Tradycyjne wartości (nie tylko chrześcijańskie)

  Zarówno miłościwie nam panujący, jak i ich duchowi przywódcy, bardzo często odwołują się do czegoś, co trudno sprecyzować, a nosi mocną nazwą „wartości”. Jeszcze bardziej kuriozalne wydaje się opieranie tychże wartości, na jeszcze bardziej niesprecyzowanym określeniu: „Prawda” (nie mylić z prasowym organem KC KPZR), właśnie pisaną z dużej litery. Ja to określę bardziej dosadnie, choć i pewnie kontrowersyjnie, postaram się sprecyzować: jedyną, rzeczywiście cenioną i powszechnie stosowaną wartością w tym naszym tradycyjnym, chrześcijańskim, katolickim poletku jest..., kłamstwo. 

  Zacznę mocnym pytaniem: nigdy Was, moi Czytelnicy nie zastanawiało, dlaczego w Dekalogu nie ma potępienia kłamstwa? Jest coś o fałszywym świadectwie wobec bliźniego, ale to daleko niepełna definicja kłamstwa. Aby było śmieszniej – wśród siedmiu grzechów głównych katechizmu KK o kłamstwie też się nie wspomina (sic!). A przecież z moralnego punktu widzenia to jedna z bardziej ohydnych przywar ludzi, ba!, w moim odczuciu, mogąca przynieść ludzkości najwięcej nieszczęść i tragedii. Tu osobista dygresja. Z mojego doświadczenia mogłoby wynikać, że najwięcej przykrości spotykało mnie wtedy, gdy byłem prawdomówny. Za przyznanie się do winy lub niewiedzy, zawsze spotykała mnie kara, a gdy czasami skłamałem, zazwyczaj mi się upiekło, choć też nie zawsze. Pewnie dlatego z kłamstwa na pewien czas uczyniłem sobie prawdziwą profesję, przynajmniej do momentu, aż ktoś, bardzo mi bliski, uświadomił mi jakie to podłe.

  Śmiem twierdzić, że kłamią wszyscy, nawet jeśli nie kłamią. Tak przynajmniej twierdzą ci, którzy kłamią notorycznie, czasami nazywając tych prawdomównych niedoinformowanymi głupcami. Taki paradoks. Tyle, że ja nie bardzo mam ochotę pisać o tych zwykłych, niemal codziennych kłamstewkach typu: „Jak się czujesz? Dobrze.”, choć dostaliśmy wiadomość, że wyniki badań są fatalne, albo inną, że żona nas zdradziła, lub umarła nam teściowa, choć akurat w tym ostatnim przypadku dobre samopoczucie może być prawdą. Rzekłbym: to jest normalka, gdyż nie lubimy przyznawać się do osobistych porażek. Gorzej, że okłamują nas dziennikarze, publicyści, politycy, okłamują producenci, reklamodawcy, sprzedawcy a nawet pracodawcy, okłamują nas nawet święci, kaznodzieje i katecheci. Żyjemy w świecie gdzie łgarstwo jest czymś normalnym, a w ostatnim czasie, na tym naszym poletku, stało się wręcz nobilitowane. Dobrą zmianą nazywa się kłamstwo smoleńskie, 500 zł na każde dziecko, „Polska w ruinie” po poprzednich rządach, opozycja (i nie tylko) to zdrajcy ojczyzny, UE to nowy okupant, etc., etc. Aby nie było, opozycja też nas okłamuje, gdy mówi, że ma na myśli tylko dobro obywateli. Kłamstwo jest w Polsce, i chyba nie tylko w Polsce, bardzo tanie i wciąż tanieje. Jeśli ktoś komuś kłamstwo zarzuci, zawsze może się dowiedzieć, że nie zrozumiał kontekstu.

  Niemniej chyba tylko w Polsce kłamstwo jest również uświęcone przez Wszechmogącego, i nie mam tu na myśli Boga. To ten, co zawsze mówi prawdę, a który twierdzi w swoim radiu, że cywilizacja śmierci jest na Zachodzie, a za to u nas panuje cywilizacja miłości, choć jednocześnie opluwa Żydów, uchodźców, innowierców, bezbożnych i... wrogów PiS. Kłamstwem jest mówienie, że instytucja Kościoła jest ucieleśnieniem Prawdy, np. walczy z pedofilią, gdy jednocześnie pozwala pedofilowi odprawiać mszę, nawet jeśli prywatnie. Kłamstwem jest gloryfikacja biedy, gdy ci, którzy ją gloryfikują, głodu ani zimna nie zaznają. Kłamstwem jest mówienie o cnocie, gdy część mówiących o niej namawia do nienawiści, nie stroni od bogacenia się, nadużywa alkoholu, cudzołoży, ba! oddaje się grzechom (tym jest podobno homoseksualizm), a już obłudnym kłamstwem jest mówienie o miłości bliźniego, jeśli wszystkich wokoło potępia się w czambuł, nawet tych, co nie są zbyt gorliwi, i... mógłbym tak jeszcze. Choć nie mogę się powstrzymać od jeszcze jednego przykładu. W wymiarze osobistym, kłamstwem jest sakrament spowiedzi, ściślej – mocne postanowienie poprawy, jeśli jeszcze tego samego dna popełnia się kolejne, jeśli nie te same grzechy.

  Zamiast mojej ulubionej puenty, najpierw oryginalna sentencja St. J. Leca: „Kłamstwo nie różni się niczym od prawdy, prócz tego, że nią nie jest.” I moja parafraza pewnej znanej fraszki J. I. Sztaudyngera: Prawda uszlachetnia, to fakt, dlatego szlachetnych jest brak...