej o tym, że w świecie polityki toczy się ciężki bój o kształt ustawy anty-przemocowej. Dopiero później, przy kontaktach z rówieśnikami, powoli orientuje się, że stosunki panujące w jego rodzinie, nie są normą jednakową dla wszystkich. Niemniej to i tak niczego nie zmienia w jego życiu. Jego wizje szczęśliwego życia rodzinnego, zaczerpnięte z innych przykładów, na zawsze pozostaną tylko jego wizjami. Może wprawdzie uciec z domu, ale na pewno szybko przekona się, że to nie jest żadne wyjście, dopóki się nie usamodzielni.

  Prawo, zgodnie z art. 92 Kodeksu Rodzinnego przewiduje, że do czasu uzyskania pełnoletności, i tu proszę o uwagę: dziecko pozostaje pod władzą rodzicielską. Może ja się za bardzo czepiam szczegółów, ale mnie by w tym miejscu bardziej odpowiadało pojęcie: obowiązek opieki. „Władza” kojarzy mi się z absolutyzmem, i bądźmy szczerzy, wielu rodziców tak ją właśnie traktuje. Dalej jest jeszcze lepiej. Art. 93 paragraf 2 zaczyna się od słów: „Jeżeli wymaga tego dobro dziecka...”. Okazuje się, że o tym dobru dziecka decyduje sąd, choć jak wspomniałem, nigdzie to pojęcie nie jest sprecyzowane. Pozwolę sobie na jeszcze dwa paragrafy, art. 95 paragraf 2: „Dziecko pozostające pod władzą rodzicielską winno rodzicom posłuszeństwo (...)”. Ciekawe jakie kary przewiduje kodeks za nieposłuszeństwo dziecka przed uzyskaniem odpowiedzialność karnej (17 lat)? Wreszcie paragraf 3: „Władza rodzicielska powinna być wykonywana tak, jak tego wymaga dobro dziecka i interes społeczny [podkreślenia moje]”. Ja to skwituje jednym, całkiem osobistym stwierdzeniem: dzieciaku, nawet mając lat siedemnaści, i tak masz przerąbane! Oczywiście, ździebko przesadziłem, choć z premedytacją. Jeśli już dzieciak coś kapuje, że to jego dzieciństwo nie jest ok, może to zgłosić organom pozarodzinnym. Jedną z takich inicjatyw jest telefon zaufania dla dzieci i młodzieży (116 111). I tu dopiero wychodzi na jaw coś zgoła jak horror. Prawo mówi o interesie społecznym, tymczasem państwo w ogóle nie jest zainteresowane tą inicjatywą! Gorzej, ministerstwo szeryfa Ziobry cofnęło dotacje tej inicjatywie, za to hojną ręką wspiera imperium Rydzyka.

  Ok, ok, tu nie powinno być o polityce. Wróćmy do prawa stanowionego. Muszę się cofnąć aż do stanu wojennego. Otóż w tym czasie miłująca nas władza powołała instytucję RODK (rodzinny ośrodek diagnostyczno-konsultacyjny). Ona nie miała nic wspólnego z dobrem dziecka, wręcz przeciwnie, była to instytucja skierowana przeciw młodzieży, która chciałaby się buntować przeciw komunistycznej władzy. Po transformacji instytucja pozostała, choć zmienił się jej charakter. Od tego momentu zasiadają w niej uczeni psychologowie w randze biegłych, którzy mają wspomagać sądy rodzinne. To oni decydują o dobru dziecka w sytuacji, gdy rodzice chcą się rozwieść lub walczą o prawo do opieki nad dzieckiem. Jak to często bywa w takich przypadkach i ta instytucja zaczęła się kompromitować. Ze względu na dobro dziecka wydawano opinie negatywne o rozwodzie, nawet wtedy, gdy rodzina była patologiczna. Później było jeszcze gorzej, gdyż często odbierano prawa rodzicielskie z błahych powodów. Gdy do władzy doszła dobra zmiana, szeryf Ziobro postanowił sytuację naprawić. Po pierwsze, zmienił nazwę na Opiniodawczy Zespół Specjalistów Sądowych (OZSS), po drugie, wyrzucił wszystkich starych psychologów, powołując na ich miejsce domorosłych speców od dobra dziecka, którzy posługują się w opiniowaniu dobra dziecka różnymi testami. I tu pozwolę sobie na cytat: „(...) jeśli wyślę swoje dziecko do psychologa [OZSS], który na podstawie kształtu i koloru namalowanej dziupli w drzewie uzna, że dziecko było napastowane seksualnie, to to nie jest psychologia, to jest wróżenie z fusów”¹. Chodzi o test drzewa Karola Kocha, przez specjalistów z dziedziny psychiatrii, uznany za skompromitowany i nienaukowy!  

  Notka tematu dobra dziecka nie wyczerpuje, nasuwa mi się jednak pewna konkluzja i rada dla dzieciaków. Interes społeczny ma Was w głębokim poważaniu (by nie napisać dosadniej) i to się pewnie szybko nie zmieni. Dlatego pod żadnym pozorem nie uczcie się rysować drzew z dziuplami... 

PS. Nie ukrywam, że notka ma też związek z tym co napisały u siebie Jotka i Szarabajka.

Przypisy:
1 – cytat ze skrótami z: http://www.rodk.pl/ozss-pytania-i-odpowiedzi/media-o-ozss-i-rodk/pedofil-bo-dziupla-jest-mala-i-okragla/