Feminizm w wersji dla katoliczek

  Ostatnio zrobiło się dość głośno o feminizmie. W przewadze feminizm zaczyna mieć znaczenie pejoratywne, uwypuklane szczególnie przez polski Kościół katolicki. Już nie ateizm jest największym zagrożeniem tegoż Kościoła, a są nimi coraz bardziej zdecydowanie feministki! Moim zdaniem jest w tym tylko drobna cząstka tego, co zwykliśmy określać prawdą. Będzie ostro, więc bardziej wrażliwym zalecam przed lekturą wzięcie czegoś na uspokojenie, albo przynajmniej duży dystans do tekstu.

  Aby nie było, już na początku wyjaśnię, iż mam pełną świadomość istnienia grupy feministek, które zaliczyłbym do grona ekstremalnie ortodoksyjnych, właśnie w znaczeniu pejoratywnym. One są gotowe udowodnić, że Kopernik był kobietą, co wcale nie jest trudne, zważywszy na fakt, że malowane wizerunki tego znakomitego gościa przedstawiają go gładko ogolonego, z długimi włosami i w kiecce. Tym feministkom marzy się matriarchat w skrajnym wydaniu.  Ale ja nie o takich feministkach chciałem pisać. Ba!, raczej wcale o feministkach.

  Coraz częściej widoczna jest przepaść między dążeniem kobiet do życia publicznego i zawodowego, a tym, jaką rolę dla nich przeznaczył Kościół, gdzie istnienie kobiety może być realizowane tylko w macierzyństwie i dbaniu o najwyższą wartość, jaką ma być rodzina. A feminizm, już niejako z definicji, jest tak naprawdę dążeniem do równouprawnienia kobiet, zarówno w życiu politycznym jak i społecznym. I z tym właśnie Kościół ma największy problem. Bo jeśli ona zajmie się polityką, sprawami społecznym innymi niż przykościelne, a nie daj Boże, zechce się realizować zawodowo, no to kto ma zająć się tą rodziną? Facet?! Przecież według tegoż Kościoła ten jest przeznaczony do „wyższych” celów. Ma zapracować na tę rodzinę i dbać o jej właściwy światopogląd, najlepiej poprzez rygor. A że czasami przepija tę wypłatę, albo jest kompletnie nieudolny w kształtowaniu tego światopoglądu, to już ewidentnie wina kobiet, które nie potrafią nakierować swojego małżonka na właściwe postępowanie. Innymi słowy nie potrafią zadbać o ognisko domowe, do czego zostały stworzone.

  Ten pogląd został w katolikach, przede wszystkim zaś w katoliczkach tak mocno zakorzeniony, że jakikolwiek feminizm, nawet w swej najłagodniejszej formie, jest diabłem wcielonym. Mówienie o jakimkolwiek równouprawnieniu to zamach na „Boski porządek świata”. Zalazłem również takie uzasadnienie: to uwłaczanie kobiecości (sic!) Czy nie wystarczy im, że mają już prawo wyborcze? Czy nie wystarczy im, że mogą się modlić o zdrowie polityków (albo o chorobę dla tych, których nie lubią, co oczywiście wykluczam)? A to, że czasami (nawet często) facet porzuca taką kobietę, często dlatego, że zbyt gorliwie się modli i zbyt kategorycznie przestrzega boskie przykazania w sferach, nazwijmy to łóżkowych, jest już zupełnie bez znaczenia. Według kościelnych kaznodziei winna temu jest sama kobieta, bo widać jeszcze zbyt mało gorliwie się modliła, bo nie udało się jej wpoić mężowi miłości do Boga a ta jest przecież ważniejsza niż miłość ziemska. A że czasami taki nabuzowany alkoholem gnojek (tu przypomnę: mężczyzna, jako rodzaj bardziej predysponowany do wzniosłych celów) czasami da jej po pysku... Nic to, przecież cierpienie jest taką samą wartością jak rodzina. Czasami mam wrażenie, że większą niż rodzina, ale to tylko moje osobiste wrażenie. Powinna być mu, swemu ziemskiemu panu wdzięczna, że staje się męczenniczką za wartość jaką jest ta rodzina.

  Zgoda, te przytoczone aspekty katolickiego pojęcia roli kobiety są przejaskrawione, choć tylko odrobinę. Statystyki rozwodów, ilości kobiet maltretowanych w rodzinach, mówią same za siebie. Jeśli do tego dodać mniejsze zarobki kobiet na tych samych stanowiskach, co mężczyzn, jeśli uwypuklić negatywny stosunek do ich zatrudniania, właśnie z powodu macierzyństwa, które niweluje niejednokrotnie większą wiedzę i zdolności organizacyjne kobiet, to mamy do czynienia z jawną, w pełni przez Kościół sankcjonowaną – dyskryminację kobiet. A w samym Kościele? Ja już pominę sprawy kapłaństwa, kiedy to de facto więcej jest kobiet w kościele na mszy św. niż mężczyzn, a ta przewaga jeszcze bardziej uwypukla się w organizacjach przykościelny, bo to sprawy doktrynalne Kościoła, ale żeby nawet dyskryminować dziewczynki i zabraniać im ministrantury, w sytuacji kiedy chłopcy muszą się ubierać w sukienki (czysty gender)?!

  Konkludując, dla Kościoła feminizm kobiet kończyć się ma na rodzicielstwie i macierzyństwie, i dla wielu katoliczek jest to jedyny sens życia. Ja go nie mam zamiaru wyśmiewać. Nic więc w tym dziwnego, że istnieje, właśnie wśród nich, taki opór wobec Konwencji zapobiegania przemocy w rodzinie czy wobec przeciwników projektu całkowitego zakazu aborcji według projektu Ordo Iuris. Ja mam jednak złe wieści dla Kościoła. Coraz więcej młodych kobiet nie godzi się na taką rolę, jaką On proponuje. Kościół nie chce słuchać tych coraz ambitniejszych, nie dopuszcza do dyskusji o Nim samym, a bez większego uczestnictwa kobiet, w końcu straci swój autorytet. Dzisiaj nie pomoże nawet reforma programu nauczania, mającego być nastawionym na promowanie chrześcijańskich wartości.