Czy to już czas seksmisji?

  To pytanie zrodziło się przy pisaniu dwóch notek na drugim blogu i po lekturze pewnego artykułu, gdyż mam bardzo przekorną naturę. Nie miałem wyjścia, trzeba mi było kobiety pochwalić w tamtych notkach. Ich siła rażenia była, napiszę z przekąsem, stokroć bardziej silniejsza niż jakiekolwiek działania polityczne panów. Spokojnie, tym razem w żadnej mierze nie będę pisał o polityce. Tylko a propos o niej napomknę. Pamiętamy tę komedię, kiedy to światem, nic to, że podziemnym, rządziły kobiety w sposób brutalny choć, jak to w filmach bywa, nieco przejaskrawiony. Jeśli się jednak głębiej zastanowić…

  Tym naszym rodzimym poletkiem rządzi kobieta. Wprawdzie, jak twierdzą złośliwi, nią rządzi jakiś pan prezes, niemniej ten stuprocentowym mężczyzną nie jest. Gdy żyła mamusia, był całkowicie od tejże mamusi zależy, teraz podobno zależny jest od kota, ale kto go tam wie, może to kotka? Ja jej pod ogon nie zaglądałem. Jest gorzej, zdecydowanie gorzej, i tu pozwolę sobie na lekki sarkazm. Tym rządem, rządzonym przez kobietę, tak naprawdę rządzą sukienkowi, też nie do końca mężczyźni. Oficjalnie im męskością nie wolno epatować. To nas, mężczyzn, nie powinno napawać optymizmem. Bo wbrew twierdzeniom historyków, tak naprawdę nigdy spod matriarchatu się do końca nie wyzwoliliśmy. Nic to, że korony nakładano w przewadze na głowy mężczyznom, tak się działo dla niepoznaki, bo jak ogólnie wiadomo, tymi głowami władały niepodzielnie kobiety. Nawet jeśli były tylko kurtyzanami, nałożnicami, a przede wszystkimi matkami i żonami, choć szacunek..., o teściowych nie słyszałem.

  Kobiety uknuły na nasz temat kilka mitów, które nas deprecjonują. Wymienię choćby dwa. „Faceci mają dwie głowy, ale myślą tylko tą mniejszą.”, „Chłopcy rozwijają się do siódmego roku życia, potem już tylko rosną”. Czyż można sobie wyobrazić bardziej seksistowskie dowcipy? Nawet te o blondynach się nie umywają, są tak głupie jak głupi wydają się być ich autorzy. Kobietom wydaje się najczęściej, że mają nad nami przewagę, a to „najczęściej” należy rozumieć jako „zawsze”. Gorzej, bo mają rzeczywiście rację z tą przewagą.  Mnie zawsze zastanawiało dlaczego to faceci muszą adorować kobiety? Gdy mniej niż sporadycznie dzieje się odwrotnie, mówi się o spaczeniu, czasami nawet o upadku obyczajów (sic!) Też by mi się podobało, gdyby piękna kobieta zabiegała o moje względy. Cóż, mogłem tylko pomarzyć.

  Napisałem w czasie przeszłym, bo właściwie z marzeń wyleczyła mnie żona. Przed ślubem było jeszcze ok, ale po (sic!) By iść na piwo z kolegami musiałem się haniebnie mizdrzyć jak łysy do grzebienia, wynieść śmieci, skoczyć do sklepu i obiecać, że wrócę całkiem trzeźwy, jakby to piwo było napojem bezalkoholowy (sic!) Jeszcze do dziś mam koszmary, bo czasami we śnie widzę twarz tego księdza, który opasając nasze dłonie jakąś wstęgą, obdarzył mnie dziwnym uśmiechem. Miałem później kumpla, klawisza, też się tak uśmiechał, gdy przyjmował nowego więźnia. Widać taki tik zawodowy mają. Klawisze i kapłani udzielający ślubu. Na cywilnym była urzędnik, kobieta, ta całą tę ceremonie traktowała bardzo poważnie, co mnie dziś nie dziwi. Później było już tylko gorzej. Za sprawą mamusi. Nie, nie tej mojej, rodzonej – mamusi swej nieodrodnej córeczki, a mojej żony. Te jej wizyty to były wizytacje, a winnym nieszczęść byłem oczywiście tylko ja. Nie pal tyle, bo firanki żółkną (żona też paliła). Popatrz jaka ona zapracowana a ty płaszczysz dupę w fotelu przed telewizorem (żona siedziała obok mnie, oglądając jakąś operę mydlaną, choć na innym kanale był ciekawy mecz). Zacząłbyś jakąś dietę bo ci brzuch rośnie (mamusia ledwie w drzwiach się mieściła). I tak przez cały czas wizyty, sorry, wizytacji.

  Na moje nieszczęście urodziły nam się dwie córki. To przecież już nie senny koszmar, a prawdziwa, wręcz namacalna gehenna. Na półce pod lustrem w łazience miejsca na moje golidła i kremy już nie było. Sznury w tejże łazience pełne damskich majtek, staników, pończoch, bluzek i etc., etc. Na kaloryferach też. Musiałem połowę swoich ciuchów z szafy wywalić, bo im zabrakło miejsca. Nie pamiętam już która wpadła na pomysł jarskiego żarcia. Nie pozwoliły mi nawet samemu usmażyć mojego ulubionego schabowego, oficjalnie z powodu smrodu, nieoficjalnie zapach był zbyt nęcący i mógł złamać ich postanowienie. To mi podsunęło genialny pomysł. Zresztą jedyny, który złamał babski reżim w moim domu, choć tylko na krótko. Kupiłem pęto dobrze uwędzonej, silnie pachnącej kiełbasy. Po godzinie ani śladu, choć nawet nie skosztowałem. W koszu na śmieci też nie było, sprawdzałem. Ten drobny sukces to było pyrrusowe zwycięstwo. Mnie z mięs i wędlin dostawały się zawsze ochłapy i żałosne resztki.

  A później była już tragedia. Nawet się ucieszyłem na widok przyszłego zięcia, choć szczerze, ale po cichu mu współczułem. Nie chciałem go wystraszyć. Rzecz w tym, że on zamieszkał z nami, już jako mój zięć, w dodatku też okazał się być „damskim krawcem”. Wypisz, wymaluj „Seksmisja”.

  Jak tak piszę ten tekst, to ja powoli nie rozumiem, co mnie w tych protestujących kobietach ujęło...