Jak zastrzelić ateistę

  Najlepiej z broni palnej, pod warunkiem, że się taką broń posiada. To jednak nie takie proste, więc najlepiej zastrzelić go jakąś światłą, najlepiej świętą myślą. Ja już wspomniałem o Sławomirze Zatwardnickim, który napisał podręcznik na ten temat. Dość mierny niestety, ale można się nieźle ubawić. Okazało się, że ma naśladowców, rzekłbym bardziej światłych i błyskotliwych, może nie w temacie ateizmu, ile w rozbawianiu.

  Jeden taki zatytułował swój elaborat dość prowokująco i ciekawie: „Jedno pytanie, które warto zadać ateistom.” I na tym chyba jego możliwości intelektualne się kończą. Tym bardziej, że na jednym pytaniu się nie kończy, jest ich cała litania, choć to nie adekwatne do treści, bo np. litania do Matki Bożej jest bardziej sensowna. Nie wszystkie tu przytoczę, bo większość z nich jest tak naiwna, że pewnie dziecko na pierwszej lekcji religii zadaje ciekawsze pytania. To główne pytanie brzmi: „Czy naprawdę byłbyś zadowolony gdyby ateizm był prawdą? Przecież ateizm to źródło bezprawia w świecie.”

Pominę kwestię tego, że pytanie jest źle postawione, ani nie jest też retoryczne, choć zawiera odpowiedź. Jeśli pytać ateistę, to nie w trybie przypuszczającym. Dla ateisty, ateizm jest prawdziwy, inaczej nie byłby ateistą. Narzuca się wątpliwość, czy z przyjętego światopoglądu można być zadowolonym. Światopogląd się wyznaje, bez względu na nasze zadowolenie. Odpowiedź, której udziela autor pytania jest kłamliwa. Ateizm wyrósł z humanizmu, w XVIII wieku, na długo po tym, jak wytrysnęło źródło bezprawia i się rozpleniło po całym świecie. Ów ateistyczny humanizm był właśnie sprzeciwem wobec bezprawia monarchów i chrześcijańskiego kleru.

  Według ateizmu jesteśmy tylko chwilą w ewolucyjnym ciągu materii [sic! – zdziwienie moje], nasze wszystkie działania są bezsensowne. – w znacznej części prawda, choć konkluzja już całkiem do kitu, właśnie bezsensowna.  Katoliku, jeśli zaistniałeś na tym świecie to nie tylko po to, aby chwalić Pana. Musisz o siebie zadbać niemal w każdym aspekcie życia. Chcesz posiąść wiedzę, chcesz mieć potomstwo i je wychować, chcesz dożyć spokojnej i bezpiecznej starości. Ba!, często chciałbyś po sobie pozostawić jakiś ślad dla potomności. Ateista ma dokładnie tak samo, ale stawia te wartości jakby wyżej, bo nie obciąża go strach przed piekłem czy usilne starania dostania się do nieba.

  Dla ateisty nie istnieje coś takiego jak dusza i jego świadomość jest złudzeniem. – Zależy, co rozumieć przez duszę? Z tego stwierdzenia (bo to nie jest pytanie) ma wynikać, że duszą jest świadomość. I z tym można się zgodzić, rzecz w tym, że ateista i wierzący ma taką samą duszę lub/i świadomość, bo ona nie wynika z wiary w Boga. Pozostaje kwestia, czy ta świadomość jest złudzeniem? Niektórzy filozofowie tak twierdzili, ale bez rozróżnienia na ateizm i teizm. Niemniej bardziej prawdopodobnym jest to, że złudzeniem jest właśnie wiara w wieczność świadomości. Mamy tylko słowo przeciw słowu. Pierwsze oparte jest na wierzeniach starożytnych, drugie na braku możliwości sprawdzenia tego pierwszego. Nikt jeszcze nie dowiódł istnienia świadomości po śmierci mózgu. Paradoksalnie nawet żyjący człowiek, przez kilkanaście miesięcy, a nawet i dłużej, nie ma świadomości istnienia. I to dotyczy również wierzących.

  Jeśli ateizm jest prawdą, nikt nie ma ostatecznej władzy decydowania, co jest dobre a co złe. To jest prawda. Nasz poczucie dobra i zła wynika z wielowiekowych doświadczeń, przekazywanych potomnym. To, że moralność nie wywodzi się ostatecznej władzy wynika chociażby z faktu, że moralność stale ewoluuje, a przez nadanie powinna być stała. To, co kiedyś było dobre, dziś już niekoniecznie takie jest. Mój koronny argument to niewolnictwo, kary cielesne, nie wyłączając kary śmierci, czy wreszcie małżeństwo z woli rodziców.

  Jeśli ateizm jest prawdą, nikt z nas nie posiada żadnej woli, nie mówiąc już o wolnej woli, bo wszystko determinują prawa materii. – i tu się mój bohater kompletnie pogubił. Najpierw uznaje istnienie świadomości (nawet jeśli złudnej) a teraz ją całkowicie neguje. Nasza wola wynika z naszej świadomości i niewiele ma wspólnego z materią, poza tym, że świadomość wynika z posiadania materialnego mózgu. Sama świadomość nie jest materią. Jeśli już nas coś determinuje, to prawa natury, do których wierzący się często odnoszą.

  Jak może ktokolwiek być zadowolony ze światopoglądu ateistycznego? Przecież ateizm tak naprawdę likwiduje logikę wszelkich systemów etycznych, prowadzi do beznadziei, anarchii i bezprawia. – jeśli nie byłeś ateistą, jeśli nigdy nie próbowałeś zrozumieć ateizmu, jeśli nawet pobieżnie się z ateizmem nie zapoznałeś (wyłączam nieprawdziwe mity o ateizmie), nie wyciągaj tak pochopnych i nieprawdziwych wniosków, bo stajesz się śmieszny przez swoją indolencję i ignorancję. Bo jakiż to system etyczny ateizm likwiduje? O jakiej tu beznadziei mowa? Jakąż to anarchię wspiera i kiedy to gloryfikuje bezprawie?

Autor tych pytań się nie przedstawił, widać chyba sam nie wierzy w to, co pisze. Jeśli bowiem cały czas podpiera się prawdą, dlaczego się jej wstydzi? Ciekawe są komentarze, ale te już pozostawiam chętnym.

  Na koniec, dla rozluźnienia, pewien dowcip, chyba z brodą, ale w temacie.
Ateista trafia do piekła. Diabeł wita go uniżenie i oprowadza go po piekle. Pokazuje mu salę erotycznego masażu, salę fitness, salę restauracyjną, kinową, teatralną, bogato zaopatrzone sklepy itd., itd. Wreszcie trafiają do sali gdzie są kotły z gotującą się smołą.
– Diable, skąd nagle taka sala w tak ekskluzywnym piekle?
– Aaa, to wierzący ją sobie zażyczyli...

PS. link do artykułu: http://www.fronda.pl/a/jedno-pytanie-jakie-warto-zadac-ateistom,39742.html